Vikan - 14.10.1976, Page 21
í töskunni. A morgun yrði hann að
gefa sér tíma til þess að hringja til
Vínar. Hann ætlaði að komast að
því, hvaða samvinna væri milli
austurrikismanna og ítala hvað
varðaði framsal afbrotamanna. Ef
til vill var hún engin, en hann gæti
þó notað það sem hótun. Hvaðeina
sem flækti málið fyrir Ludvik gat
komið að góðu haldi. Og ef lög-
regluna vantaði staðfestingu á því
hverjir væru morðingjar Pokomys,
þá var þetta óðagot og skyndiflótti
vissulega gögn í málinu.
Á morgun ætlaði hann líka að
láta fara yfir Chryslerinn. Ludvik
hafði staðið það nærri honum. Þó
átti hann frekar von á því að Lud-
vik léti ekki til skarar skríða gegn
honum fyrr en hann væri kominn út
úr Austurríki. En hann hugsaði
honum áreiðanlega þegjandi þörf-
ina. Vitni, hafði Krieger nefnt
sjálfan sig, en þau voru sennilega
ekki í miklu uppáhaldi hjá Ludvik
og aftökusveit hans. Krieger fékk
sér þriðja sopann af koniakinu og
skolaði þar með þessari óþægilegu
hugsun á brott. Kuldahrollurinn
var líka horfinn. En þótt hitinn af
koniakinu hefði ekki komið til, þá
hafði honum ekki liðið svona vel í
mörg ár.
Hann fór í hóttinn og þrátt fyrir
þetta framandi umhverfi og brakið í
gólfinu, þó svaf hann vært og
draumiaust. Honum fannst dásam-
legt að gleyma sjálfum sér undir
heitri dúnsænginni.
Næsta morgun var himinninn
skýjaður og það mátti búast við
rigningu. En það skyggði ekkert á
hið góða skap Kriegers. Auk þess
gat vont veður dregið úr helgarferð-
um fólks og það yrði ekki eins mikil
umferð á fjallavegunum. Klukkan
níu var hann tilbúinn að fara. Hann
hafði látið yfirfara bilinn, hringja til
Vínar og átti líka stutt símtal við
McCulloch.
Jo, sem var venjulega stundvís,
kom nokkrum mínútum of seint.
Hún steig upp í Chryslerinn og tók
varla undir kveðju hans, settist
bara þögul við hlið hans. Hann
ræsti bílinn og þokaði sér hægt út
af torginu, sneiddi framhjá litlum
áætlunarbíl með töskuhrúgum og
vansvefta hollendingum allt í kring.
Sægur af öðru fólki var líka að
leggja af stað. Brátt myndu Lienz-
búar hafa torgið fyrir sjálfa sig.
Mark Bohn var hvergi sjáanlegur.
,,Við erum þá laus við Bohn,”
sagði Krieger glaðlega.
„Oooo, ætli sé nokkur hætta ó
því?” Hún var enn á nálum.
, .Áttirðu slæma nótt?”
„Jó.”
,,En fékkstu þér ekki morgun-
verð?”
„Tvo munnbita, en þó kom Bohn
askvaðandi með skilaboð til þin.
En ég skil ekki hvers vegna hann
gat ekki sagt þér það sjálfur.”
(Senditík, það er réttnefni á mér,
hugsaði Jo reiðilega.) „Honum mun
seinka eitthvað. Hann hefur verið
að reyna að ná í Miinchen i sam-
bandi við Ölympíuleikana, vill vita
hvenær hann á að mæta o.s.frv.,
o.s.frv. Hann er núna að bíða eftir
símtali frá Munchen.”
„Nú-jó,” sagði Krieger, „hann
hefur þá lagt upp laupana."
„Bohn? Nei, hann mun örugg-
lega hitta okkur í Merano. ”
„Ég er ekki viss um það.” Þau
óku nú um þrönga verslunargötu og
Krieger einbeitti sér að akstrinum.
„Hvers vegna?”
„Hann er hræddur Jo. Það er
búið að flækja honum í netið en
það er fyrst núna, sem hann gerir
sér grein fyrir því. ”
„En hvemig?”
„Ég minntist á morð við hann.”
Hún dró djúpt andann. „Þetta
er ekkert fyndið,” sagði hún og
taugaóstyrkur hennar jókst.
„Það var heldur ekki þannig
meint.” Hann reyndi að róa hana og
bætti við. „Fyrirgefðu Jo. Ég hef
víst ekki sagt þér frá því, sem
gerðist í Vín eða...”
„Þú hefur yfirleitt ekki sagt mér
nokkum skapaðan hlut í heilan
sólarhring.” Það var augljós vand-
læting í rödd hennar. „Þetta er ég,
Jo.”
Nú-já, þess vegna var hún svona
afundin. ,,Ætli mér sé ekki óhætt
að gera það núna,” sagði hann.
Guði sé lof, Mark Bohn hafði séð
fyrir því að nú var hægt að leggja
grunsemdir og efa á hilluna. „Það
eru tuttugu mílur að landamærun-
um, þar getum við fengið okkur
góðan morgunverð og ræðst al-
mennilega við. Hvemig líst þér á
það?”
Henni gast ágætlega að því og nú
brosti hún í fyrsta skipti þennan
morgun.
13.
Alls staðar var friðsælt, en þó
sérstaklega í hjarta hans. David
stóð við gluggann og leit út yfir
kyrrlátan garðinn. Þama vom
malarstígar, blómabeð og trjálundir
Linumar vom óvenju skýrar, enda
var sólin að koma upp. Ekkert hljóð
heyrðist úr byggingunum umhverf-
is og ekkert líf virtist bærast á
bak við gluggatjöldin. Aðeins í
smáhýsinu hjá aðalhliðinu var örlít-
il hreyfing, undirbúningur fyrir enn
einn dag. Allir, nema starfsfólkið
á hótelinu virtust sofandi og það
sama gilti um Irinu.
Hann snéri sér frá glugganum
og gekk yfir að rúminu þar sem hún
lá. Andht hennar var að hálfu falið í
koddanum, en sængin rétt náði að
hylja mjaðmir hennar. Hann kyssti
háls hennar og axlir, en reyndi samt
að vekja hana ekki. Því næst fór
hann höndum um mitti hennar og
ávöl brjóstin. Allt í einu greip hún
um úlnlið hans og hló um leið og
hún snéri sér við og horfði á
hann. Hún faðmaði hann að sér og
varir þeirra mættust.
En svo var barið að dymm og
þau hrakku úr draumaheimi sínum.
David opnaði augun og þegar var
bankað i þriðja sinn, fast og
42. TBL. VIKAN 21