Vikan - 02.12.1976, Síða 26

VETRAR
KÁPUR
lax<Jal
KJÖRGARÐ/
hver og einn er ætti leið um þjóð-
veginn sjá Fordinn. Og þar með gaf
hún upp alla von um, að þeir Milan
og Jan myndu aka framhjá þessum
stað án þess að svipast nánar um.
„Veistu. Ég held að við ættum
að aka aftur í áttina að Merano og
hitta David á leiðinni.” Þetta er
hreinasta ringulreið, hugsaði Jo, og
allt að fara í handaskolum. I svip-
inn sá hún enga aðra leið út úr
þessum vandræðum en að leggja á
flótta. ,,Komdu,” sagði hún er hún
sá langa halarófu af konum koma
niður tröppurnar. Er þær voru
komnar á grasflötina leystist ein-
beittur svipur þeirra upp óg varð að
hlátri.
„Er ekki rangt af okkur að kalla
þá hættu yfir David?” sagði Irina.
„Hann er hvort eð er í hættu,”
sagði Jo stutt í spuna. „Við skulum
flýta okkur. Við erum of berskjald-
aðar hér.”
„En að leynast innan um allar
konurnar?” Er þær voru lausar
undan prísund einstigisins, dreifðu
þær sér. Umhverfis rútubílinn ríkti
mikil kátína.
„Við erum ekki í skokkum eða
með blá silkisjöl og barðastóra
hatta. Auk þess erum við ekki
þybbnar konur á miðjum aldri. Að
því slepptu hefðum við ef til vill
getað blandast hópnum og skríkt
eins og þær. Hefurðu nokkurn tíma
heyrt svona stelpulegan hlátur? Þó
er áreiðanlega engin þeirra undir
fertugu.” Jo gat ekki annað en
brosað. Það voru þó alltaf einhverj-
ir sem höfðu skemmt sér vel þennan
leiðinlega laugardagseftirmiðdag.
„Við skulum koma okkur áður en
rútan er komin í innkeyrsluna.”
Hún leit á veginn eða þann hluta
hans, sem hún gat séð fyrir víðum
pilsum og svuntum, og sverum
öklum, sem stóðu upp úr skóm með
silfursylgjum. Allt í einu hætti hún
að brosa. Rétt í þessu var hvítur
bíll að reyna að komast inn á gras-
flötina. „Fiat,” sagði hún lágt. Bíl-
stjórinn ýtti tvívegis reiðilega á
flautuna. En sem betur fór létu
konurnar það sem vind um eyrun
þjóta. Jo leit skjótlega yfir grasflöt-
ina. Sá hluti hennar er lá í áttina að
skógivaxinni hlíðinni var of óvar-
inn. Þvi næst leit hún í áttina að
telpunum. Þær síðustu stóðu fyrir
neðan steinþrepin og aginn frá því
áðan leystist upp í hláturshviður og
skvaldur. Þær biðu þess að geta
farið á eftir hinum, sem voru þegar
komnar úr augsýn. Ein nunnan var
eftir hjá þeim og var að reyna að
koma þeim i skipulega röð. Hún var
taugaóstyrk og hafði greinilega
áhyggjur af þessu agaleysi. Hún
brýndi raustina og áminnti þær um
að fara nú i einfalda röð. „Ég held
að hún þarfnist aðstoðar,” sagði Jo.
„Eigum við að gerast sjálfboða-
liðar?”
Framhald í næsta blaði.
en mér finnst eins og þú sért að
reyna að segja mér, að þessir menn
hafi verið sendir til þess að myrða
þig’’
„Já, og hvort það verður einum
degi fyrr eða siðar skiptir Jiri engu
máli.”
„Þú ert bandóð," sagði Jo. En
svo leit hún aftur í áttina að
veginum.
Nú heyrðist glymja í kirkju-
klukkum. Raddir telpnanna urðu
ákafar og þær fóru að týnast frá
borðunum. Bílstjórarnir tveir luku
við vinið í einum teyg. Sá yngri reis
á fætur og brosti til Jo i þakk-
lætisskyni. „Eruð þið að fara?”
sagði hún.
„Já. Þetta er merkið.” Hann
benti i áttina að kirkjunni. „Píla-
grimarnir eru nú á leið niður. Þegar
þeir eru komnir hingað á grasflötina
geta telpurnar farið upp. „Kirkjan
er svo lítil og tröppurnar mjóar
að...”
„Er það eina leiðin?"
„Já, héðan. Tröppurnar eru
höggnar inn í klettinn.”
„Og liggur engin önnur leið að
kirkjunni?”
„Jú, en hún er aldrei farin.
Þessar tröppur eru öruggasta leið-
in.” Hann kvaddi en fór þvi næst
upp í þann rútubílinn, sem stóð nær
veginum.
„Mér líkar þetta ekki,” sagði Jo.
Um leið og rútan væri farin myndi
26 VIKAN 49, TBL.