Vikan - 19.05.1977, Blaðsíða 21

hliðar og stóð upp. ,,Fæðið hér
verður verra og verra með hverjum
deginum sem líður,” sagði hann
reiðilega.
Það var þolinmæði í rödd
djáknans, eins og hann væri
hræddur um að móðga Tony, þegar
hann sagði: ,,Ætlar þú að borða
ht iiiin i kvöld, drengur minn?”
„Nei,” Tony gaf enga frekari
skýringu, en brosti til Caroline og
fór út.
Djákninn sneri sér til Caroline
og brosti afsakandi. „Jæja, ungfrú
Hay, eigum við að fara og skoða
dómkirkjuna núna?”
Caroline tók eftir, að það vottaði
fyrir baugrum undir vingjarnlegum
og fremur fjörlegum augum hans.
Ef til vill vann hann of mikið. Hún
vissi, að biskupinn var í Kanada, og
án efa jók það skyldur undirmanna
hans. Eða kannski djákninn
hefði áhyggjur af einhverju.
Það var gaman að ganga um
dómkirkjuna með honum. Frásagn-
ir og athugasemdir djáknans, sem
var vel-að sér um sögu kirkjunnar,
urðu til þess að auka enn aðdáun
hennar á fegurð dómkirkjunnar.
Þetta var aðeins almenn skoðun-
arferð. Caroline myndi sjálf athuga
ástand tréverksins seinna. Þau
námu staðar um stund til þess að
skoða málverk frá miðöldum, sem
nýlega hafði fundist í hliðarkapellu.
Það átti að tákna dómsdag, til
annarrar hliðar voru hinir hólpnu á
leið upp til guðs, hinum megin hinir
fordæmdu á leið niður til heljar.
Uppgötvun málverks þessa var
mikils virði fyrir dómkirkjuna, og
djákninn virtist mjög hrifinn af
því. En Caroline fannst það frekar
ógnvekjandi. Ekki varð hjá því
komist að taka eftir því, hversu
mikil áhersla var lögð á pinslir
hinna fordæmdu, og sumt af því,
sem listamaðurinn lét gerast í
logum helvítis, var vægast sagt
mjög ógeðslegt.
Seinna gekk Caroline til baka
með djáknanum, klæddi sig í
gallabuxur og peysu, tók með sér
ritföng og fór aftur til dómkirkj-
unnar til þess að byrja rannsóknir ó
altaristöflunni.
fíún var niðursokkin við vinnu
sína, uns dimma tók, þá gekk hún
aftur heim i hús djáknans.
u M leið og hún kom inn í
forstofuna, sá hún sér til
undrunar Tony koma út úr dagstof-
unni, hann hafði verið að bíða eftir
henni.
„Þarna ertu. Má bjóða þér út að
borða? Þá fáum við kannski
tækifæri til að fá eitthvað ætilegt.”
Hún hló. „Þakka þér fyrir. það
væri fínt. Ég ætla samt að skipta
um föt fyrst, ég er öll í ryki."
„Það er blettur á nefinu á þér,"
sagði hann alvarlega, um leið og
hann tók upp vasaklút og nuddaði
óhreinindin gætilega burt. Hún leit
upp, svo hár hennar féll aftur og
fann augu hans, fagurblá og
starandi hvíla á sér. Þrátt fyrir að
nenni fyndist hann óþarflega feit-
laginn, þá hafði hann eitthvert
dýrslegt aðdráttarafl á hana. Hann
gerði sér augljóslega fulla grein
fyrir kvenleika hennar og var ekkert
að dylja það. Henni fannst samt. að
hún fyndi eitthvað meira en
eðlilegan áhuga hans, eitthvað. sem
gerði hana órólega. Það var
eitthvað í augnaráði hans og
20. TBL.VIKAN 21