Vikan - 19.05.1977, Side 42

Ég keypti mér fleiri og fleiri
hringi, gullhringi og demants-
hringi. Ég hugsaði með mér, að ég
yrði að hætta að kaupa mér alla
þessa skartgripi, því ég er ekkert
hrifin af skartgripum yfirleitt.
Eina skiptið, sem Keith varð hálf
illur, var þegar ég keypti mér orgel
fyrir 500 pund. Það voru bara
duttlungar í mér; Keith vissi, að ég
kæmi aldrei til með að spila á það,
og það gramdist honum.
Stuttu síðar byrjaði hann að
drekka mikið, og ég vissi, að hann
þráði ákaft að hitta aftur gömlu vini
sína úr námunni. Hann starfaði
ekkert og hafði ekkert að gera, svo
hann sökkti sér niður í tómstunda-
áhugamál.
Sjáið til, það verður að finna sér
nýjan lífsmáta, þegar allt i einu eru
til peningar, sem ekki voru fyrir
hendi áður. Keith keypti sér
veiðistangir, byssur og myndavél-
ar. Hann fór meira að segja að spila
golf.
á barnum á heimili okkar voru til aUar vintegundir.
stórkostlega. Það var yndislegt að
búa í stóru herbergi, og ýta bara á
bjölluhnapp til að fá hádegisverð —
kampavín í fallegri silfurfötu með ís
og sjóðheitar steikur. Þeir kunna
sannarlega lagið á að láta fólki líða
vel þar.
Þegar við komum aftur heim frá
Bandaríkjunum, seldum við húsið
okkar og keyptum okkur stórkost-
legt, nýtísku hús á einni hæð fyrir
11.000 pund. Eldhúsið var allt úr
gleri, með 90 skápum. Níutíu! Ég
spurði Keith, hvernig i ósköpunum
við ættum að fara að því að fylla
upp í 90 skápa. Það tók marga
mánuði að fylla þetta stóra hús með
húsgögnum. Við settum þykk teppi
um allt húsið, þykk glitofin
gluggatjöld og gólfhita; rafmagns-
reikningurinn varð 470 pund fyrir
eitt tímabil. Ö, þetta var stórkost-
Iegt, eftir að hafa vanist því að bera
kol úr garðinum inn í gömlu bæjar-
blokkina.
1S1
'WiKilimlÍISSISI
mmm
Örugg og nýtískuleg
kven- og
karlmannsúr
á mjög hagstæðu
verði.
Kynnið
VIÐ ÞURFTUM AÐ KLlPA
OKKUR TIL AÐ TRÚA, AÐ
ÞETTA VÆRI ALLT RAUN-
VERULEGT.
Við áttum yndislegt svefnher-
bergi, lágt 300 punda hjónarúm
með grænu satínáklæði og snyrti-
borð með alveg eins grænu áklæði.
Gólfteppið var dökkfjólublátt, og
ofan á því voru hvitar mottur. Ö,
þetta var yndislegt! Við áttum líka
stóra lóð.
Okkur Keith leið vel í þessu húsi.
Ég þurfti oft að klípa mig til að trúa
því, að þetta væri allt raunverulegt.
Ef þið vissuð, hvernig æskuár min
voru, skilduð þið mig.
Ég var elst okkar systkinanna,
síðan kom Jess, þá Maureen,
George, Geoff, og að auki voru tvö
börn föðurbróður míns, Michael og
Margaret. Kona hans var dáin, og
mamma tók börn þeirra að sér, þar
sem enginn annar var til að annast
þau. Það var erfitt að komast af, og
húsið var alltaf yfirfullt. Pabbi
þjáðist af flogaveiki og gat ekki
unnið mikið, og mamma var asma-
sjúklingur, en hún vann fyrir
ÉG FALDI 500 PUND 1 NÆR-
FÖTUNUM - ÉG VISSI, AÐ ÉG
MUNDI ÞARFNAST ÞEIRRA.
Dag einn fórum við til Leeds til
að kaupa golfbúning á Keith. Hann
vildi hafa mig með sér, því hann
vissi, að ég hafði góðan smekk. Við
gengum af tilviljun framhjá ferða-
skrifstofu, og ég sagði: ,,Ö, hvað
það væri yndislegt, ef við gætum
farið til Bandaríkjanna”. Það næsta
sem gerðist, var að við vorum um
borð í flugvél á leið til Bandaríkj-
anna — Los Angeles, Dallas og
New York. Ég hafði falið 500 pund í
nærfötunum mínum, því við mátt-
um aðeins taka 250 pund hvort með
okkur úr landi, og af minni fyrri
reynslu að dæma, vissi ég, að það
yrði ekki nóg.
Ég fór í stóra, fræga verslun í
New York og keypti mér allra handa
fatnað; veski úr krókódilaskinni
fyrir 80 pund, skó í stil á 90 pund. I
villtustu draumum mínum hafði
mig ekki einu sinni dreymt um að
borga 90 pund fyrir skó. Það er
stórkostleg tilfinning.
Það var margt sem heillaði í
Bandarikjunum. Mér leið alveg
42 VIKAN 20. TBL.