Vikan - 20.10.1977, Blaðsíða 46

Hún stóð á einum brautarpallin-
um og horfði á lestina til Jótlands
aka inn.
Michael hafði farið nokkuð
snemma. því að hann ætlaði fyrst
að sækja vin sinn. Það var margt
um manninn á brautarpöllunum.
Lena efaðist um. að hún kæmi auga
á hann i mannmergðinni.
Því var hún eiginlega hér? Vildi
hún fá staðfestingu á tortryggni
sinni í hans garð? Var það af því að
hún efaðist um, að hann ætlaði til
Jótlands?
Allt í einu kom hún auga á
Michael. Hver vöðvi var spenntur,
og eitt andartak var eins og henni
létti. Hann ætlaði þá með lestinni!
En þá kom hún auga á vininn: Unga
stúlku. með sítt, ljóst hár. Michael
hló og talaði við hana og hjálpaði
henni hoffmannlega upp í lestina.
Hönd í hönd hurfu þau inn.
Lena var náföl og skjálfandi, þar
sem hún stóð í felum á brautar-
pallinum. Lestin hreyfðist hægt af
stað. En hún fór ekki burtu, fyrr en
hún var alveg horfin sjónum. Þá
hljóp hún af stað. Burtu, burtu,
hrópaði rödd innra með henni. Tárin
streymdu niður kinnarnar. Michael!
... ó, hvernig getur þú gert þetta,
hvernig getur . þú verið svona
andstyggilegur!
Hún fór ekkert meira út þennan
dag, — og ekki heldur þann næsta.
Hún lokaði sig bókstaflega inni i
litlu íbúðinni. Hún vildi ekki sjá
nokkra sálu.
Hún reyndi að komast til botns i
málinu. Hvernig átti hún að bjarga
sér ein með barnið, sem hún átti
vona á.
Hún iðraðist þess nú að hafa ekki
sagt Michael, hvernig komið var
fyrir henni. Hann var faðir barnsins
og varð að taka á sig ábyrgðina,
hvort sem honum líkaði betur eða
verr.
Hún ætlaði að segja honum að
taka sitt hafurtask og fara, strax og
— Nei, meinarðu það, áttu
metið í 100 metra hlaupi?
hann kæmi heim frá Jótlandi. Og
hún vildi aldrei sjá hann meira eftir
það.
Þriðja daginn, sem hún var ein,
var hún mjög langt niðri. Hún lá í
rúminu mestan hluta dagsins og
reykti hvern vindlinginn á eftir
öðrum. En skyndilega var hún búin
að taka ákvörðun: Hún ætlaði að
láta eyða fóstrinu. Henni fannst
hún of ung og óreynd til að taka
ábyrgð á barninu ein.
Hún ætlaði að fara til Mæðra-
hjálparinnar næsta dag og fara
fram á fóstureyðingu.
Jj ENNI tókst ekki að fram-
ikvæma áætlun sína. Michael
stóð allt i einu i dyrunum með
ferðatöskuna í hendinni og brosandi
út að eyrum.
-— Halló! Þá er ég kominn heim
aftur!
Hún starði orðlaus á hann.
Hvernig vogaði hann sér að brosa
svona glaðhlakkalega til hennar.
Hvernig vogaði hann sér að láta
eins og ekkert hefði í skorist?
— Ertu ekki glöð? Eg kem
mörgum dögum fyrr heim en áætlað
var, og ég hefi tekið mikilvæga
ákvörðun: Ég ætla að hætta að
lesa.
— Hvað segirðu? Honum tókst
sannalega að koma henni á óvart.
— Já, ég ræð ekki við þetta, ég er
viss um, að ég fell!
0, auðvitað, hugsaði hún. Það er
augljóst, hvernig liggur í þessu.
Það er auðvitað stelpan, sem hann
var með á Jótlandi, sem hefur talið
hann á að hætta. Hún nennir
auðvitað ekki að sjá fyrir honum.
Hún hefur beðið hann um að fá sér
vel launaða vinnu.
— Hvenær ferðu? spurði hún með
kuldalegri rödd.
Hann hrökk við.
— Fer? Ég var að koma heim.
— Ég á við, hvenær þú ætlir að
flytja héðan og yfir til hennar.
— Til hennar. Hvað ertu að fara?
Ég skil ekki, hvað þú átt við. Ertu
frísk? Mér finnst þú líta svo illa út.
— Þú ert fifl!
Hún snéri sér undan og faldi
andlitið í höndum sér.
Hann stóð ruglaður og utan við
sig og starði á hana. — Hvað hefur
gerst hér á meðan ég var i burtu?
— Svaraðu þér sjálfur. Hvað
hefur gerst með þig? öllu er lokið.
Ég vil aldrei sjá þig meira. Aldrei!
— Jæja... þú heldur þá, að ég sé
með annarri stúlku. Það er greini-
lega ekkert að hugmyndaflugi þínu.
Tortryggni þin gagnvart öllu og
öllum þrífst alltaf jafnvel með þér.
Vesalings þú, að lifa lífinu á þennan
hátt.
— Hættu, hættu þessu. Ég sá
hana — þú fórst með henni til Jót-
lands. Hún var þessi vinur þinn.
Það var hún, sem þú varst svo upp-
tekinn af, að þú varst úti á hverju
kvöldi. Þess vegna vilt þú ekki
giftast samkvæmt gömlum og
góðum sið. Þú vilt frjálsræði, þú
vilt hafa aðrar stúlkur jafnframt!
Farðu, segi ég. Farðu!
Hann fór.
Hún varð steini lostin yfir því.
Hún hélt, að hann kæmi með langar
skýringar og lygasögur, hann var
snillingur í að spinna upp trúverð-
ugar sögur!
Hún sat lengi og starði á dymar í
þeirra von að hann snéri aftur.
Eskaði hún hann ennþá? Reyndi
hún bara að dylja tilfinpingar sínar
fyrir honum?
Hún sat nú og óskaði heitt og
innilega, að hann hefði verið um
kyrrt, að hann hefði sagt henni
sannleikann — að það hefði verið
önnur í spilinu, en hann iðraðist.
Hún hefði fyrirgefið honum, og svo
hefði hún getað sagt honum frá
barninu, ogþau hefðu glaðst saman
yfir litla anganum, sem óx inni í
henni.
En hið sanna var þá, að unga
stúlkan, sem hann var með, skipti
öllu máli fyrir hann. Þess vegna fór
hann.
Hún átti engra kosta völ. Barnið
varð að fjarlægja. Hún varð að
komast til Mæðrahjálparinnar og
skýra þeim frá aðstæðum. Hún
óskaði ekki eftir að fæða barnið sitt
við slíkar aðstæður.
Hún var grátandi, þegar hún
byrjaði að taka sig til. Klukkan var
ekki nema tæplega fjögur. Hún
hafði tök á að ná inn á skrifstofuna.
H ÚN var ekki nema rétt komin
út á gangstétt, þegar leigu-
bill renndi upp að hliðinni á henni,
og Michael stökk út úr bílnum með
stúlku sér við hönd.
Lena starði steinilostin. Hvemig
vogaði hann sér þetta? Þetta var
stúlkan, sem hann var með í
Iestinni. Stúikan, sem hann var með
á Jótlandi.
— Lena!
Hann hrópaði á hana, sleppti
höndinni á stúlkunni og hljóp til
Lenu, sem var svo undrandi, að hún
hreyfði sig ekki.
— Fljót, sagði hann og greip
hana í arminn föstum tökum. — Við
þurfum að ræða áríðandi mál... við
fömm upp i ibúð...
— Nei, slepptu mér. Við eigum
ekkert vantalað.
En hann sleppti ekki takinu, og
þegar fólk fór að gefa þeim gætur,
gafst hún upp.
Michael hlaut að hafa frá
einhverju mjög mikilvægu að segja,
fyrst hann kom heim í leigubíl með
þennan kvenmann.
EGAR þau komu upp í íbúð-
ina, sagði hann:
— Má ég kynna, þetta er
Marianne Janssen, kona Jörgens
vinar míns.
Lena rak upp stór augu og hristi
höfuðið algjörlega skilningsvana.
— Þannig var, að Jörgen varð að
fara degi fyrr til Jótlands, vegna
veikinda í fjölskyldunni. í staðinn
vomm við Marianne samferða í
lestinni. Ég virði Mariönnu mikils,
en hún er ekki min. Hún er
eiginkona Jörgens.
Lena fann, hvernig blóðið þaut
fram í kinnarnar. En hún þurfti ekki
að blygðast sín. Hvernig gat hún
vitað þetta. Hún hafði sjálf séð þau
saman.
— Marianne og Jörgen em
líklega líka í óvígðri sambúð, sagði
hún skjálfrödduð.
— Nei, þau giftu sig fyrir
nokkmm mánuðum í Ráðhúsinu.
Þau em meira að segja með hringa!
Og getum við þá verið vinir öll
saman?
Marianne var ósköp aðlaðandi
stúlka, og það leið ekki á löngu,
áður en þær vom orðnar mestu
mátar.
Um kvöldið, þegar þau Michael
vom loksins ein, sagði hún honum,
að hún væri með barni.
— Barn!
Augu hans ljómuðu af stolti og
hamingju.
— Því hefurðu ekki sagt mér það
fyrir löngu?
— Ég þorði það ekki... þú
krafðist næðis við námið, og
hvernig hefði orðið með fjárhaginn.
— O, við hefðum bjargað okkur.
Það er hægt að fá svo góða aðstoð
nú til dags, en nú ætla ég að vinna
sjálfur fyrir launum. Ö, ég er
hamingjusamasti maður i heimi!
Lena sat og horfði ofan í gólf-
teppið. Hugsanir hennar vom á
ringulreið. Hún sem hafði verið svc
nærri því að flýja frá þeirri ábyrgð,
sem lífið lagði henni á herðar. Og
hvers vegna: Bara vegna þess, að
tortryggni hennar gagnvart öllu og
öllum hafði kæft alla skynsamlega
hugsun í höfðinu á henni.
Já, það var statt, augað sá
margt, en það var í heilanum, sem
átti að skilgreina myndina. Því
hafði hún gleymt.
— Og nú giftum við okkur! sagði
Michael glaðlega rétt á eftir. — Á
gamaldags hátt. Gullhringar og allt
það tilstand. Ég er viss um, að það
er best þannig.
Svo faðmaði hann hana að sér og
kyssti hana blítt og innilega. Það
var ekki hægt að efast um
tilfinningar hans. Hún fann strax,
að hann var hennar, hún ein átti
hjarta hans!
46VIKAN 42. TBL.