Vikan - 20.10.1977, Blaðsíða 45

var vanur. Bara: Bless Michael.
Kuldalegi og kæruleysislegt.
Það var eins og allur vindur væri
úr henni, þegar hún litaðist um í
eldhúsinum og horfði á buffið.
Hana langaði ekkert til að borða
alein. Hún var ekkert svöng lengur.
Hún tók fram vindlingapakka.
Hún dró djúpt að sér reykinn og
settist á eldhúsbekkinn.
Henni varð hugsað til þess, hve
lífið var miklu einfaldara og léttara
fyrir karlmenn. Þeir voru ekki eins
bundnir af tilfinningum. Alltaf
óháðir og frjálsir. Þeir virtust
fæddir svona. Aftur á móti var það
erfiðara fyrir stúlkur. Þær voru
undir áhrifum ótal tilfinninga.
Straumurinn flutti þær til og frá, og
næstum alltaf voru þær háðar karl-
mönnum.
Henni var óglatt. Hún slökkti í
vindlingnum. Svitinn spratt fram á
enninu, og hún hvíldi höfuðið á
handleggjunum.
Það var áreiðanlega eitthvað að
henni. Reykti hún kannski of
mikið? Nei, það hlaut að vera
einhver önnur skýring á vanliðan-
inni. Hún hafði verið hirðulaus með
pilluna undanfarið. Ömeðvitað eða
meðvitað?
Stundum vildi hún binda Michael
við sig með traustari böndum,
þvinga hann til að ganga i hjóna-
band. Já, hún hafði óskað þess að
verða ófrísk, jafnvel þó hún vissi,
að slæmur fjárhagur þeirra leyfði
það ekki.
Auk þess þarfnaðist Michael
næðist, annars gat hann ekki
einbeitt sér að náminu. Það voru
mörg ár, þangað til hann tæki
prófið.
Ef vanlíðan hennar stafaði af þvi
að hún væri með barni, yrði hann
reiður henni. Hann myndi segja, að
hún hefði átt að muna eftir að taka
pilluna.
Angistin heltók hana, henni var
ljóst, að hún hafði hagað sér
heimskulega. Hún gat uppskorið
hið gagnstæða við það, sem hún
úskaði, hún gat átt það á hættu að
missa hann að eilífu.
Hún varð að leita læknis, — sem
allra fyrst. Hún gat ekki þolað
óvissuna.
OKKRUM dögum síðar
fékk hún að vita það. Hún
var ófrísk.
Vissan fékk svo á hana, að hún
gat ekki sagt Michael eins og var.
En henni var ljóst, að fyrr en síðar
yrði hún að tala við hann, þetta gat
ekki verið hennar leyndarmál lengi.
Michael var annars sjaldan heima
á kvöldin nú orðið. Það var
eitthvað, sem hann þurfti nauðsyn-
lega að hjálpa skólafélögum sínum
við. Lena var miður sín út af þessu.
Henni fanrjst hún aldrei fá rétta
tækifærið til að tala við hann.
Einn morguninn kallaði hann til
hennar innan úr herbergi: —
Heyrðu Lena, ég neyðist til að fara í
burtu nokkra daga.
Hún var að smyrja nestið. Hún
sleppti snöggt hnífnum úr hendinni
og gekk inn til hans.
— Því þá? spurði hún óróleg.
— Æi, ég lofaði Jörgen — þú
veist einum skólabróður mínum —
að fara með honum heim til foreldra
hans á Jótlandi. Þau ætla að selja
jörðina og vilja gjarnan njóta
aðstoðar minnar við það.
— Jæja.
Hún kinkaði kolli. Þetta hljómaði
ekki ósennilega. En hún gat ekki
látið vera að gruna hann um
græsku. Hún var að gefast upp á
þessu ástandi. Bráðum gæti hún
ekki meira. Kannski var þetta
tímabundið, sjálfsagt leið henni
svona, vegna þess að hún varbarns-
hafandi. Hún vonaði. að það væri
skýringin.
D AGINN. sem hann fór tók
hún sér frí úr vinnunni án
hans vitundar.
42. TBL. VIKAN 45