Vikan - 31.08.1978, Blaðsíða 7

Kristín Ólafsdóttir og Oddur
Kristjánsson:
„Mikið átak að
leysa upp eigið
heimili. ."
Hjónin Kristín Ólafsdóttir og
Oddur Kristjánsson ákváðu að
flytja að Hrafnistu eftir að
Kristín missti heilsuna.
„Það er mikið átak að leysa
upp eigið heimili,” segir Kristín.
„Sérstaklega þar sem maðurinn
er enn við góða heilsu. Oddur
hefur alltaf starfað við sjávarút-
veg, aðallega við sölu á fiskaf-
urðum, og starfar enn. En við
reyndum að hugsa málið af
skynsemi, og þar var öryggið,
sem aðbúnaðurinn hér veitir,
þyngst á metunum. Og við
höfum ekki séð eftir þeirri
ákvörðun. Hér er ekki mikið
innbyrðis félagslíf sem stendur,
heimilið er svo nýtt og fólki
gengur seint að kynnast. Það er
svo þykk skelin á okkur íslend-
ingum, og við tökum lífinu svo
hátíðlega.
Annars held ég að mestu við-
brigðin í lífi mínu hafi verið er
við fluttum búferlum frá
Reykjavík til Snæfellsness. Við
bjuggum þar í 8 ár, og breyting-
in frá þvi að búa i Reykjavík var
gifurleg. T.d. var hvorki raf-
magn né vatn í íbúðarhúsinu,
samgöngur afar slæmar, varla
hægt að ná í lækni þó líf við lægi
og mikil einangrun. Það sem
bætti þetta þó allt saman upp
var að fólkið þarna á Nesinu var
yndislegt og hjálpsamt.
Hér eru konur í miklum meiri-
hluta, svo að það eru áreiðan-
lega rétt að konur lifa mun
lengur en karlar. Ég held að ellin
sé konum auðveldari en karl-
mönnum, og ræður þar miklu
um hversu vanar þær eru að
stunda handavinnu, sem oft er
það eina, sem fólk getur gert,
þegar kraftar þverra. Þess vegna
finnst mér alveg nauðsynlegt að
strákum jafnt sem stelpum sé
kennd handavinna í skólunum.
Sá.sem alltaf getur fundið sér
eitthvað að gera. getur aldrei
orðið mjög óhamingjusamur.”
Jónína Þórarinsdóttir:
Kennslukona í 40 ár
og eignaðist öll sín
börn á sumrin!
Jónína Þórarinsdóttir og
Sigríður Benediktsdóttir voru
með þeim fyrstu sem vistuðust
að hinni nýju Hrafnistu. Báðar
bjuggu þær einar eins lengi og
heilsan leyfði, og sögðu að oftast
kostaði það töluvert sálarstríð
að gefa upp eigið heimili og
sig við að fara á dvalarheimili.
En umskiptin væru mun auð-
veldari en fólk ímyndaði sér, hér
væri aðbúnaður allur hinn besti
og mikill kostur að eiga greiðan
aðgang að félagsskap við aðra.
Jónína starfaði rúm 40 ár sem
kennslukona, þar af 36 ár á ísa-
firði. Þá var kennsla eina at-
Framhald á bls. 35.
Jóhann, Árni og Eyjólfur:
„Aðbúnaðurinn áður
fyrr hljómar eins og
lygasaga f dag .."
í einni setustofunni hitti
blaðakonan 3 aldnar kempur, þá
Jóhann Guðmundsson, Árna
Guömundsson og Eyjólf Þórar-
insson. Allir höfðu þeir helgað
starfsævi sína sjónum. Jóhann
hafði verið á skaki á kútterum,
Árni á mótorbátum og Eyjólfur
á togurum. Jóhann var einn af
farfuglunum, en býr annars hjá
syni sínum og tengdadóttur.
Allir voru þeir sammála um að
aðbúnaður sjómanna og verka-
fólks á þeim tímum hlyti að
hljóma eins og lygasaga í eyrum
þeirrar kynslóðar sem vex upp í
dag. Þeir voru mjög ánægðir
með dvöl sína á Hrafnistu, en
fannst of mikið bruðlað með
innréttingar, of margar hjóna-
íbúðir miðað við þörf, og plássið
ekki nýtt sem skyldi, t.d. alltof
stórar setustofur. Eðlilegar
ályktanir þeirrar kynslóðar, sem
enn er í fersku minni sár fátækt
og atvinnuleysi. Árni rifjar upp
að þegar hann vann í verka-
mannavinnu tvítugur að aldri
var kaup hans 2 krónur og 50
fyrir 12 tíma vinnu. Seinna var
hann á bát hjá tengdaföður
sínum, og var eitt sinn skilinn
eftir í landi til að hafa umsjón
með fiskverkuninni. Þar stóðu
konurnar beinloppnar við að
þvó fisk upp úr sjó í norðan-
gaddi. Þær höfðu í flimtingum
hvort Árni ætlaði að reynast
þeim harðari húsbóndi en
tengdapabbinn, og kvörtuðu sár-
an yfir því að hafa ekkert skýli.
Árni tók sig til og sló upp segli til
að hlífa þeim við mesta næð-
ingnum. „Þad er mikið að þú
skulir ekki byggja yfir kerling-
arnar,” hnussaði í tengdapabba,
er hann kom að landi. En þetta
varð samt upphaf stórbættrar
aðstöðu fyrir fiskverkunarkon-
urnar. Árni var á svo kölluðum
útilegubátum, menn voru sára-
sjaldan í landi. Rétt skutust
heim til að kyssa sínar Jieittelsk-
uðu. Þá var engin kauptrygging,
menn fengu bara sinn hlut af afl-
anum, nver sem hann var.
Eyjólfur telur togarana í dag al-
gjörar lúxusfleytur miðað við
þá, sem sem hann átti að venj-
ast. Vaktirnar voru miklu lengri,
og sjómennirnir urðu sjálfir að
gera að fiski og beita lóðir.
Þeim félögum bar saman um
að íslendingar væru fremur inni-
lokaðir og ættu erfitt með að
kynnast nýju fójki. Því væri
ekki komin svo mikil reynsla á
félagsstarfsemina á þessu nýja
•dvalarheimi.
35. TBL. VIKAN 7