Vikan - 31.08.1978, Blaðsíða 32

SúSAN Adamson þekkti föður sinn
svo ósköp vel, hún vissi alveg, hvað
myndi koma, þegar hann hellti hugsandi
í glasið sitt og leit til hennar þvert yfir
matborðið.
—Ég bauð samstarfsmanni mínum i
mat á miðvikudaginn. Er það ekki i lagi?
Þetta er efnilegur ungur læknir. Hann
hefur aðeins starfað nokkrar vikur á
sjúkrahúsinu og þekkir fáa i bænum.
Mér datt í hug, að slíkt boð gleddi hann.
— Já, þá ætti honum að takast að láta
það kvöld líða, sagði Súsan háðsk. Þetta
var nr. sex i röðinni af þessum herra-
mönnum, sem faðir hennar kepptist við
að bjóða heim, síðan hún sleit sam-
bandinu við Mikael.
— Ætli það sé eitthvað sérstakt, sem
gesturinn þinn hefur ofnæmi fyrir?
spurði hún stutt i spuna. Sá síðasti hafði
ofnæmi fyrir fiski. Dæmalaust hlaut
starfsfólki sjúkrahússins að þykja
hlægileg þessi eilífu boð föður hennar.
Hann tók ungu læknana hvern af öðrum
með sér heim tii kvöldverðar. — Ekki
svo ég viti til, sagði hann og lét sem
hann heyrði ekki hæðnistón dóttur
sinnar. Eftir að hún sleit sambandinu
við Mikael hafði aftur vaknað hjá
honum ótti við, að hann bindi einka-
dóttur sína of föstum böndum við
heimilið og sig sjálfan. Hann var
ekkjumaður, og i mörg ár höfðu þau
verið hvort öðru allt. En á því varð að
æra breyting, — hennar vegna.
Miðvikudagurinn rann
upp, og Súsan undirbjó kvöldverðar-
boðið með ólund. Henni var skapi næst
að hlaupast frá öllu saman. Á síðasta
augnabliki bjó hún til eftirlætis eftirrétt
föður sins og hljóp svo upp til að skipta
um föt. Hún vildi vera þokkaleg til fara
þrátt fyrir allt, og undir niðri var henni
ekki alveg sama, um hvernig unga
lækninum geðjaðist að henni.
Hún heyrði, að faðir hennar stakk
lyklinum I skrána á útidyrahurðinni og
hraðaði sér ofan stigann til móts við þá.
Það var ekki laust við, að hún væri dálit-
ið forvitin, hvernig skyldi þetta fórnar-
lamb pabba líta út? hugsaði hún með
sjálfri sér og leit forvitnu augnaráði
andlitið, sem birtist að baki föður
hennar. Faðir hennar kynnti unga
manninn, sem hét Axel Preston. Axel
var dökkur á brún og brá, myndarlegur,
öruggur með sjálfan sig. Henni varð
mikið um. Hún hafði ekki átt von á að
mæta svona ánægjulegum manni.
Henni tókst að láta sem ekkert væri og
hellti drykk I glös fyrir þá. Ungi
maðurinn skrafaði óþvingað við föður
hennar, sjálfan yfirlæknirinn. Það var
ekki annað að heyra en þarna væru
jafningar á ferð. Hún skaut inn orði, þar
sem við átti, og fann, að I hvert sinn
hvíldi augnaráð hans á henni.
Kvöldið leið fyrr en varði, og gest-
urinn kvaddi. Hún lá lengi vakandi og
hugsaði um viðburði kvöldsins. Samvera
þeirra var aðeins þrjár — fjórar klukku-
stundir, en henni fannst, að hún hefði
þegar kynnst honum all vel. AUt var nú
gjörbreytt. Hún hugsaði aftur og aftur
um viðburði kvöldsins, orð sem féllu,
augnatillit, snögga snertingu handar,
sem þó var svo heit og kom róti á tilfinn-
ingar hennar. Eftirvænting og til-
hlökkun gagntók huga hennar. Hvað
bar nú framtíðin í skauti sér. Fjarri var
nú Mikael og tveggja ára samvera við
hann.
En ekkert gerðist. Kvöldið sem
Axel kvaddi hana, var augnaráð hans
þrungið fyrirheitum. En svo gerðist
ekkert. Síminn hringdi ekki, ekki kom
neitt bréf eða kveSja með föður hennar.
Bókstaflega ekkert minnsta lífsmark.
Þegar átta dagar voru liðnir, án jsess að
hún heyrði frá honum, greip hana
þunglyndi og vonleysi. Nú var hún aftur
innilokaða, önuga stúlkan, sem erfitt
var að umgangast. Hún var haldin sjálf-
meðaumkvun og gerði sér lífið leitt.
Loksins gerðist svo eitthvað. Það kom
bréf. Hún las fyrst undirskriftina, og nú
greip hún andann á lofti. Roðinn hljóp
fram I kinnarnar, og hjartað barðist
hart. Hann byrjaði á að afsaka sig,
sagðist hafa ætlað fyrir löngu að láta
heyra I sér og þakka fyrir kvöldverðinn
og ánægjulegt heimboð. Hann sagðist
hafa haft ánægju af að kynnast henni og
vonaðist til að geta við tækifæri endur-
goldið gestrisni hennar.
— Við tækifæri. Já, en fjandinn,
hvenær? sagði hún svo hátt, að faðir
hennar hrökk við. Hann leit upp frá dag
blaðinu undrandi á svip og spurði, hvað
gengi á.
— Ekkert. Það er ekkert, sem þér
kemur viö..
Smásaga eftir Vicky Martin
ÁST VIÐ
FYRSTU
SÝN
Það var fjarri því, að Súsan biði heimsóknar
Axels með eftirvæntingu. Hún var í ástarsorg
og ákveðin í að forðast karlmenn eins og heitan
eld í bráð. En margt fer öðru vísi en ætlað er.
Örlögin taka að spinna vef, og Súsan festist í
netinu.
Hvernig vogaði hann sér að skrifa á runnin reiðin, og vonleysistilfinning
þennan hátt hugsaði hún. VIÐ hafði aftur náð á henni tökum. Hún
TÆKIFÆRI. Hún var I versta skapi ákvað að reyna sjálf að ná sambandi við
allan daginn og naut þess raunar. Það hann.
var tilbreyting eftir vonleysi síðustu
daga að finna ærlega reiðitilfinningu
gagntaka sig. Um kvöldið var henni
32VIKAN 35. TBL.