Vikan - 13.09.1978, Blaðsíða 34

JEFFHELLER:
Ekkja milljónamæringsins
Símon Napp vann fyrir brauði sínu
sem hjónabandssvikari. Svo einfalt var
það. Eftir þriðja skilnaðinn var banka-
innistæðan betri og ánægjulegri en
nokkru sinni fyrr. Þar að auki hafði
hann misst tvær eiginkonur — og erft
þær. Hvernig hann fór að því skal þó
látið ósagt.
Hann hafði þegar fengið augastað á
næsta fórnardýrinu. Hún hét Geneviéve
Palley, og hafði misst mann sinn fyrir
þremur árum. Eiginmaðurinn, sem
framleiddi raftæki, hafði látið eftir sig
blómlegar verksmiðjur í fjórum löndum
— og umtalsverða líftryggingu. Gene-
viéve heimsótti verksmiðjur sínar tvisv-
ar á ári í einkaflugvél. Hún hafði fyrsta
flokks framkvæmdastjóra fyrir verk-
smiðjunum, sem sáu um að þær héldu
áfram að mala gull handa hinni feit-
lögnu frú Palley.
Símon Napp átti sér ævintýralegan
feril, en frú Geneviéve Palley var þófeit-
asti bitinn af öllum — í orðsins fyllstu
merkingu.
Hann gerðu sér grein fyrir að ekki
dugði að treysta bara á Guð og gæfuna,
er draga skyldi svo feitan fisk að landi.
Þess vegna hafði hann gert nákvæma
áætlun, sem byggðist á hinni einu sýni-
legu ástríðu frúarinnar. Hún var gjör-
samlega forfallin í stjömuspeki, spákonur
og sálarrannsóknir. Hún tók sér aldrei
neitt fyrir hendur án þess að leita ráða
frú Wöndu Wolley, sem tók drjúgan
skilding fyrir að lesa framtið hennar og
annarra i teblöðum, spilum og gljáandi
kristalskúlu. Símon Napp lagði leið sína
til völvu þessarar, sem bjó í gömlu húsi i
austurhluta borgarinnar.
— Nafn mitt er Símon Napp. Ég
talaði við yður í sima í gær.
— Ég man eftir því, svaraði völvan.
Litað, svart hárið var greitt I strengileg-
an hnút í hnakkanum, andlitið var eins
og máluð gríma. Augun glóðu eins og
svartir tinnusteinar.
— Þér þarfnist ráða minna. Þér
sögðuð að það væri eitthvað í sambandi
við viðskipti...
— Það er laukrétt, kæra frú.
Napp settist andspænis henni við
borð, klætt rauðu flaueli. Á miðju
borðinu glampaði á kristalskúluna.
— Það er I sambandi við einn af við-
skiptavinum yðar... frú Palley ...
— Ég þekki frú Palley mjög vel. Ég
kynntist henni fyrir tveimur árum, og
siðan gerir hún ekkert nema hún leiti
ráða hjá mér fyrst.
— Það er best að snúa sér strax að
efninu. Ég þarfnast meira en góðra ráða,
frú Wolley. Ég þarfnast líka hjálpar
yðar.
— Og hvað kemur það viðskiptavini
mínum við?
— Ég er ákaflega rómantískur ...
yður er óhætt að trúa því. En ég er líka
raunsær, hliðra mér ekki hjá þvi að horf-
ast i augu við staðreyndir. Ég er ekkju-
maður — og mér fellur einlífið illa. Ég er
að leita mér að konu, sem hjálpar mér
yfir einmanaleikann — en hvers vegna
skyldi hún endilega vera fátæk? Lífið er
svo miklu þægilegra, ef maður á dálitla
peninga. Eruð þér ekki sammála?
— Og frú Palley er mjög auðug...?
— Já, hún er auðug. Og hún er líka
konan, sem ég elska. Er nokkur synd að
elska konu, sem á peninga?
— Þér eruð að minnsta kosti heiðar-
legur, herra Napp. Nei, það er engin
synd að elska ríka konu.
— Og þrátt fyrir tengsl yðar við ann-
an heim, eruð þér hreint ekki svo frá-
bitin arðbærum viðskiptum? Er það rétt
hjá mér?
Hún brosti. — Haldið áfram, herra
Napp.
Simon Napp tók upp peningaveskið.
Málverkasalurinn var við hliðargötu
frá Lexington Avenue. Símon hafði beð-
jð þar i hálftíma og honum dauðleiddist.
Hann virti fyrir sér æpandi litadýrðina í
myndum eftir ungan, pólskan málara,
sem frú Palley hafði tekið undir sinn
verndarvæng. Skyndilega barst að vitum
hans kitlandi ilmavatnslykt. Hann snéri
sér við.
Bak við hann stóð frú Palley. Líf-
stykkið megnaði ekki að hemja hinn
svellandi likamsvöxt hennar undir
víðum silkikjólnum. Henni virtist brugð-
ið.
— Afsakið, en ...
— Þekkjumst við kannski, kæra frú,
spurði Símon, djúpri, tælandi röddu. —
Mér finnst eins og ég kannist við yður...
Hún brosti ástleitnu brosi. — Nei, ég
held ekki... En ...
— En hvað?
— Vinkona mín, sem oft hefur gefið
mér góð ráð, sagði að ég mundi kynnast
manni ... Manni með dökkt, hrokkið
hár og djúpa rödd, klæddum bláröndótt-
um fötum og með gráan hatt á höfðinu.
Og með lilju í hnappagatinu. Þetta er
alveg ótrúlegt...
— Það er svo ótalmargt milli himins
og jarðar, sem við hvorki skiljum né
getum útskýrt. Örlög, kæra frú...
Hann bauð henni arminn.
— Leyfist mér að bjóða yður kaffi-
bolla? Svo við getum rætt þetta nánar
með örlögin?
Þar með var ísinn brotinn. 1 kjölfarið
fylgdu svo leikhúsferðir — auðvitað
frumsýningar — kampavín og kaviar á
dýrustu veitingahúsunum og stefnumót
í litlum kökuhúsum. Það lá í augum
uppi að Geneviéve Palley og Símon
Napp voru að draga sig saman.
Eftir nokkrar vikur heimsótti Símon
völvuna á ný.
— Ég átti ekki von á að sjá yður
aftur, sagði hún.
— Þér hafið svo sannarlega unnið
fyrir þessum þúsund dölum, frú Wolley.
En nú þarf ég aftur á hjálp yðar að
halda. Hefur frú Palley heimsótt yður?
— Já, en hún kemur ekki jafn reglu-
lega og áður.
— Nei, hún eyðir mestu af tíma
sínum með mér. Hefur hún kannski
minnst eitthvað á mig?
— Vissulega. Hún er mjög hrifin af
yður.
— Ekkert meira?
— Hún vildi vita, hvort þér hefðuð í
hyggju að biðja hennar.
— Og hverju svöruðuð þér?
— Auðvitað játaði ég því — alveg
eins og þér sögðuð mér að gera.
— Hvernig brást hún við?
— Ekki nógu vel. Sagðist ekki geta
Það atansa flestir i Staðarskála.
/TAmtm
34 VIKAN 37. TBL.