Vikan - 13.09.1978, Blaðsíða 6

Teikning af fœflingunni.
BIÐINNILOKIÐ
Þann 25. júlí, klukkan 11.47 um kvöldið
var glasabarnið svonefnda tekið með keis-
araskurði, níu dögum fyrir tímann. Hér á
eftir fer frásögn móðurinnar, Lesley Brown
af atburðinum.
Ég veit ekki hvort öllum nýbökuðum
mæðrum líður eins og mér ... en ég get
ekki haft augun af dóttur minni. Ég verð að
sjá hana til að vera viss um að hún sé raun-
veruleg. Hjúkrunarkonurnar stríða mér og
segja: Hafðu engar áhyggjur, frú Brown.
Hún getur ekki staðið upp og labbað í
burtu!
Ég læt ekki stríðni þeirra á mig fá. Ég er
hamingjusamasta og ánægðasta móðir í
heimi.
Þegar dr. Steptoe kom til mín á þriðju-
dagskvöldið og sagði mér að þeir ætluðu
kannski að gera á mér keisaraskurð siðar
það kvöld, varð ég ekkert hrædd, og fann
ekki fyrir áhyggjum. Ég var bara fegin þvi
að nú yrði biðinni lokið. Ég var alveg róleg,
og mér leið vel. Það var ekki hægt að gefa
mér deyfilyf vegna barnsins, en ég fékk eitt-
hvað smávegis áður en mér var ekið á
skurðstofuna.
Ég man ekkert frá sjálfri fæðingunni.
Það fyrsta, sem ég varð vör við, var að ein-
hver strauk mér á kinnina og sagði: —
Viltu sjá barnið? Þetta er lítil stúlka. Ég
held að ég hafi þá enn verið á skurðstof
unni. Síðan sofnaði ég aftur, ég var afar
hamingjusöm.
Þó ég væri enn undir áhrifum svæfingar-
innar skildi ég að barnið var stúlka. Það
gladdi mig, ég var svo fegin að barnið mitt
var fætt heilbrigt, kynið skipti litlu máli.
Ég vaknaði klukkan tvö um nóttina. Það
var dimmt í herberginu, en ég gat greint dr.
Edwards, sem sat hjá mér. Mér leið ákaf-
lega vel og mig langaði svo mikið til að
þakka læknunum fyrir allt það, sem þeir
höfðu gert fyrir mig. Ég rétti dr. Edwards
höndina og hvíslaði: — Þakka þér fyrir. Ég
sá að hann brosti, svo sofnaði ég aftur.
Næst þegar ég vaknaði var kominn
morgunn. Fyrsta hugsun mín var sú, hvort
mig hefði bara ekki dreymt þetta allt sam-
an. Dr. Steptoe kom til mín. — Hefurðu
séð hvað veðrið er fallegt, spurði hann. —
Langar þig ekki til að fá barnið inn til þín?
Hann náði í dóttur mina og lagði hana í
faðm mér. Ég get ekki lýst þeirri tilfinn-
ingu, sem greip mig. Ég horfði á þessa
yndislegu, litlu veru. Hún var svo mjúk,
svo fullkomin. — Kæri Guð, hugsaði ég.
Hún er svo falleg. Og ég á hana!
Ég gat ekki sleppt henni. Það var eins og
við værum einar í öllum heiminum. Ég ósk-
aði þess að tíminn stæði kyrr. Ég hafði
beðið eftir þessu andartaki allt mitt líf. Mér
hafði verið sagt, að sú bið yrði til einskis, ég
gæti aldrei eignast barn. Þetta var eins og
kraftaverk. Ég held ég gleymi aldrei þeirri
stundu, er ég tók barnið mitt í fangið i
fyrsta skipti.
Allar þær kvalir, sem ég þurfti að ganga
í gegnum til að verða þunguð, voru
gleymdar. Ég hafði alltaf þráð að eignast
bam. Þegar ég var lítil, langaði mig til að
verða barnahjúkrunarkona. Svo ætlaði ég
að eignast 10 börn sjálf, fimm drengi og
fimm stúlkur!
Hamingjuóskir streymdu að. Skeyti,
póstkort, blóm. Ég var svo stolt. Ég var
skyndilega gripin mikilli löngun til að sjá
John. Mig langaði svo til að sjá svipinn á
honum, þegar hann sæi dóttur okkar.
Hann kom inn og brosti til mín.
— Þér tókst það, ástin mín, sagði hann.
— Ertu búinn að sjá hana, spurði ég.
5g-
6 VIKAN 37. TBL.