Vikan - 13.09.1978, Blaðsíða 35

gleymt fyrri manninum. Vill reynast
honum trú allt til dauða. Kemur ekki til
greina að hún gifti sig aftur. Allt I lagi
með að eiga vin — en hjónaband ...
óhugsandi!
— Auðvitað hafið þér reynt að sann-
færa hana um hið gagnstæða ...?
— Það var ekki innifalið í greiðsl-
unni.
Símon dró aftur upp peningaveskið,
og svört augu hennar Ijómuðu.
Símon hélt um hönd Geneviéve eins
og söguhetja í eldhúsreyfara. Risavax-
inn barmur hennar hvíldi þægilega við
brjóst hans, hún leit niður og roðnaði
eins og skólastelpa.
— Ég sem hélt að tími ástarinnar
væri löngu liðinn hvað mig snertir. ..
— Ástin fer ekki eftir árafjölda, eng-
illinn minn, sagði Símon. Ég get að vísu
ekki lofað þér gulli og grænum skógum
— en takmarkalausri ást — bara ef þú
vilt þiggja hana.
Feimnislegt jáyrði Genevéve drukkn-
aði í jakkanum hans.
— Frú Wolley er stórkostleg, sagði
hún svo. — Hvernig gat hún vitað þetta
allt saman?
Símon hefði getað frætt hana um það,
en lét það vera.
— Ég þarf að fara til Evrópu i við-
ikiptaerindum. Ferðalagið tekur um það
bil mánuð. Við getum gift okkur þegar
ég kem til baka, ástin mín.
— Ætlarðu að dæma mig til mánaðar
iinveru í kvalafullri þrá? Hvers vegna
förum við ekki saman? Látum þetta
verða þrúðkaupsferðina okkar. Við
getum farið á Rívíeruna ... siglt á gond-
ólum í Feneyjum ... farið á rómantíska
göngu í Svartaskógi...
Geneviéve losaði sig blíðlega úr örm-
um hans.
— Við giftum okkur þegar ég kem til
baka, sagði hún festulega.
Það glampaði á kristalskúluna.
— Ég segi viðskiptavinum mínum
það sem framtíðin ber í skauti sínu. Að
vísu hef ég haft nokkur áhrif á framtíð
frú Palley ...
— Þér hafið lika grætt þrjú þúsund
iali á því, sagði Símon.
— Þér hafið hitt á veikan blett, herra
Napp ... En í gær ráðlagði ég frúnni að
fara ekki í nein ferðalög næsta mánuð-
inn. Stjörnurnar eru óhagstæðar ...
boða slys á ferðalagi...
Símon flýtti sér að draga upp peninga-
veskið.
— Leyfist mér að þrýsta enn einu
sinni á veika blettinn, kæra frú, sagði
hann.
Þau sátu i þéttum faðmlögum í far-
þegaklefa litlu einkaþotunnar. Fyrir
neðan glampaði á gráar öldur Atlants-
hafsins. 1 Evrópu beið vorið eftir þeim.
Á hendi Geneviéve glampaði aftur á
móti á stóran demantshring. Símon
hafði eytt allri bankainnistæðunni til að
greiða hann. Hann þurfti heldur ekki að
sjá eftir því.
Hann sá framtíðina í rósrauðum
bjarma. Hann kyssti Geneviéve á und-
irhökurnar, og velti því fyrir sér hvort
hann gæti ekki sætt sig við aðra lausn á
málinu en ekkjustandið.
Þau Geneviéve höfðu eytt brúðkaups-
nóttinni á Waldorf Astoria, og þar hafði
hann uppgötvað alveg nýja hlið á eigin-
konunni. Hún var elskuleg manneskja
og vel þess virði að eyða því sem eftir
væri lifsins með henni þrátt fyrir undir-
hökur og aukakíló. Að minnsta kosti
ætlaði hann að hugsa sig vel um ...
— Ég get bara ekki skilið frú Wolley,
ástin mín, sagði Geneviéve. — Fyrst
ráðleggur hún mér eindregið frá því að
fara í ferðalag. Talaði um hvirfilvind,
eldsvoða og stórslys. Hún sagði að ég
mætti umfram allt ekki ferðast. Svo
hringir hún til mín, og segir að sér hafi
orðið á mistök. Að hún hafi misskilið
kristalskúluna...
Flugvélin var ekki jafn stöðug og
áður. Símon sleppti Geneviéve. Honum
leið hreint ekki vel. Sennilega var hann
að verða flugveikur. Hann leit út um
gluggann, og sá eldstungur leika um
vinstri hreyfilinn. Hann var líka næstum
alveg hættur að snúast. Fyrir neðan sá
hann freyðandi öldur hafsins, sem
færðust stöðugt nær. Og skyndilega
varð honum Ijóst, að frú Wolley hafði
alls ekki misskilið kristalskúluna...
37. TBL. VIKAN 35