Vikan - 13.09.1978, Blaðsíða 51

steininn, sem minnir á kirkjudyr. Eða
skugginn minn að minnsta kosti, árvök-
ull og þolinmóður.”
„Þetta var réttlæti,” sagði hún
þurrlega. „Ekkert annað en réttlæti.
Hver getur neitað því?”
Brátt kom Katie Cameron með
tebakka, og Isabel opnaði augun og
settist snöggt upp.
„Æ, hvað ég var ókurteis,” sagði hún,
„að sofna svona á meðan Jessie-Anne
talaði við mig. Er langt síðan hún fór?”
„Jessie-Anne?” Katie Cameron varð
undrandi á svipinn. „Hún hefur ekkert
komið hingað. Hún hefur ekki komið
nálægt húsinu í fleiri daga." Hún horfði
ringluð á Isabel. „En þetta sendi hún þér
með bestu kveðjum.”
Hún rétti henni loðna bleika rúm-
sokka, og Isabel tók brosandi við þeim.
En skugginn hennar var hérna,
hugsaði hún.
Isabel var yfirmáta hamingjusöm
næstu vikurnar. Það var margt, sem
þurfti að gera, og í glaðværri ringulreið-
inni, sem brúðkaupsundirbúningurinn
og veisluundirbúningurinn, mátanir á
brúðarkjólnum, sem Tinda var að
sauma, aðstoð hennar við kornuppskeru
Torquil og sultugerð Katie Cameron
ullu, hurfu dökk ský vantraustsins og
gufuðu upp í angandi gufunni í eldhúsi
Katie Cameron, eða í snjóhvítum
knipplingaskýjunum í stofu Tindu.
Þegar Isabel fór til Tindu að máta
kjólinn, fór faðir Tindu skyldurækinn út
og sat á bekk við dyrnar, þar sem hann
samdi með sjálfum sér söng til að syngja
i brúðkaupsveislunni. í textanum þurftu
auðvitað að vera nöfn brúðhjónanna,
auk allra ættingja og vina, sem eitthvað
komu við sögu á þessum hátíðlega degi.
Slikur söngur var hefð, og Seamus
MacDonald hélt fast við siíkar hefðir
sem óopinbert skáld og söngvasmiður
eyjarinnar.
Katie Cameron var ákveðin í að flytja
úr húsinu i kofann þar sem hún bjó fyrst
eftir að hún gifti sig og þar sem Torquil
fæddist.
„Tveimur konum í sama eldhúsi
semur aldrei,” sagði hún, þegar Torquil
og Isabel reyndu að telja hana á að búa
áfram hjá þeim í stóra húsinu. „Það fer
ágætlega um mig í kofanum, og við
heimsækjum sjálfsagt hvert annað
daglega.”
„Torquil, ég þarf að fá nýja króka
fyrir myndirnar mínar. Isabel, ég ætla að
taka Einvaldinn í Dalnum og Hvenær
sástu föður þinn síðast? Ég vona að þér
sé sama, en þetta eru uppáhaldsmynd-
irnar mínar, og þú vilt sjálfsagt setja upp
þínar uppáhaldsmyndir.
„Angus — gáðu hvort þú finnur ekki
gleraugun mín. Ég þarf að gera nýjan
lista — ég týndi hinum.”
1 ágúst kom úlnliður Isabel hvítur og
rakur að sjá úr gipsinu, og hún eyddi
einu síðdeginu í að merkja við á lista
með brúnu hendinni en veifa þeirri fölu
út um gluggann, svo sólin næði að
dekkja hana líka.
Eitt kvöldið reikuðu Torquil og Isabel
um á ströndinni, og nutu fágætrar
einverunnar , því annirnar virtust sífellt
aukast eftir þvi sem brúðkaupsdagurinn
nálgaðist meira.
Loftið var kyrrt og hlýtt, og
grassvörðurinn þéttur undir fæti. Þau
fóru framhjá staðnum, þar sem Angus
hafði einu sinni.fyrir þvi sem virtist vera
langa löngu, sýnt henni hreiður ostru-
veiðimannanna. Nú voru brómberin að
þroskast á runnunum — nú myndi hún
vera hér og hjálpa til við tínsluna. Það
var búið að gera ylliblómavínið og setja
það á flöskur — nú myndi hún hjálpa til
við að drekka það um jólin.
Það var einkennilegt, hvað framtíð
hennar var önnur en á þessum löngu
liðnu júnídögum, þegar stefna hennar
virtist vera óbreytanleg í átt til Clive,
London, vinnunnar.
Þá hafði höndin, sem hún hélt í, verið
grönn, slétt og vel hirt, og öxlin, þar sem
hún hallaði höfði sínu, verið klædd dýru
skinni eða kasmírull.
Nú var hönd hennar grafin i hnefa
sem var harður, ferhyrndur og sigg-
gróinn, með nöglum, sem oft voru
brotnar og óhreinar, og maðurinn við
hlið hennar virtist alltaf hafa verið hluti
af lífi hennar, eins og fortið, nútíð og
framtíð hefðu loks runnið saman í
samræmda heild fyrir þau tvö.
„Allt hluti af mynstrinu,” fannst
henni hún heyra Jessie-Anne segja.
Bylgja gleði og ástar streymdi um
hana, og hún snarsnéri sér að Torquil og
fleygði sér í faðm hans — spennti líkama
sinn í faðmlögum hans og heyrði
mjúkan hlátur... hennar eigin eða
hans? ... nær, nær, nær, sagði
röddin ... hennar rödd eða hans? Jörðin
hvarf undan fótum þeirra og um þau
þyrlaðist hlýtt myrkur og lukti þau inni
í heimi, þar sem einu hljóðin voru niður
blóðsins í eyrum þeirra og eitt og eitt orð
á stangli.
Torquil varð fyrri til að draga sig i'hlé,
rödd hans var hás og sjáöldur hans
samandregin eins og tituprjónshausar.
Hann hallaði sér blíðlega frá henni, og
strauk hárið mjúklega frá andliti
hennar.
„Ó, stúlka, stúlka — það eru ekki
nema fáeinir dagar enn, en nú virðist
mér þeir vera heil eilífð.”
Isabel brosti titrandi brosi.
„Eftir viku frá þessu kvöldi verðum
við saman —.”
FramhalUí nœsta blaöi.

Nú getum við boðið þessi finnsk-hönnuðu sófa-
sett með leðuráklæði. Framleiðum þau einnig
með áklæðum eftir eigin vali. Eigum margar
tegundir af leðursófasettum.
Lítið inn!
Veríð veikomin!
I—i—il
iKJORGARDI SÍMI 16 975 SMIDJUVFGI6 SÍMI 44544
37. TBL.VIKAN 51