Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 22

Er það bara draumur?
— Jæja, svo þú segir að mér komi það
ekki við! Ég er konan þín og þú heldur
að það komi mér ekki við ef þú ferð í
rúmið með annarri konu. Horfðu á mig.
Hann horfði á hana. Honum hafði
alltaf fundist hún falleg, þegar hún skipti
skapi. Hann var naestum búinn að skella
upp úr, en augu hennar loguðu af bræði.
Hann tók fast um úlnlið hennar og fann
hvernig hún. stirðnaði upp. Reiðin og
niðurlægingin fékk hana til að grípa til
vopna, hún valdi Maurice.
— Og Maurice? sagði hún hátt og
titrandi. — Gat hann horft upp á það
þegjandi, að þú legðir undir þig falleg-
ustu konuna? Það væri ólíkt honum að
horfa þegjandi á.
Hann sleppti henni skyndilega. Hún
hafði hitt auman blett. Blóðið hamraði
viðgagnaugun. Maurice, sem líka ...
Augu hans voru svört af reiði, en
samt hélt hún ekki aftur af sér — sigur-
inn feykti burtu allri hlédrægni.
— Segðu mér hvað Maurice gerði
þegar hann uppgötvaði, að þú hefði
táldregið elskuna hans?
Hann sló hana utan undir. Hún starði
lömuð af undrun á afskræmt andlit
hans. Þetta var ekki Árni, þetta var
ókunnugur maður. Hún þekkti hann
ekki fyrir sama mann. Tilfinningaleysið
lagðist aftur yfir hana eins og þykkt
teppi, hún þekkti hann ekki.
Allt í einu tók hann hana i faðminn og
þrýsti henni að sér.
— Fyrirgefðu mér, fyrirgefðu mér...
Ég ætlaði ekki að gera þetta . . .
fyrirgefðu...
Hún horfði á hnakka hans sem grúfði
sig við brjóst hennar. Hún þekkti svo vel
indæla hárið hans, sem alltaf var heldur
sítt og lá niður á hálsinn. En hún fann
ekkert, það var eins og þetta kæmi henni
ekki við. Hann grét. Hann var óhugg-
andi. Hann þrýsti sér fastar að henni og
ósjálfrátt fór hún að strjúka honum um
hárið, ofan hálsinn og um herðarnar.
Hann grét þungt. Hún þekkti hann ekki.
Tilfinningaleysi, kuldi og algjört sinnu-
leysi gagntók hana af meiri þunga.
— Þú verður að hjálpa mér, heyrði
hún hann segja. — Þú verður að hjálpa
mér, ég held það ekki út, að fá ekki að
sjá hana, að vita ekkert. Hvernig get ég
beðið í heilt ár, kannski kemur hún ekki.
Ég . . . ó, Monica, elsku góða Monica,
hvað á ég að gera?
Hann leit upp, andlitið var tárvott og
tekið. Henni fannst þetta hafa gerst
áður. Hver hafði fyrrum grátið óhugg-
andi við öxl hennar? Hún strauk
þýðlega yfir vanga hans, skeggrótin var
snörp. Það var orðið framorðið. Hún var
alveg dofin. Einkennileg tilfinning.
— Það líður hjá, sagði hún og mælti
eins yfirvegað og henni var unnL Það
var eins og hún hefði öðlast nýja visku
og miðlaði nú af henni. — Það líður
alltaf hjá. Fyrr eða síðar er það allt
gleymt.
Hann var í vörn, þetta var of auðvelt.
Hann tók um herðar hennar.
— Ég vil ekki gleyma! Ég elska hana!
Hún hló umburðarlynd, eins og móðir
við barn. En innst inni fann hún votta
fyrir sársauka við orð hans.
— Og hún? Elskar hún þig?
Hún sá blikið í augum hans.
Sársaukinn óx. — Ætlið þið að skilja?
Ég á við, hvort þú ætlir frá mér og hún
frá honum? Hún var gift.
Augu hans voru galopin og spegluðu
örvæntingu og efa.
— Ég veit þiað ekki. Við töluðum ekki
um það. Bara að við ætluðum að hittast
aftur, a.m.k. næstaár.
Henni varð skyndilega illt. Hann var
mjög sólbrenndur. Hún fann handlegg
hans á öxlinni og vissi að hann hafði
snert aðra konu — snert hana á sama
hátt og hana svo oft áður.
— Hefur hún skrifað þér?
Hann kinkaði kolli. Nú varð allt
raunverulegt. Hún fann kökk í hálsinum
og kyngdi, hún vildi ekki gráta. Hann
var búinn að sleppa henni og hendur
hans fálmuðu óafvitað við smáhluti á
borðinu.
— Hvað ætlastu fyrir?
Hann leit snöggt á hana.
— Ég veit það ekki. Ég er búinn að
finna ibúð.
Það var eins og hnifur væri rekinn
gegnum hana. Hún barðist við grátinn,
hann horfði ekki á hana. Hún varð að
standa sig.
— Bara fyrir draum, Árni? Getur þú
virkilega ekki beðið aðeins? Þangað til
þú ert viss? Þú skalt ekki vera hræddur
um að ég þreyti þig. Ég hef mitt starf,
sem bíður, ég verð nokkuð mikið að
heiman á næstunni, ég...
Hún þagnaði. Þetta var auðmýkjandi.
En hún varðað reyna.
— Árni, þú mátt ekki eyðileggja allt,
sem við höfum byggt upp saman. Þú
verður að gefa okkur tækifæri. Okkur
hefur liðið svo vel saman, það hefur þú
sjálfur sagt. Maður getur ekki farið
svona burtu eftir allt...
Hann leit fast í augu hennar. —
Getur maður það ekki, nei? Er það bara
draumur...?
Hún leit undan. örvæntingin gagntók
hverja taug likamans. Sjálf hafði hún
eitt sinn yfirgefið mann án þess að hugsa
sig um eða iðrast. Hún svaraði ekki.
Hann gekk út að glugganum og dró
tjöldin frá. Hún stóð hægt á fætur og
gekk til hans.
— Árni.
Hann sneri sér ekki að henni. Hún dró
djúpt andann. — Mér finnst að þú ættir
að fara til hennar. Til Rómar — ef það
er þar sem hún býr.
Hún sá undrunarsvipinn á andliti
hans, hún tók þétt i handlegg hans og
neyddi hann til að snúa að sér. Eftir á
skildi hún ekki hvaðan henni kom
styrkur.
— Mér er alvara, Árni. Farðu til
hennar. Þú verður að vita vissu þina,
vita hvort henni er alvara. Hún á mann
og syni. Ef hún elskar þig af öllu hjarta
mun hún ekki hika.
Hún stóð stillt og æðrulaus frammi
fyrir honum. í andlitsdráttum hans gat
hún lesið tilfinningar hans — óþreyjuna,
þrána, ástina, þjáningarnar, blíðuna,
sorgina — sumt varðaði aðra konu,
annað hana. Hún fann að hún kom
honum á óvart, hann var óöruggur með
sig.
— En....
Hún neyddi sig til að brosa. — Ég
þekki konur. Ef hún elskar og sé hún
elskuð, getur hún fórnað öllu — öryggi,
börnum, starfi sínu — hverju sem er. En
eitt þolir kona ekki . . Röddin sveik
hana. Hún greip fast í gluggakarminn.
Hún varð að standa sig. — Og það er að
búa með einhverjum, sem er hættur...
Hún þagnaði. Þú verður að gera það
fyrir mig að fara og komast að hinu nétta.
Og ef það er bara draumur, þá er. . . já,
þá er ég hér.
Hann horfði furðu lostinn á hana.
Var hún svona skynsöm, sterk og
dugleg. Hann þurfti ekki að hafa
áhyggjur af henni, hún var sjálfstæð og
þurfti ekki á stuðningi hans að halda.
Það var gott að vita — hann var frjáls.
Hann laut fram og strauk undur
blíðlega vanga hennar.
— Ég skrepp aðeins ÚL ég þarf að
hugsa um það sem þú sagðir. Þú ert
skynsöm kona.
Hún hélt ró sinni þar til hann var
kominn út úr dyrunum. Hvað, ef hún
hefði valið rangt?
Þegar hann kom til baka var hún
háttuð. — Ertu sofandi?
— Nei, þú mátt kveikja ef þú vilt.
Hann kveikti. Hún horfði rann-
sakandi á andlit hans. Hann var þreytu-
legur og áhyggjusvipur á andlitinu, en
samt var eins og hann væri nú viss í
sinni sök.
— Ég hef tekið ákvörðun.
Hún hélt niðri í sér andanum, hjartað
sló örar, hún mátti ekki láta hann sjá
tárin. — Já.
— Ég fer á morgun. Það er flogið
klukkan tvö.
Endir
Ég vildi gjarnan giftast þér í sumar, Adolf, en læknirinn ráðlagði mér að gera
það strax i næstu viku.
22 Vikan 16. tbl.