Vikan - 19.04.1979, Blaðsíða 38

Smásaga eftir
Chiquita Sandiland
Þýð: Svanhildur Halldórsdóttir.
Blóm
til ungfrú
Hansson
í augum Lars voru samkennarar okkar örgustu
dauöyfli, sem létu lífið fara hjá án þess að njóta
þess. Hann gerði púra grín að þeim, en allt í
einu fannst mér þetta ekkert skemmtilegt
lengur.
AÐ var Lars sem fékk þessa
hugmynd að senda ungfrú Hansson
blóm — bara til að sjá hvað myndi
gerast.
Við Lars vorum yngstu kennararnir í
Bakkaskóla. Ég hafði ekki gert mér fulla
grein fyrir samkennurum mínum, en
Lars þóttist fyrir löngu hafa reiknað þá
alla út. Alla vega lét hann svo.
— Við verðum að varast að líkjast
þeim, sagði hann, og ég lagði gjarnan
hlustirnar við því sem hann sagði. Ég
var mjög hrifin af að hafa hitt jafn
ágætan mann og Lars. Hann var svo
áhugasamur, gáfaður og lífsglaður.
Hann taldi samkennara okkar gjör-
samlega vonlausar manneskjur. En ég
gat nú ekki annað en haft samúð með
ungfrú Hansson. Lars sagði aftur á móti
að hún væri gengin í hamra, hana þýddi
ekki að vekja til lífsins.
Ég var oft að hugsa um hvernig hægt
væri að nálgast hana. Mig langaði til að
benda henni á saumspretturnar á
pilsinu, sem hún gekk alltaf i, og vekja
athygli hennar á þvi að það sæist í undir-
fötin gegnum gatamunstrið á peysunni
hennar.
Ungfrú Hansson myndi líka gjör-
breytast ef hún fengi sér nýja hár-
greiðslu, að maður tali nú ekki um ný
gleraugu. Ég kenndi lika í brjósti um
herra Lange. Við Lars skemmtum okkur
við að para þau saman, vegna þess að
hann var tónlistarkennari og hún
stjórnaði stúlknakórnum. En ég hafði
ekki í huga að breyta herra Lange á
neinn hátt. Hann var einn þessara óásjá-
legu karlmanna, sem eiga ekki nokkra
von. Eða svo fannst mér.
Lars sagði að það væri ekki hægt að
hafa samúð með svona fólki. Þau eru
hreint ekki með á nótunum, vita ekki
hvað það er að vera manneskja. —
Hugsaðu þér, sagði hann. — Ungfrú
Hansson er 28 ára, en gæti allt eins verið
fjörutíu. Og ég veit að þú gætir aldrei
giskað á hve gamall Lange er — hann er
þrjátíu og átta. Og likist mest gamal-
menni um áttrætt.
— Já, en hann er nú ágætis tón-
listarmaður, greip ég fram I, — og
Ungfrú Hansson hefirgóða söngrödd.
Lars hristi höfuðið. — Eins og það
segi nú eitthvað! Nei, svona fólk er
steindautt úr öllum æðum, jrau vita ekki
hvað lifiðer.
— Kannski eru þau harðánægð og
hamingjusöm bæði tvö, sagði ég efa-
blandin.
Lars hélt nú ekki. — Til að vera
hamingjusamur — eða óhamingju-
samur, verður maður að finna að maður
sé til!
— Svona eins og við gerum, sagði ég
og hugsaði um það hve dásamlegt það
væri að hafa hitt Lars, sem ég vonaðist
til að fá að fylgja gegnum lifið.
Sjálfsagt hafði Lars á réttu að standa
um Lange og ungfrú Hansson. Þarna
bogruðu þau yfir segulbandinu í horni
kennarastofunnar og tuldruðu eitthvað í
barm sér. Ég fann að milli okkar Lars
var allt annað samband, við vorum inni-
lega ástfangin. Lars sagði að þessi
gömlu, uppþomuðu hjú skynjuðu alls
ekki hvort annað. Þau eru svo aum, að
þau eru sér ekki einu sinni meðvitandi
um eigin fátækt, sagði hann.
— Segjum svo að þau beri ástarhug
hvort til annars, sagði ég einn daginn við
Lars.
— Hvernig í ósköpunum fara þau þá
að?
— Þau myndu sjálfsagt telja að slíkar
tilfinningar væru einhverjar innantökur
og fá sér verk og vindeyðandi, sagði Lars
og kyssti mig innilega.
Lars sagðist ætla að gera smátilraun
og ég var fjarska áhugasöm yfir öllum
hans uppástungum.
Dag nokkurn kom Lars fyrstur til
vinnu og lagði stóran vönd af páskalilj-
um á skápinn hennar ungfrú Hansson
og bréf með ástarjátningu. Við höfðum
klippt út stafi úr dagblaði og límt á hvitt
blað, og nú horfðum við á roðann stíga í
andliti ungfrú Hansson. Hún lét sem
hún fengi hóstakast og flýtti sér að troða
bréfinu í vasann, en blómvöndinn færði
hún bara til og siðar sá ég að frú Nielsen
tók hann með heim.
Ég hélt að hún væri aðeins að vakna
til lífsins þegar hún tók fjóluvöndinn,
sem við prófuðum næst, og setti hann í
glas. En Lars sagði að það væri tilgangs-
laust, því ekki tæki herra Lange eftir
að hún fengi blóm, en það væri einmitt
meiningin, að vekja með honum afbrýði-
semi.
— Þú mátt trúa því, sagði hann —
það gerist ekkert.
En það gerðist samt heilmikið! Þegar
ungfrú Hansson fann sex rauða túlípana
á borðinu sínu, varð hún að taka þá upp
til að koma nótnabókunum sínum fyrir.
Og undir blómunum lá kort með kveðju
frá D.L. Það virtist liggja beint við að
þýða það sem stafi Davids Lange.
Ég veit ekki við hverju ég bjóst helst.
En ungfrú Hansson lét sér ekki bregða,
hún hengdi upp kápuna sína og settist
svipbrigðalaus í stólinn við borðið sitt.
Þegar herra Lange kom vappandi að
sætinu sinu andspænis henni, hóstaði
hún vandræðalega og sagði lágt: —
Þakka þér fyrir blómin, þau eru falleg.
Allir í herberginu litu upp. Herra
Lange horfði á túlípanana, fitlaði
vandræðalega við nótnaheftin, ræskti
sig og sagði: — Blómin? Ég hefi ekki
gefið þér nein blóm. Það hefi ég svo
sannarlega ekki.
Mér varð strax ljóst, að Lars hafði haft
algjörlega á röngu að standa um þau
tvö, og að það sem við höfðum gert var
illa gert og rangt. Ég hefi aldrei séð önnur
eins viðbrögð hjá nokkurri manneskju
eins og ungfrú Hansson, þegar Lange
stundi þessum orðum upp. Hún hafði
orðið sér til skammar frammi fyrir
öllum, hún var höfð að háði og spotti.
Mér leið óskaplega illa, maður sá
hvernig hún barðist við að ná valdi á
tilfinningum sínum. Bara Lars og ég
heyrðum að hún sagði: — Nú, það er ég
sem hef eitthvað misskilið, það er ekkert
við því að segja.
Og svo tók hún túlípanana og setti
þá í vatn, án þess að segja orð eða líta á
nokkurn mann. Allir grúfðu sig niður í
verkefni sín, og létu sem þeir hefðu ekki
orðið varir við neitt. Hún setti blómin á
borðið á milli þeirra Lange og hann sat
þama eins og illa gerður hlutur og starði
á blómin og vissi ekki hvað hann átti af
sér að gera.
Ég var með grátstafinn í kverkunum
þegar Lars var að hjálpa mér í kápuna
fyrir utan skólann þegar við skruppum
út. Hann hló hrossalega og sá greinilega
ekki hvernig mér leið. — Var þetta ekki
dýrðlegt, hefurðu nokkurn tíma lent í
öðru eins, sagði hann skellihlæjandi. —
Þetta sagði ég!
Ég var í öngum minum og var farin
að háskæla: — Hættu þessari vitleysu.
Við hefðum aldrei átt að gera þetta,
þetta er andstyggilegt.
Hann var sármóðgaður og sagðist ekki
vita hvað ég væri að fara. Hann sem var
svo gáfaður! Og lífsreyndur! Það var
greinilegt að hann skildi ekki hvað við
höfðum á samviskunni.
Mér fannst ég skyndilega stödd í
tómarúmi og heimurinn vera að hrynja.
Ég hafði verið innilega ástfangin í Lars,
en nú vissi ég að því var lokið. Ég vissi
líka að ungfrú Hansson var ástfangin I
Lange og að hún hafði í rauninni játað
það frammi fyrir öllum I dag á kennara-
stofunni.
Ég þaut frá Lars og inn í skólahúsið
aftur. Þegar ég kom inn í kennara-
stofuna sat ungfrú Hansson þar með
blómin fyrir framan sig og krotaði
eitthvað annars hugar á nótnablað. Ég
fann að ég var alveg að fara að gráta
aftur, en rétt í þvi að ég ætlaði að læðast
aftur út kom Lange I dyrnar. Og ég hélt
að það ætlaði að líða yfir mig af undrun.
1 fanginu hafði hann veglegasta
blómvönd, sem ég hafði ennþá augum
litið.
Það fór kliður um kennarastofuna, en
Lange gekk hægum skrefum yfir gólfið
og staðnæmdist hátíðlegur á svip fyrir
framan ungfrú Hansson og lagði þennan
dásamlega vönd fyrir framan hana.
Ungfrú Hansson ýtti stólnum sínum
aftur og horfði orðlaus á þennan mikla
vönd.
Og svo tók Lange til máls og mælti
hátt og skýrL — Ungfrú Hansson, sagði
hann, ef ég gef þér blóm þá vil ég að þau
séu þér samboðin. Ég vona að þú viljir
þiggja þennan vönd — og ég mæli af
heilum hug, þegar ég segi að honum
fylgja hjartans þakkir til þín, fyrir allt
sem þú hefur verið mér.
— Þakka þér fyrir, þúsund þakkir,
sagði ungfrú Hansson blóðrjóð af
hamingju — þetta er stórkostlegt,
blómin eru yndisleg. Þakka þér innilega
fyrir.
38 Vlkan I6.tbl.