Vikan - 31.05.1979, Blaðsíða 15

3.
HLUTI
Mér tókst að brosa mannalega. ..Hver
var það sem sagði í stólræðu fyrir sex
mánuðum að við yrðum öll að vaxa ört í
þessu striði því að við hefðum öll hlut-
verki að gegna?”
Hann andvarpaði og hristi höfuðið.
„Æ, þessar predikanir. Verða þær bit-
bein á mér það sem eftir er ævinnar?”
Hann kyssti mig á ennið. „Ég ætla að
fara og gá hvort teið er tilbúið."
Hann fór inn og ég stóð og horfði á
sólargeislana hverfa bakvið hæðina.
Skuggarnir lengdust, krákurnar görguðu
í beykitrjánum. Nú var hann öruggur.
ÞAR TIL A MORGUN. Ég réðekki við
hugsanir minar. Ég ýtti þeim frá mér og
fór inn.
Ég settist við píanóið en hætti fljótt að
spila því að mér fannst ég svo klaufaleg
miðað við Johnny. Ég gekk fram í eld-
hús. Móðir mín var að baka, með hveitið
upp að olnbogum og faðir minn var að
hella tei í þrjá bolla. Ég sá á svipnum á
honum að þau höfðu verið að tala um
mig.
„Þú kemur einmitt á réttu augna-
bliki." sagði hann.
Móðir min leit um öxl og sagði, yfirveg-
uð eins og venjulega: „Hvað með rósirn-
ar mínar?”
„Ó, guð minn góður," sagði ég, en slík
upphrópun hæfði nú varla vel uppalinni
prestsdóttur. „Ég steingleymdi þeim."
Ég fór út í garð og fann skærin og
körfuna, þar sem ég hafði hent því frá
mér. Rósirnar voru farnar að láta á sjá.
Ég bjargaði þeim sem bjargað varð og
klippti nokkrar til viðbótar. HVAR ER
HANN? spurði ég sjálfa mig þó hann
hefði varla haft tima til að fara úr flug-
búningnum og fá sér að drekka.
Ég fór með rósirnar inn og fékk mér
tesopa. Siðan settist ég við gluggann
með bók og beið. Það leið hálftími og
klukkutimi. Senn myndi dimma og enn
heyrðist ekkert frá honum. Ég var bæði
særð og reið. Auðvitað vissi hann að ég
beið. Þessi hugsun náði tökum á mér og
reiðin magnaðist.
Ég hafði verið dauðhrædd allan eftir-
miðdaginn. Ég hafði talið hann af og
það hafði komið mér úr jafnvægi, en ég
held að það hafi verið fleira sem tvinn-
aðist í reiði mína en það. Ef til vill rann
það upp fyrir mér þá að mér þótti þegar
of vænt um hann til að ég léti huggast ef
eitthvað kæmi fyrir.
Éoreldrar mínir vissu að ég beið og ég
vildi ekki láta þau sjá hve særð og leið ég
var. Ég kærði mig ekki um samúð svo að
ég laumaðist út úr húsinu og fór á hest-
bak.
Það var kjánalegt af mér og hættu-
legt, þar sem tekið var að rökkva, en ég
var i skapi fyrir hættuspil svo að ég reið
hratt yfir akurinn og stökk yfir þrjú hlið
á fifldjarfan hátt, en áttaði mig þó og gaf
hryssunni lausan tauminn í túnjaðr-
inum. Hún átti rétt á að fá að velja þó að
éggæti haldiðsvona áfram.
Það voru tár í augunum á mér, ekki
eingöngu af vindinum. Ég var þreytt og
leið. Svefnleysið nóttina áður var byrjað
að segja til sín og ég hafði alltaf haft til-
hneigingu til að gera mikið úr hlutunum
þegarég var þreytt.
Ég sneri við og fór á valhoppi af og til.
Ef til vill hafði Johnny komið meðan ég
var úti. Það væri voðalegt. Ég ætti að
vera þar. Hann hafði verið yfir óvina-
landi og ég kveinaði og kvartaði þó að
hann hefði að líkindum fengið sér nokk
urra tima blund. Reiðtúrinn hafði komið
mér til sjálfrar mín.
Þegar ég var komin inn um hliðið og
upp stíginn i myrkrinu sá ég MG bílinn
við tröppurnar. Hann hafði þá komið.
Ég var miður min fyrir að hafa efast um
það. Ég flýtti mér inn í anddyrið en það
var enginn píanóleikur, engin merki þess
að hann væri á staðnum.
Ég heyrði mannamál úr hókaherherg-
inu. Ég flýtti mér í gegnum anddyrið en
brosið hvarf af andlitinu því þar var
engan Johnny að sjá. Aðeins faðir minn
og móðir og Richie sátu við arininn og
það var tebakki á borði við hliðina á
þeim.
„Jæja, þarna ertu þá komin,” sagði
faðir minn.
Richie stóð upp og brosti. Hann var
mjög fínn. i Ijósum buxum og brúnunt
einkennisjakka ameriska hersins, en
hann var þreytulegur og það voru dökkir
baugar undir augunum á honum.
„Ég ætlaði að láta ykkur vita að við
komumst heilir á húfi tii baka."
„Ég sá ykkur fljúga yfir."
„Þetta var ekkert, þegar allt kom til
alls,” sagði hann. „Við vorum komnir i
burtu áður en þeir áttuðu sig. Nokkrar
Me ^109 eltu okkur, en Johnny skaut
eina þeirra niður, svo að hinar flúðu."
„Hvar er hann?"
„í búðunum. Hann var i sturtu síðast
þegar ég sá hann. Ég held að hann hafi
ætlaðað koma.”
Ég vissi ekki hvað ég átti að segja og
ég var reið þvi ég skildi þetta ekki. Móðir
min hellti tei í bolla handa ntér. Ég forð-
aðist að lita framan i hana þegar hún
rétti mér bollann.
Það varð vandræðaleg þögn. siðan
sneri Richie sér að föður ntínum og
sagði eins og til að segja eitthvað: „Þú
flaugst i siðasta stríði, var það ekki?"
„Jú, það er rétt.” sagði faðir minn.
„Það var vitaskuld allt öðruvísi í þá
daga. Það var almennt námskeið i Read-
ing. skotfimi í lofti i Tunberry og siðan
loftbardagar hjá Konunglega flughern
um i Ayr í Skotlandi. Þetta tók ekki
nema nokkra mánuði allt til samans.”
Hann þagnaði og saup á teinu fjarrænn
á svip. „Við vorum tólf i mínum bekk og
sex voru Ameríkanar. Allir sjálfboða-
liðar. September 1917. Við flugum
Camel vélum."
„Ég hef heyrt að þær hafi verið mjög
góðar,"sagði Richie.
„En það var erfitt að fljúga þeint. Þær
voru svo litlar og fimnttiu hestafla hreyf-
illinn kom manni á hvolf áður en maður
vissi af. Og það var ekki hægt að beygja
til hægri, þvi það var öfugt við snúning-
inn."
„Ekki list mér á," sagði Richie.
„Þegar þjónustutímabilinu lauk voru
sex dánir af tólf, og allir vegna þess að
þeir höfðu tekið hægribeygju i stað
vinstri og það var áður en við komumst
nálægt víglínunni. Ég var nítjan ára —
eins og Johnny."
„Vissir þú að helmingur flugáhafn-
anna, sem hefur farist í styrjöldinni fram
til þessa, hefur ekki látist i orrustu
22. tbl. Vikan 15