Vikan - 02.08.1979, Blaðsíða 15

skammdeginu þegar lítið er við að vera.
Þarna mátti sjá myndir gerðar úr fagurlega
lituðum fiskabeinum, prjónadót, útsaum,
útskurð og margt fleira. Svo má ekki
gleyma málverkasýningu Þorvaldar Skúla-
sonar i hinum enda skólahússins, en eins og
kunnugt er þá er Þorvaldur einn frægasti
málari á íslandi — minna mátti gagn gera.
Og Gunnar skoðaði allt.
Menningarvakan hafði staðið í viku.
Fyrri helgina var mikið um dýrðir, síðan
var unnið í fiski í fimm daga og nú var
komið að lokaskemmtuninni. Fyrst áttu að
vera skemmtiatriði með Gunnar sem aðal-
númer og svo ball á eftir. Gestirnir voru
þegar byrjaðir að streyma að samkomuhús-
inu Sævangi er bílalest Gunnars Þórðar-
sonar renndi þar upp að. Allir voru í sínu
fínasta pússi, eins og vera ber á slíkum
stundum, og meira að segja heimsborgar-
inn og Hólmvíkingurinn Gunnar Þórðar-
son var í jakkafötum. Nú voru gítarar stillt-
ir og beðið eftir að fólk kæmi sér fyrir. Sól
skein í heiði og stillingarhljóðin úr gíturum
Gunnars og Pálma Gunnarssonar, en hann
var þarna Gunnari til aðstoðar, bárust út í
sumarkvöldið, út á bílastæðin fyrir utan,
þar sem fólk sat í bílum og nokkrir drukku
af stút. Svo rann stundin upp. Salurinn var
hálfmyrkvaður og tjaldið var dregið frá. Á
sviðinu stóð Gunnar og úti í sal sátu hinir
Hólmvíkingarnir.
Konsertinn
Og svo hófst þessi sérstæði konsert.
„Bláu augun þín”, „Þú og ég” og „Ástar-
sæla” ómuðu um salinn og langt út á sjó
við góðar undirtektir sem náðu hápunkti
er Gunnar þrumaði lagið sem gerði hann
frægan og ríkan í stutta stund, eins og
hann segir sjálfur, „Er ég kem heim í
Búðardal”, af þvílíkum krafti að rafmagn-
ið fór af!
Tvöfatdur kvartett söng undir stjórn Jóhanns Guðmundssonar vólsmiðs. Kór þessi samanstandur
þremur faðrum og sonum þairra.
Þó rafmagnið færi af Strandasýsiu var samt
haldið áfram að leika og syngja og þá á píanó
staðarins.
— Þetta er bara öryggið, hvíslaði fólk
hvert að öðru, en það virtist ætla að taka
tímana tvo að skipta um það. Svo kom í
ljós að rafmagnið hafði farið af allri
Strandasýslu — rafmagnskerfi sýslunnar
hafði ekki þolað gítarleik þeirra Gunnars
og Pálma. Það tók tæpan klukkutíma að
koma þessu í lag aftur, en á meðan spók-
uðu samkomugestir og Gunnar sig í
kvöldsólinni norður við íshafsbaug — eða
tæplega það. Þegar rafmagnið kom aftur
stökk Gunnar upp á svið og hristi sig þar
og skók í laginu „Don't step on my blue
suede shoes” fyrir sveitamennina og
frændur sína, og það var greinilegt að
fólkið var stolt af frænda sínum.
Þar með var hlutverki Gunnars Þórðar-
sonar á þessari menningarhátíð lokið — í
bili. Ýmislegt fleira hafði þó verið á dag-
skrá þetta kvöld, s.s. hólmvískur diskó-
dans, sem sýna hefði mátt hvar sem er í
veröldinni, tvöfaldur kvartett söng og svo
sleit sýslumaður Strandamanna menning-
arhátíðinni með ræðustúf fluttum af blaði
að gömlum hætti. Á eftir var ball.
Gunnar var ekki fáanlegur til að dvelja
Rúnar Guðjónsson, sýslumaður Strandamanna,
slrtur menningarvökunni.
Gunnar dró ekki af sór þegar hann lók fyrir
frændur sína ó einhverjum skemmtilagustu
hljómleikum hóriendis.
á ballinu, til þess er frægasti sonur
Hólmavíkur of önnum kafinn. Hann
stakk gítarnum sínum í töskuna og enn
einu sinni þyrlaðist rykið upp er bílalestin
tók stefnuna á flugvöllinn þar sem flugvél
hans beið.
Flugvélin flaug í stórum sveig yfir
Hólmavík um svipað leyti og Hólmviking-
ar stigu fyrstu danssporin á lokaballi
menningarvöku Strandamanna árið 1979.
EJ.
31. tbl. Vikan 15