Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 44

Allt í einu langaði Claire aðeins til að
komast heim; sitja ein og hugsa. Hún
var leið á að hafa fólk i kringum sig, eins
og núna. Hugsunin um hennar eigið
svala heimili og Rebeccu, svörtu
heimilishjálpina, var afar lokkandi í
augnablikinu.
Og þessi vitleysa með Dermott — nei
— manninn sem líkst hafði Dermott —
nú var allavega ekki rétti tíminn til að
ræða um það. Sennilega myndi hún
aldrei framar minnast á það við neinn.
Fólki þótti hún vera sérvitur að vilja búa
áfram i litla húsinu. Ef þetta fréttist yrði
hún álitin brjáluð. Jafnvel Ruth myndi
álíta það.
EGAR Claire sveigði inn sína
eigin innkeyrslu og hleypti Fay út, svo að
hún kæmist yfir runnana sem lágu á
milli húsanna, sá hún glitta í eitthvað
rautt. Það var billinn hennar Fay.
„Hann er kominn aftur,” sagði hún.
Fay andvarpaði, full feginleika, steig
út úr bilnum og sagði: „Þakka þér
kærlega fyrir, Claire. Ég verð að fara að
drifa mig. Hann hlýtur að vera alveg
glorsoltinn, og hann borðar ekkert
nema ég sé hjá honum Við sjáumst!”
Claire starði augnablik á eftir Fay.
Tvær hugsanir voru efst i huga hennar.
Önnur var sú að Fay Hallet væri sú
besta manneskja, sem hún þekkti; hin
var sú að ef Noel Kendrick væri hennar
eigin bróðir myndi hún fremur flýta sér
inn til að myrða hann en til að fæða
hann.
Það var ekki fyrr en Rebecca,
heimilishjálpin, hafði lagt á borð fyrir
hana kaldan kjúkling og salat, áður en
hún dró sig til baka til híbýla sinna aftast
í garðinum, að Claire varð aftur hugsað
til Papemálverkanna og þess áhuga sem
Noel Kendrick hafði sýnt þeim. Hún
varð að sýna honum myndina sem hún
átti sjálf, þessa sem hékk á veggnum í
stofunni.
En hún var ekki beint hrifin af að
koma aftur út úr þeirri skel sem hún
hafði dvalið i svo lengi. Þess vegna hafði
hún ekki gert neitt í málinu á fimmtu-
daginn, þegar Fay hrópaði til hennar
yfir runnana, þegar hún var að ganga
frá bilnum eftir að hafa farið í sundferð
með systurbörn sín. Hún slengdi votum
baðfötunum og handklæðinu yfir öxlina
og gekk yfir til Fay.
Glæsileiki
cinkennir hcimilistækin frú KPS, Norcyi.
Þúfierð allt í cldhúsid í tlzkulitum, elduvélur
f’ufufflcypa, kæliskúpa, frystiskúpa, frystikistur <>y
uppþvottuvclar.
Tryggur heimilisvinur.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF
BERGSTAÐASTRÆTI 10 A
Simi 16995.
„FÉKKSTU þér sundsprett?" Éay
benti í áttina að sundlauginni fyrir
framan húsið. „Hvers vegna notaðirðu
ekki okkarlaug?”
„Krakkarnir vildu synda i sjónum í
dag. Þeir hafa ekki leyfi til að fara til
strandarinnar nema í fylgd með full-
orðnum, svo að ég bauðst til að fara með
þeim. Hvernig hefurðu það, Éay?”
Éay hnussaði. „Það er ekki furða þó
þú spyrjir. Þú kemur varla hingað nú
orðið.” Hún bar höndina fyrir augu sér.
„Ég held að það sé best að við drífum
okkur inn. Komdu, við skulum biðja
Henry um að blanda þér einn."
„Eins og ég lít út?" Claire renndi
fingrunum í gegnum blautt hár sitt og
leit niður á krumpaða blússuna.
„Já. Einmitt. Þú ert alveg jafnfalleg
og alltaf. Aðeins þreytuleg kannski.”
Fay grettti sig.
„Ég hef það fínt. Ég ætla bara að losa
mig við þetta fyrst,” sagði Claire og
veifaði votum baðfötunum og hand-
klæðinu.
„Allt í lagi, en drifðu þig.”
CéAIRE tók eftir því, þegar hún
setti á sig varalit við snyrtiborðið, að
hún leit reyndar þreytulega út. Sund-
ferðin með börnunum hafði ekki hresst
hana jafn vel og yfirleitt. Þvert á móti.
Sólskinið hafði valdið henni höfuðverk,
svipuðum þeim sem hún fékk sem
táningur og hafði gleymt þar til síðasta
árið sem hún var gift Dermott.
Hvers vegna, endurtók hún í sifellu við
sjálfa sig, varð ég einmitt að sjá mann
sem minnti svo á Dermott og ganga i
gegnum þetta allt saman aftur? Síðan
stóð hún upp, skellti varalitnum á snyrti-
borðið og ákvað að besta meðalið við
slíkum hugsunum væri kvöldstund með
Fay og eiginmanni hennar.
Hún hafði gleymt gesti þeirra. svo að
hún mætti á sama óformlega hátt og
venja hennar var, þ.e. hún klifraði yfir
runnana á milli húsanna og gekk rak-
leiðis inn bakdyramegin. Hún hugsaði
reiðilega með sjálfri sér að annars hefði
Undir
Afríku-
himni
hún lika farið úr bómullarskyrtunni sem
hún hafði verið i á ströndinni.
Claire gekk inn í eldhúsið og leitaði að
Aron, þjóni Hailetshjónanna. Hann var
að elda kvöldverðinn. Hún brosti til
hans og hann glotti til baka og veifaði
kjötsveðjunni i kveðjuskyni.
„Halló!” hrópaði hún þegar hún kom
inn i ganginn til að tilkynna komu sina.
Þegar hún kom inn i stofuna óskaði hún
þess heitast að hún gæli snúið við og
gengið út aftur. Systir hennar sagði ætíð
að hún væri allt of viðkvæm, en jafnvel
Ruth hefði ekki getað komist hjá því að
taka eftir spennunni sem ríkti í stofunni,
þegar hún kom inn. Og hún vissi með
sjálfri sér að það var Noel, sem hún
hafði gleymt, sem olli þessari spennu.
Noel Kendrick lá i gamla sófanum
meðdagblað yfir hnjánum. Henni virtist
sem hann hcfði sagt eitthvað biturri og
reiðilegri röddu, og þegar hann sá hana
koma inn fleygði hann blaðinu til hliðar.
Það var fyrst þá, þegar hún leit á hann.
að hún sá augu hans. Hann var ekki
með sólgleraugun. Augnablik mættu grá
augu gráum, en svo flýtti hann sér að
setja upp dökku gleraugun. En þó hafði
Claire náð að taka eftir einhverju sem
liktist örvinglan i augum hans.
Noel Kendrick byrjaði að færa
fæturna niður úr sófanum en Fay
stoppaði hann bliðlega. „Vertu kyrr,”
sagði hún. „Claire tekur hlutina ekki svo
hátíðlega og hún veit að þú hefur verið
veikur.” Hún greip um úlnlið Claire og
leiddi hana bliðlega en ákveðið að
hægindastól og lét hana setjast, áður en
Noel fékk staðið upp.

IIAVC1
frískandi þurrkur
vættar spritti
á skrifstofuna
íbílinn
í ferdalög
Heildsölubirgöir
Halldór Jónsson hf.

44 VDun46. tM.