Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 56

OdVSOf
Auðvitað hlýtur Arthúr konungur að
muna eftir þvílíku hreystimenni sem
hann var. Hann snýr sér að fylgdar-
mönnum sínum og skipar þeim að
hefja lúðrana á loft svo innreiðin í
Camelot verði nógu áberandi.
í fjarlægð rís Camelot, Ijómandi í
morgunsólinni. Ó, hve vel hann man
eftir þeim dögum, þegar hann ungur
og bjartsýnn þeysti á burtreiðarnar i
Camelot.
Með miklu hófataki og húrrahrópum
nálgast sir Stórlákur og menn hans
borgarhliðin.

Hugrakkur náungi. Ef þetta hefði verið innrás hefði hann
umsvifalaust verið gerður að opinberri hetju. Bera verður
marga menn Stórláks á brott í börum.
Hinn ungi Edwin heyrir öskur og dunandi hófatak og
heldur að nú sé örugglega verið að ráðast á Camelot. Hann
hleypur að borgarhliðinu og fellir niður grindurnar.
Arthur konungur kemur nær og
þekkir strax gömlu kempuna. „Sir
Stórlákur, velkominn til Camelot.
Hirð min hefur allt of lengi þurft að
vera án nærvem þinnar."
í næstu Viku:
3-25 Edwin fer í kennslustund.
Edwin tekur reiði föður síns með þolinmæði sem reynslan hefur kennt honum. Allt í
einu lítur hann upp í undrun og sér að faðir hans hvíslar: „Konungurinn!" og krýpur í
auðmýkt.
iiy i caiuiea oynuicuie, inc. vvoria rignts reserved.