Vikan - 15.11.1979, Blaðsíða 51

andadrengnum hve hamingjusamur hann
væri yfir því að fá að tala við hann á
þennan óvænta hátt. Patsy sagði: „Bíddu
augnablik. Ég skal hleypa Joe að og hann
segir þér frá öllu saman.”
Joseph de Wykoff sagði þá við dr.
Bowers: „Ég get ekki dregið að segja þér frá
undursamlegustu fyrirbærunum sem ég hef
orðið þátttakandi i á ævi minni. Ég er svo
gagntekinn, að ég get varla talað.” Hann
hélt síðan áfram og sagðist hafa heimsótt
Decker heima hjá honum um kvöldið, en
hefði orðið svo seinn fyrir, að hann hefði
ákveðið að gista í borginni. Miðillinn hefði
lofað honum að sofa inni í skrifstofunni í
næsta herbergi við sjálfan sig.
Rétt eftir klukkan eitt vaknar de Wykoff
af fastasvefni. Einhver var að hrista hann.
Það var allbjart inni, af götuljóskeri sem
bar birtu innum gluggann, og hann sá
mannsmynd sem var klædd í einhvers
konar sendisveinsbúning með hvíta húfu á
höfðinu. Honum varð dálítið illt við í svip.
Síðan heyrði hann hina kunnu rödd Patsys
segja í ásökunarrómi: „Þú ert þó ekki
hræddur við mig, Joe?” De Wykoff náði
strax valdi á sér, þegar hann heyrði vin sinn
úr andaheiminum, sem honum þótti svo
vænt um, yrða á sig. Hann svaraði: „Nei,
Patsy, elsku drengurinn minn, hvernig ætti
ég að vera hræddur við þig.” Patsy var
ánægður með þetta svar og sagði honum,
að miðillinn sinn væri svo ágætlega fyrir-
kallaður í kvöld til að framleiða sálræn
fyrirbæri. „Og við ætlum að sýna þér
dálítið sem þú hefur aldrei séð áður,” hélt
hann áfram. „Nú skaltu loka öllum glugg-
um svo ekki slái að þér. Dragðu glugga-
tjöldin fyrir og lokaðu ljósin úti eins og
hægt er. Farðu í slopp og sestu upp í
rúminu og þá muntu sjá nokkuð.” Og
Patsy flýtti sér yfir gólfið og hvarf inn í
herbergi Franks Deckers.
De Wykoff gerði allt eins og anda-
drengurinn sagði honum. Hann leit inn í
herbergi miðilsins og sá að hann var i transi
og korraði í honum. Rétt á eftir kom kven-
vera svífandi til hans út úr herbergi
miðilsins, sem Patsy og hjálpendur hans
notuðu sýnilega sem byrgi til að geyma
þétta útfrymið í.
Rödd Patsys hrópaði út úr næsta
herbergi: „Þetta er Madame Pavalova,
Joe.” Andadrengurinn lagði áherslu á hvert
atkvæði í nafni dansmeyjarinnar og bætti
einu við til áréttingar: „Hún vill láta þig
syngja einhverja rússneska söngva og svo
ætlar hún að dansa fyrir þig,” hélt Patsy
áfram.
De Wykoff, sem talar mörg tungumál,
byrjaði á smálagi sem er notað sem danslag
í Úkraínu. Meðan hann söng fór hin
töfrandi, tigulega mynd andadansmeyjar-
innar að svífa um í herberginu. Veran var
hulin slæðum. En hinir hröðu snúningar
hennar sýndu samt sem áður fagurlega
mótaða limi og fætur dansmeyjarinnar,
sem de Wykoff hafði margoft séð dansa í
ýmsum höfuðborgum heimsins.
Svo 'nvarf hin dansandi vera, en sir
Arthur Conan Doyle, (höfundur Sherlock
Holmes sagnanna) sem var nákunnugur de
Wykoff hér á jörðinni, talaði því næst við
hann. Seinna kom vera sem kallaði sig
Lucille Weston og sagðist hafa verið söng-
kona áður en hún dó og hún söng Annie
Laurie með fagurri söngrödd.
Að lokum sagði Patsy við gest miðilsins:
„Joe, komdu hérna og sestu á legubekkinn
hjá símanum. Mig langar til að síma til
konunnar þinnar.” Andadrengnum var
sagt, að frú de Wykoff væri líklega ekki
heima þessa nótt. Samt sem áður vildi
Patsy endilega fá að síma og sagði: „Það er
góð æfing.”
Siðan tók líkamningurinn upp símtólið,
hélt því upp að eyranu og sagði miðstöð
símanúmerið heima hjá de Wykoff í
Ramsey, New Jersey. Rödd brytans
heyrðist, þegar hann svaraði í símann.
Spyrjandanum var svarað að frú de
Wykoff væri ekki heima. Drengurinn lagði
simtólið á og virtist vera andartak í
þönkum. Síðan glaðnaði yfir honum og
hann sagði: „Nú veit ég. Við skulum síma
til doc Bowers.” — Þetta var hið lítt virðu-
lega viðurnefni sem hann gaf lækninum.
„Manstu númerið hans?” spurði de
Wykoff. „Já,” svaraði Patsy, og í annað
sinn þetta kvöld tók andadrengui mn upp
símtólið, bar það upp að eyra sér og talaði í
símann. Þegar röddin á miðstöð svaraði,
hálfsneri Patsy sér að hinum jarðneska vini
sínum og sagði með hálfgerðri óbeit: „Hún
kallaði mig „frú,” líkt og honum fyndist
eins og öðrum drengium lítið gert úr
karlmennsku sinni með þessu og mislíkaði
það. Vart var hægt að gera sér í hugarlund
að veslings stúlkuna á miðstöð gæti
grunað, að þessi „frúarrödd” tilheyrði gesti
frá öðrum heimi, „dauðum” blaðsöludreng.
Endir
46.tbL VikanSl