Vikan - 21.02.1980, Side 4

Jónas Kristjánsson skrifar um íslensk veitingahús
Sauma-
klúbbur
á Borg
Vafasamt er að tala 'tm Hótel Borg sem
veitingahus. Ég þekki engan, sem hefur
farið þangað til þess eins að borða. Menn
fara þangað i hádeginu, ef þeir eru i
Borgarklúbbnum, og á kvöldin, ef þeir
eru hótelgestir í föstu eða iausu fæði.
Mikið óskaplega hefur Borg verið
glæsilegt hótel, þegar það var reist fyrir
hálfri öld. Enn eimir eftir af þessum
glæsibrag i veitingasal hússins, sem er i
hefðbundnum, evrópskum hótelstíl
miilistríðsáranna.
Húsbúnaður og innréttingar bera ekki
merki þreytu. Viðhald og endurnýjun
hefur verið með sóma. Ekki verður þó
sagt, að stíllinn sé smekklegur. En hann
er ósköp notalegur, góðborgaralegur og
umfram allt streitulaus.
Á Borg er reynt að skilja milli borða
með blómum. Það er góð hugmynd,
betri en grindverk eða hálfir veggir. En
gróðurinn í kerjunum er of gisinn og
rytjulegur. Kannski hella gestir brenni-
víni á blómin.
Kjaftamiðstöð þjóðmálanna
1 rauninni er þetta karlaklúbbur
fremur en veitingasalur. Þarna hittast
fastmótaðir hópar í morgunkaffi,
hádegismat eða síðdegiskaffi. Menn eiga
þar sína föstu stóla við ákveðin borð.
Þeir mundu fá hjartaslag, ef köttur
settist í ból bjarnar.
l^etta er ekki staður viðskipta-
samninga eins og Holt eða Naust.
Borgin er hinn rólegi samkomustaður
góðborgara, sem eru komnir yfir það að
gera viðskipti, — eru komnir á leiðar-
enda i árangursriku starfi og geta slakað
á.
Þessu fylgir, að Borgin er kjafta-
miðstöð þjóðmálanna. Saumaklúbbs-
stemningin er áberandi i hádeginu,
þegar menn rölta milli borða, staldra við
í tvær minútur og skiptast á sögum um
gang opinberra og persónulegra mála
landsins.
Borgin er raunar engu lík. Það er
kannski út i hött að tala um hana í
greinaröð um veitingahús. Borgar-
klúbbsmenn hafa ekki áhuga á mat og
mundu sennilega ganga á dyr, ef matar-
gerðarlist læddist inn í eldhúsið.
Lifið á Borginni fjarar út eftir
siðdegiskaffið. í kvöldmatnum himir
kannski svo sem hálfur annar þing-
maður af landsbyggðinni og hálfur
annar útgerðarstjóri í bankaleiðangri til
höfuðborgarinnar.
Hættulegur fastaseöill
Matseðillinn á Borg tekur ekki hið
minnsta tillit til sérstöðu hússins sem
klúbbs. Hann gefur ranglega í skyn, að
allt sé á fullu i eldhúsinu fyrir stöðugan
straum alþjóðlegra gesta, — sem búa
raunar og borða annars staðar.
Heilir 38 réttir eru á matseðlinum.
fleiri en í Blómasal Hótels Loftleiða.
Seðill þessi er eins og efnisyfirlit kennslu-
bókar i hefðbundinni hótelmatreiðslu.
En enginn pantar mat eftir honum, og
enginn ætti að gera það.
Sem dæmi um forneskju matseðils
Borgar má nefna fyrirlitningu hans á
fiski. Seðillinn gefur í skyn, að eldhúsið
greini á milli grísa, nauta og lamba, en
ekki á milli ýsu, lúðu og karfa. Fiskur er
bara „fiskur” á matseðlinum.
Skynsamlegri er matseðill dagsins,
sem er itarlegri en gengur og gerist á
íslenskum hótelum. Þar er boðið upp á
þriréttaðan málsverð fyrir 7.200 krónur,
nautasteik fyrir um það bil 9.000
krónur, fiskrétt fyrir um 3.600 krónur
og sitthvað fleira, svo og kalt borð i
hádeginu á 6.200 krónur.
Matseðill dagsins er raunar alls
ráðandi á Borg. Fastaseðillinn er ekki
einu sinni dreginn upp i hádeginu, enda
mundu Borgarklúbbsmenn þá sennilega
grýta honum í höfuð þjónsins. Á kvöldin
liggur hann hins vegar á glámbekk.
Vikan prófaði matreiðslu Borgar bæði
i hádegi og að kvöldi. 1 bæði skiptin var
þjónustan kurteis og fagmennskuleg, en
áhugalítil. Hún stóðst ekki samjöfnuð
við Naust, — hvað þá Sögu.
Vín
Vinlistinn á Borg er mjög lélegur og
bendir til dapurlegs smekks matargesta.
Þó er hægt að fá þar hvítvinið Chablis á
4.675 krónur og rauðvinin Chianti
Classico á 3.340 krónur og
Chateauneuf-du-Pape á 5.680 krónur.
Lambageiri
Lambageiri, steiktur á spjóti að hætti
Borgar, var þungamiðjan í þrírétta fram-
boði seðils dagsins í hádeginu, þegar
Vikan kom í heimsókn. 1 þessum rétti
voru ágætar, hvitar og hnöttóttar, litlar
kartöflur, mátulega soðnar.
Ég missti samt matarlystina við að sjá
tróna á diskinum hlemmistóra og
eldrauða papriku úr niðursuðudós. Þessi
hrikalega skella ofbauð bæði matarskyni
minu og fegurðarskyni. Kokkinum gat
ekki veriðsjálfrátt.
Á diskinum var einnig dálitið af
gulrótum úr dós, svo og mjög þurrt
beikon, sem var vafið utan um
lambakjötið. Beikonið yfirgnæfði lamba-
kjötið, svo sem oft vill verða við slíkar
tilfæringar.
Beikonbragðið var ekki gott og lamba-
kjötsbragðið fannst alls ekki, enda var
kjötið grásteikt og alveg safalaust. Þetta
var sannarlega ekki merkilegur matur.
Og mundi ég heldur vilja matarlaus
vera.
Á undan lambageiranum var
svokölluð blómkálssúpa, hlutlaus og
áreitnislaus kremsúpa úr dós. Á eftir var
rommrúsínu-ís án rommbragðs, en með
möndlum í. Þetta var semsagt meinlaus
is.
Verðið á þessum þriggja rétta mat er
7.200 krónur.
Buffsteik
Frönsk buffsteik var það, sem
yfirmatreiðslumaðurinn mælti með,
samkvæmt því sem stóð á seðli dagsins.
Þar voru aftur á ferðinni kartöflurnar
góðu. Og nautakjötið var sæmilegt,
hæfilega meyrt.
Kjötið drukknaði hins vegar í gífur-
legu magni bráðins steinseljusmjörs, sem
spillti nokkuð fyrir ánægjunni. Sama er
að segja um grænar baunir og gulrætur,
hvort^ tveggja úr dós. Þegar meðlætið
hafði verið lagt til hliðar, varð kjötið
frambærilegt.
Verðið er 8.900 krónur.
Graflax
Dillkryddaður lax með sinnepssósu
var á fastaseðlinum og freistaði
Vikunnar í kvöldheimsókninni.
Vonirnar jukust enn, þegar laxinn kom
á borðið, ákaflega fallega upp settur á
fati. Með laxinum fylgdi mild og
þægileg, Ijós sinnepssósa.
Hárin risu hins vegar á höfði mér,
þegar ég bragðaði laxinn. Eitthvað hafði
komið fyrir fiskinn, síðan hann var
kryddleginn. Hann minnti ekki i bragði
á graflax. heldur hafði hann dauft og
torkennilegt geymslubragð.
Líklega er graflax bara pantaður einu
sinni eða tvisvar á vetri á Borg.
Verðið er 6.300 krónur sem forréttur.
Humarhalar
Hálfir humarhalar í skel, glóðar-
steiktir, voru lika mjög snyrtilega fram
bornir. Humarinn var heitur og mjög
stór, sá stærsti, sem ég hef séð á veitinga
húsi í vetur. Annan kost hafði hann
ekki.
Humarinn var orðinn grár og sumpart
brúnn af elli. Hann var næstum alveg
bragðlaus.
Ég varð dálitið hræddur við að fá
þetta ómeti ofan í vondan laxinn, þvi að
ég þurfti siðar um kvöldið að fara í beina
sjónvarpsútsendingu. Ég óttaðist, að
í miðri umræðu um virðingu alþingis
yrði ég að hlaupa fram á afvikinn stað.
Svo fór þó, að ég kenndi mér einski:
4 Vikan 8. tbl.