Vikan - 21.02.1980, Qupperneq 43

Þýð.: Steinunn Heigadóttir.
NÝ
FRAMHALDSSA GA
FYRST/ HLUT/
„Ég veit það,” sagði hann. „Gleymdu
því.”
En hann hreyfði sig ekki. „Segðu mér
eitt,” sagði hann. „Hvað hefurðu farið
oft út að skemmta þér þessi fjögur ár
sem liðin eru síðan maðurinn þinn dó?”
Hún leit spyrjandi á hann.
„Hvað hefurðu farið oft út með
karlmanni?” hélt hann áfram. „Dansað,
borðað úti eða yfirleitt farið út með það
eitt í huga að skemmta þér. Hefurðu t.d.
farið í bió?”
„Ég fer ekki í bíó, Chris.” Hún beygði
sig yfir töskuna. „Ég get það ekki. Ekki
eins og málin standa með Karen...”
Hann tók um hægri hönd hennar.
„Ég skal segja þér hve oft,” sagði hann
blíðlega. „Þú gætir talið þessi örfáu
skipti á fingrum annarrar handar.”
„Ég hef útskýrt þetta fyrir þér,” sagði
hún lágt og leit niður. „Ég get ekki
umgengist vini mína — ekki ef ég á að
líta nógu vel eftir Karen. Chris. . ." Hún
leit upp og blá augu hennar lýstu
áhyggjum. „Þú ættir að finna þér
einhverja sem er ung og hefur nægan
tima fyrir þig. Þú ættir að finna stúlku
sem þér getur þótt reglulega vænt
um.”
búinn 'að-finna hanaf'Hann
horfði í augu hennar. „Tuttugu og átta
ár er ekki hár aldur. Ekki of hár fyrir
þrjátíu og sex ára piparsvein, finnst þér
þaðekki líka? Og þó að þú sért ekki frjáls
núna. . Hann brosti og hrukkur
mynduðust í kringum augu hans. „Ég
get beðið.”
„Ekki bíða!” Rödd hennar var
næstum því reiðileg. „Karen er fimm ára
núna. Hver einasti dagur sem líður, hver
einasta vika, er sigur fyrir okkur
mömmu. Þegar hún var tveggja ára
sögðu þeir að við gætum alls ekki búist
við að hún yrði fjögurra ára. Sérðu ekki,
Chris? Við höfum ekki eftir neinu að
bíða! Við munum halda áfram að
berjast, dag eftir dag, eins lengi og þörf
krefur.”
„Já.” Brún augu hans voru hlýleg.
„Þaðgetégséð.”
„Ég mun aldrei verða frjáls fyrr en
viðerum búnar að vinna. Ekki fyrr en
hún er orðin heilbrigð og eðlileg, getur
gengið í skóla og orðið reglulega óhrein
eins og önnur börn.”
„Ég veit það. En það ætti ekki að
verða til þess að þú getir ekki notið þess
að slaka á i örfáar klukkustundir."
Þau þögðu bæði i nokkrar minútur.
Síðan sleppti hann hendi hennar.
„Ég verð að fara til Cardiff á
morgun,” sagði hann, „og ég kem seint
heim. Eigum við að hittast á laugar-
daginn og borða kvöldverð santan?"
„Chris. . .” Hún horfði hjálparvana á
hann. „Ég get það helst ekki. Ég verð að
vera eins mikið heima og mér er
mögulegt.”
„Vinnan og heimilið. Sumum
stúlkum myndi ekki finnast mikið til
slíks lífernis koma."
Hún opnaði bildyrnar. „Það er ágætis
líf,” sagði hún. „En maður verður að
reyna svona baráttu sjálfur áður en
maður getur skilið það. Ég verð að fara
núna. Stundum gáir Karen að mér í
glugganum.” Hún fór út úr bílnum.
„Þakka þérenn einu sinni fyrir.”
„Ég mun hringja, Janet." Hann
beygði sig yfir sætið. „Um leið og ég
kem aftur frá Cardiff.”
Hún sneri sér sem snöggvast við og
veifaði og gekk síðan yfir gangstéttina
að hliðinu þar sem heimili hennar var.
Hvað átti hún að gera í sambandi við
Chris? Henni þótti allt of vænt um hann
til að vilja særa hann en samband eins
og hann vildi hafa það þeirra á milli var
vonlaust.
Jafnvel þó að Karen hefði ekki verið;
jafnvel þó að hún hefði verið jafnfrjáls
og fuglinn þá gat hún ekki verið viss um
að hún vildi giftast honum. Ekki á þessu
stigi málsins.
Hún varð að hafa tima til að hugsa sig
um. Hún hefði þurft að fara út með
honum að skemmta sér, hitta fjölskyldu
hans og vini, og þau hefðu þurft að geta
verið ein saman til að geta kynnst hvort
öðru nánar.
Hvernig gat Chris verið svona viss
um tilfinningar sinar i hennar garð? Þau
höfðu aðeins verið saman þegar þau
hittust þar sem hún vann og svo þegar
hann ók henni heim.
Janet varð að vinna fyrir sér, að
8. tbl. Vikan 43