Vikan - 21.02.1980, Qupperneq 44

í leitaé
lifðfafa

FÉLAG
ÍSLENZKRA
HLJÓMLISTAR-
MANNA
útvegar yöur
hljóðfæraleikara
og hljómsveitir
við hverskonar
tækifœri
Vinsamlegast
hringið í
20255
milli kl. 1 og 5
v 7
Framhaldssaga
minnsta kosti aðeinhverju leyti. En hún
hafði verið alveg sérstaklega heppin með
vinnu. Áður en hún giftist og eignaðist
Karen hafði hún unniðsem fyrirsæta og
haft góð laun.
Sérstaklega var það þó einn Ijós-
myndari, Hedley Bryant, sem henni
hafði alltaf gengið vel að vinna með.
Hann var vanur að segja að það væri
vegna þess hve margt væri likt með
þeim.
Seinna, áður en Janet var að fullu
búin að ná sér eftir tvö stór áföll, fyrst
veikindi Karenar og síðan lát
éiginmanns sínS,-viksi hún að nú 'yrði
hún að byrja að vinna á ný.
Hún hafði ekki búist við að geta
staðist hina hörðu samkeppni sem rikti i
fyrirsætuheiminum i né að hún gæti
aftur hafið störf þar. Hún var orðin
tuttugu og fimm ára þá og áhyggjur þær
og sorgir sem hún hafði orðið fyrir
höfðu haft sin áhrif á útlit hennar.
En Hedley hafði tekið henni aftur
opnum örmum, byggt upp sjálfstraust
hennar og komið henni aftur inn i vinn-
una. Nú gat hún unnið jafnvel og nokk-
urn tima áður með honum.
Chris var vinur Hedleys — einn af
þeim sem komu óvænt með jöfnu
millibili af þvi að þeir áttu hálftíma af-
lögu. Freknótt andlit hans og bros voru
orðin henni vel kunnug áður en hann
tók upp þann siðað aka henni heim.
Fyrst hafði hún fundið til
sektarkenndar vegna þess að henni
hafði fundist að hún væri að notfæra sér
hann.
En vináttan sem fljótlega hafði
skapast milli þeirra og sú staðreynd að
hann átti heima rétt hjá henni höfðu
fljótlega kæft sektartilfinninguna.
Hún fann að hún var ekki að færa sér
vinsemd hans i nyt. Þau höfðu ánægju
af samvistunum.
En upp á siðkastið hafði hún fundið
að vináttan var ekki jafneinföld og hún
hafði haldið. Frá hans hlið var ekki
aðeins um vináttu að ræða.
Þetta gat ekki haldið svona áfrarn.
Hann varð að skilja að ekki var um
sameiginlega framtið að ræða fyrir þau.
Hún varðaðfórna vináttu þeirra.
Og þar sem hún gekk upp malar-
stiginn sem lá að útidyrunum hugsaði
hún með sjálfri sér að það yrði töluverð
fórn.
Hún andvarpaði. Við því var ekkert
að gera. Hún og móðir hennar voru i
rniðri baráttu um allt eða ekkert. Ekkert
i lífi hennar skipti jafnmiklu máli og
þessi barátta.
Þegar hún kom inn á ganginn lagði
hún frá sér töskuna. Hún fór úr skónum.
opnaði dyrnar að innri ganginum og
bankaði hljóðlega á hurðina fyrir innan.
Þegar hún hafði lokað á eftir sér fór hún
úr kápunni og hönskunum og gekk frá
því i fatahengi við hliðina á dyrunum.
„Halló." hrópaði hún lágt.
Gangurinn var allur hvítur og auður.
Veggirnir voru tandurhreinir og á
gólfinu var þykkur, hvítur dúkur.
Hún gekk að eldhúsinu. „Sæl.
mamma."
Móðir hennar stóð við vaskinn og
þerraði af nokkrum smáhlutum. Einnig
þetta herbergi var skjannahvítt og með
hvitum gólfdúk. í loftinu lá daufur
sótthreinsunarilmur.
„Er Karen komin i rúmið?"
„Já, Janet." Frú Halstead'sneri sér að
henni. Hún brosti á sinn róandi.
vingjarnlcga hátt. „Hún var dálitiö
44 Vikan 8. tbl.