Vikan - 20.03.1980, Blaðsíða 28

Framhaldssagan
..Heyrðu, segðu mér nú allt af létta,"
sagði hann. „Leyfðu mér að heyra hvað
skeði."
Þegar að því kom að skýra honum frá
tilvist Söru frænku pirði hann augun,
kinkaði kolli og sagði: „Það útskýrir lika
ýmislegt.... m.a. að Julian var ekkert á-
fjáður i að fá föður þinn — eða þig — í
heimsókn. Ertu viss um að hann hafi
sagt að faðir þinn hafi vitað að hún væri
ekki dáin?"
( „Já. Ja, „þar til nýlega", held ég að
hann hafi sagt. Sem þýðir —”
Alex hrukkaði ennið og sagði: „Svo
frænka þin hefur tvö andlit. Það þýðir
að þuö hefur skaddast öðrum megin.
heldurðu það ekki líka? Sástu einhver
andlitslýti?”
„Hárið var eiginlega fyrir andlitinu.
Og þú mátt ekki gleyma að það var
tunglsljós en ekki bjart af degi. Ég var
alveg lömuð af skelfingu. Ó, Alex,
geturðu imyndað þér nokkuð skelfilegra
en að vakna i ókunnugu húsi um miðja
nótt við það að einhver gengur í átt að
rúminu þínu?"
„Nei, hreint ekki," svaraði hann eins
og annars hugar. „Hvað ætli hún hafi
átt við, þegar hún bað þig að fyrirgefa?
Var hún einhvern tíma vond við þig? En
það er rétt. þú hittir hana aðeins einu
sinni. Þaðerfurðulegt."
„Já. En eiginlega er ennþá furðulegra
að Julian frændi segir að það hafi verið
faðir minn sem ekki vildi að ég færi með
móður minni til Kenya þegar ég var litil
— áður en ég fór að heiman í skóla. Ég
hélt alltaf að það væri af þvi mamma
nennti ekki að hafa mig með sér.”
„Faðir þinn virðist hafa viljað halda
þér sem lengst i burtu frá einhverju —
kannski Vivien eða seinna vegna andlits-
lýta frænku þinnar?"
Alex hallaði sér aftur á bak á
bekknum og lagði handlegginn þannig
að hann snerti axiir mínar. Svo sneri
hann sér að mér, þannig að við
horfðumst i augu. Það var örstutt bil
milli andlita okkar og vara.
„Jo,” hvíslaði hann. Hvernig, hugsaði
ég með mér, er hægt að hamla gegn
einhverju sem maður óskar innilega
eftir? Ég hafði ekki haldið að ég væri
hrifin af honum, en nú vissi ég betur.
„Jo," endurtók Alex. Við vöfðum
hvort annað örmum samtimis og varir
okkar mættust i kossi.
„Það er best ég fari aftur til þeirra,"
sagði ég án þess að lita á hann. „Það var
ekki mikil kurteisi að hlaupast á brott
eins og ég gerði. Ég verð að fara þangað
aftur.”
„Þú hefur nú mátt þola að hellt er
yfir þig koníaki auk alls annars, varla
telst það nú mikil kurteisi. Heyrðu, Jo,
ég hélt að þú hefðir notið þess sem
gerðist milli okkar áðan."
Það var greinilegt að augu min komu
upp um mig þvi Alex greip um axlir
mínar, hristi mig bliðlega og sagði: „Það
gerðirðu lika, ekki satt?”
„Ég — ég veit ekki —”
„Veistu það ekki? Jæja, við verðum
ekki lengi að bæta úr þvi."
Um leið og hann sleppti mér eftir
ennþá lengri koss fann ég tárin streyma
fram. Hann tók undir höku mina og lyfti
upp andlitinu. „Ekki fara til þeirra. Ég
finn einhvers staðar herbergi fyrir þig."
„Og án þess að ég hafi svo mikið sem
tannbursta meðferðis?” Ég reyndi að
brosa en hann endurgalt ekki bros mitt.
„Þú ferð þá á krána. Frú Thatcher
tekur á móti þér. Ég er viss um að hún
mundi meira að segja lána mér náttkjól.
Ekki fara aftur til þeirra.”
„Ég verð." Ég þurrkaði tárin úr augn-
krókunum og hann tók i hendur mínar.
„Að sjá þig! Tilhugsunin ein er þér
nóg. Þetta er tóm vitleysa." Það var eins
og hann væri reiður. „Ef þú heldur að
þau hafi áhyggjur af þér —”
„Julian frændi verður áhyggjufullur.
Það verður hann. Alex."
„Allt i lagi, ég skal þá hringja til hans
og segja honum hvar þú ert
niðurkomin."
„Hann verður sár."
„Og hvað með það? Þessi dóttir hans
ætti að vera á hæli."
Hann dró mig nær sér og horfði
rannsakandi á andlit mitt. Þegar hann
tók aftur til máls var rödd hans breytt.
„Hvaðan hefurðu þessi augu
eiginlega?" hvislaði hann. „Þau eru
dásamleg, töfrandi — eins og safirar
kannski? Já, mjög dökkir safírar. Eru
þetta augu föður þíns? Þaðer sagt að þú
likist honum mjög, er það ekki?"
Ég hristi höfuðið. „Nei, hann var með
grá augu, fölgrá. Og móðir min —”
„Móðir þín, Sara frænka þín og hin
elskulega Vivien eru að því er virðist
eins og þrír vatnsdropar. Augu þeirra
eru gul eins og i tígrisdýri. Það er eins
liklegt að Vivien vilji klóra úr þér augun
eins og að hún láti sér nægja að horfa á
þig. Henni geðjast ekki hið minnsta að
þér. og hún er stærri en þú auk þess sem
hún þyrfti á sálfræðimeðferð að halda."
„Þetta verður allt í lagi,” sagði ég.
„Julian frændi sér til þess." Allt í einu
var eins og mér ykist þor og kjarkur og
mér fannst ég betur geta horfst í augu
við ættingja mina í Merefield. „Fylgdu
mér nú til baka."
Alex minntist aðeins einu sinni á
Marshfjölskylduna áður en við ókum
heim að húsinu. „Mundu," sagði hann,
„að ég er unnusti þinn. Við skulum láta
þaðstanda um sinn. Þá hef ég ástæðu til
að hafa samband við þig. Ég kem annað
kvöld. þegar ég er búinn að vinna, en
hringdu til min hjá Brown og Dempster
ef þú hefur — áhyggjur af einhverju."
Hann kyssti mig ekki aftur.
Þegar Julian opnaði fyrir mér sá ég
mér til mikillar furðu að klukkan á
veggnum í forstofunni var ekki nema
rúmlega hálf tíu. Þá óskaði ég að ég
hefði ekki verið svona áköf í að láta
fylgja mér heim svona snemma. Við
hefðum i það minnsta getað verið
klukkutíma lengursaman.
„Var þetta skemmtilegt kvöld. vina
mín?" spurði frændi minn. „En hvers
vegna í ósköpunum bauðstu ekki —
heitir hann ekki Alexander — með þér
inn? Ég hefði gjarnan viljað fá betra
tækifæri til að hitta hann. Ég hafði ekki
hugmynd um að þú værir trúlofuð.
Joanna." Hann starði á hringlausa
vinstri hönd mina, en ég gjóaði
augunum i kringum mig í myrkrinu.
Hann hélt áfram eins og með uppgerðar
kæruleysi: „Vivien er farin að sofa. Hún
bað mig að bjóða þér góða nótt fyrir sig.
Og Paul er auðvitað líka farinn heim."
Hann lagði handlegginn utan um
herðar minar og teymdi mig með sér í átt
að setustofunni og sagði: „Ég er með
kaffi á bakka hérna inni. Þú vilt einn
kaffibolla. er það ekki?”
Ég leit á bakkann á borðinu og tók
eftir að þar voru tveir bollar og tveir
diskar. Hann gat ekki hafa átt von á
mér einmitt á þessu augnabliki. svo
handa hverjum —?
„Ætlar Sara frænka að fá sér kaffi
líka?" spurði ég. Ég hafði haft gott af að
komast burt úr húsinu, þó ekki væri
nema klukkutimi eða svo. Rödd mín
hljómaði ofur eðlilega, að þvi er mér
fannst. „Ég skal ná í annan bolla."
„Það þarf ekki. Hún hefur' heyrt
unnusta þinn aka burt."
Um leið og ég sagði þetta heyrði ég
fótatak einhvers sem ýmist gekk á beru
gólfinu eða steig á mottu sem kæfði allt
hljóðið. Ég var ekki farin að setjast. Ég
sneri mér i átt til dyra og með hendur
niður með hliðum beið ég eftir tvíbura-
systur móður minnar og reyndi að búa
mig undir að heilsa konunni. sem ég
hafði svo lengi álitið látna.
Eina birtan í herberginu kom frá
lampa á borðinu og holið frammi var svo
til alveg myrkvað. Svo sá ég granna
mannveru birtast og það var eins og hún
hikaði við að halda lengra. Á sama
augnabliki fór síminn að hringja fyrir
aftan mig.
Ég sá að henni brá álika mikið og mér
sjálfri, en Julian frændi tautaði: „Hún er
hér. Augnablik." Hann rétti símann í
áttina til min. „Þetta er Sharon Wells.
Er það ekki sú sem býr með þér?”
Mér fannst Sharon, íbúðin og
London, vera óravegu í burtu og ég var
hálf ergileg yfir þessari truflun.
Framhald í nœsta blaöi.
TIL GJAFA
Svissnesk úr, öll þekktustu merkin.
Gull- og si/furskartgripir,
skartgripaskrín, mansettuhnappar,
silfurboröbúnaöur,
bókahnífar og margt fleira.
- ALLT VANDAÐAR VÖRUR —
28 Vikan 12. tbl.