Vikan - 20.03.1980, Síða 45

.,bað er allt í lagi.” sagði hann. ..Til
bess er ég kominn hingað.”
„En þú hlýtur að eiga vini sem þig
langar til að heimsækja og svo hljóta að
vera staðir sem þig langar til að sjá. En i
staðinn verðurðu að vera innilokaður
hér og gæta þess að koma ekki þar sem
sýklargætu verið."
Hann hristi höfuðið. „Þaðskiptir mig
engu máli.” Þessi einangrun myndi
henta honum ágætlega. Honum varð
hugsað til fréttamannanna og ljósmynd-
aranna. En best mundi hann þó eftir
manninum frá sjónvarpsstöðinni sem
kallaður var Jennings. Hér var hann
öruggur fyrir þeim öllum.
„Nei," bætti hann við, „ég þekki ekki
lengur neinn hér, það er svo langt síðan
ég fór héðan.”
„Átta ár.” Hún kinkaði kolli. „Og þú
átt enga ættingja. Það sagði dr. Jenkins
mér. En þú átt eftir að komast að þvi að
lífið hér er leiðigjarnt og innilokað. Við
getum farið út héðan en ekki þangað
sem margmenni er vegna sýklahættu.”
„Við?”
„Ég mun líka dveljast hérna þangað
til Karen getur komið heim. Mamma er
heima en hún heimsækir Karen á
hverjum degi. Ég bý í sams konar íbúð
og þú, hún liggur hinum megin við
ganginn — númer fimmtiu og fjögur.
í leit að
lífðjafa
Þegar ég er ekki hjá Karen held ég mig
yfirleitt þar og skrifa bréf."
„Skrifar bréf?"
„Við fáum mikið af bréfum. Saga
Karenar hefur verið mikið í fréttunum
undanfarið og það hafa svo margir
skrifað, annaðhvort til að bjóða fram
hjálp sina eða óska okkur góðs gengis.
Nokkrir senda peninga til að styrkja
sjúkrahúsið og aðrir til að bjóðast til að
gefa bæði blóð og merg. Það er töluvert
mikil vinna að anna þessu öllu."
„Ég býst ekki við að ég komi til með
að hafa sérlega mikið að gera,” sagði
hann. „Ég skal koma og hjálpa þér þegar
þeir þurfa ekki á mér að halda í sam-
bandi viðaðgerðina.”
Hann var byrjaður að gera sér nokkra
hugmynd um hvernig lif hennar var.
Honum skildist nú hve mikið það snerisl
um barn hennar.
„Hvað er langt síðan maðurinn þinn
dó?" spurði hann allt í einu og fann
hvernig forvitnin greip hann.
„Fjögur ár.”
1 fjögur ár hafði hún barist alein
þessari ójöfnu baráttu við dauðann.
Hún leit út fyrir að vera svo kvenleg og
falleg, sú manngerð sem karlmenn vildu
gjaman vernda og annast um. og þó
hafði hún reynst svo sterk og þolinmóð.
„Ég fer nú og læt þig um að koma þér
fyrir," sagði hún. „Hvíldu þig á meðan
þú getur. Þeir munu ekki láta þig lengi í
friði.”
„Þakka þér fyrir allt saman.” Hann
benti á blómavasann og blöðin.
Hún dró djúpt andann. „Þakka þér
fyrir,”sagði hún mjúklega.
Eftir að Janet var farin stóð hann við
gluggann og horfði niður á trén við litla
torgið. Svo lengi sem hann væri inni á
sjúkrahúsinu væri hann öruggur.
Hættan lá fyrir utan veggi spítalans.
Honum fannst sem hann væri nú
þegar flæktur inn i þá atburðarás sem
átti sér stað innan þessara veggja.
Hugrekki Janetar snart hann djúpt.
Hann dáðist að styrk hennar. Þrátt fyrir
byrðir sínar gat hún enn hlegið. Hún gat
hugsað um vellíðan hans. Hún gaf sér
tíma til að svara bréfum frá vinveittu
ókunnugu fólki. Allt þetta gerði hún um
leið og hún hélt áfram að lifa á barmi
örvæntingarinnar.
Hann þekkti einnig örvæntingu og
hann skildi einmanaleika Janetar.
Hann stakk hendinni í vasann og dró
upp mynd Karenar. Hann slétti úr
henni, leit sem snöggvast á appelsínu-
gula manninn og bláu flugvélina en
reisti hana síðan upp við hliðina á
blómavasanum. Einhvern veginn varð
herbergið heimilislegra á eftir.
Janet fór með matarbakkann inn í
leikherbergið til Karenar. Einn veggur
herbergisins var úr gleri svo að
hjúkrunarkonurnar gátu fylgst með
Karen þó að hún væri ein. Loftræsting
var í herberginu og aðeins var hægt að
komast inn i það úr öðru herbergi. Þar
lagði Janet frá sér bakkann, þvoði sér
um hendurnar og fór í sótthreinsaðan
slopp.
Karen hafði einmitt verið að byggja
turn úr marglitum kubbum á gólfinu.
Hún hljóp að dyrunum þcgar hún sá
móðursina.
„Kom hann, mamma? Kom hann
nieð flugvélinni frá Ástraliu?”
„Hvort hann gerði!" Hún lagði bakk-
ann frá sér á borðið um leið og hún ýtti
leikföngunum til hliðar til að pláss yrði
fyrir hann. „Nú skaltu setjast hér og
borða og á meðan skal ég segja þér frá
honum.
„Flugvélin hans kom mjög snemma í
morgun. Þetta var gríðarlega stór flug-
vél og með henni voru margir farþegar.
Meðan allir farþegarnir fóru út úr vél-
inni beiðdr. Muir og reyndi aðgeta sér
til um hver hann væri."
Skeytið þitt. . . með
apapóstinum . . . seinkaði
' vegna hlébarða. .
Ástin, af hverju
komstu? J
Ég get gengiðT-^N
núna.
Syndicate, Inc World rights reserved ^
Eg œtia að eignast'M
^ barnið í j
Hauskúpuhellinum . J
' eins og þú vildir hafa
Þú vilt ekki hafa
mig hér . . . á ég þá að
fara heim?
Þaö er
langöruggast
Nei, DíanaT'X
y ég vil að þú eignist
það á spítala . . . með
lækna og hjúkrunar-
konur til hjálpar.
Framhald
12. tbl. Vlkan 45