Vikan - 17.04.1980, Síða 20

Framhaldssaga
fyrir þær: Far í bæinn á sunnudags-
kvöldi. Flann hlóö bílinn konum og leit
sjálfur oft út eins og bílstjóri sem hefur
það að atvinnu sinni að aka flugfreyjum
tilogfrá flugvelli.
— Halló, Jóhanna. Ég er Ted.
Manstu ekki eftir mér? Ertu búin að út-
vega þér far?
— Ætlar þú með þessari ferju?
— Ég er að bíða eftir vini mínum.
Sennilega best að gá að honum.
Ted skokkaði eftir bryggjunni og tók á
rás til hússins strax og hann var úr sjón-
máli.
— Laglegustu hnátur, Larry, sagði
hann og togaði vininn með sér niður á
bryggju.
Á leiðinni til borgarinnar spurði ein af
vinkonum Jóhönnu Ted hinnar óhjá-
kvæmilegu spurningar: — Hvað
gerirðu?
Honum hafði ekki lánast vel að svara
þessari spurningu um sumarið. Kon-
urnar sem hann hitti virtust hafa sér-
stakt einkunnakerfi, þar sem hæsta eink-
unnin var 10. Læknar fengu tiu, lög-
fræðingar og verðbréfasalar níu, menn á
auglýsingastofum sjö, menn úr fataiðn-
aðinum þrjá nema þeir rækju eigin versl-
un, þá fengu þeir átta, kennarar fjóra og
allir hinir i hæsta lagi tvo. Líka vafa-
gemlingar eins og Ted en svar hans kall-
aði oftast á aðra spurningu: — Hvað er
það eiginlega? Og tækjust útskýringarn-
ar ekki nógu vel lækkaði hann sennilega
niðurieinn.
— Ég sel auglýsingadálka.
— Fyrir hvern? spurði Jóhanna.
Hann þurfti ekki að útskýra það
nánar. Kannski fengi hann fimm.
— TímaritiðTómstundir.
- Ó,já.
— Þú kannast við það?
— Ég vinn hjá J. Walter.
Hún vann hjá auglýsingastofu, það
hafði sína kosti og sína galla, hugsaði
hann. Þau stunduðu sömu atvinnugrein.
Jæja, hún var að minnsta kosti ekki
óuppgötvaður bókavörður frá Corona,
Queens.
Jóhanna Stern hafði komið til New
York með próf í almennri listasögu frá
háskólanum í Boston. Hún uppgötvaði
fljótt að það var ekki rétti lykillinn að
þessari borg. Hún varð að fara á einka-
ritaranámskeið til að komast að sem
einkaritari. Það sem auglýsingarnar köll-
uðu „heillandi störf’ reyndist hvert öðru
leiðinlegra og hún skipti ört um eftir því
sem hún varð leiknari í skrifstofustörf-
um. Og nú var hún orðin yfireinkaritari
hjá yfirmanni auglýsingadeildarinnar
hjá J. Walter Thompson.
24 ára gömul tók hún sér í fyrsta sinn
sína eigin íbúð á leigu. Hún átti þá í
ástarsambandi við kvæntan mann sem
vann á sömu skrifstofu og hún og því
var óheppilegt að deila íbúð með vin-
konu. Þetta ástarævintýri stóð í þrjá
mánuði og endaði með því að hann
drakk sig haugfullan, ældi á gólfteppið
hennar og tók síðan lestina heim til eig-
inkonu sinnar I Port Washington.
Um hver jól fór hún heim til Lexing-
ton í Massachusetts og gaf skýrslu um
sæmilegan árangur sinn í lífsbaráttunni:
— Mér cr oft boðið út og gengur ágæt-
lega í vinnunni. Faðir hennar rak arð-
bæra lyfjaverslun i heimabæ hennar,
móðir hennar var húsmóðir. Hún var
einkabarn og öll fjölskyldan dekraði við
hana. Hún fékk það sem hún bað um,
hvort sem það var ferð til Evrópu eða ný
föt, en eins og móðir hennar sagði alltaf
með nokkru stolti: — Hún var aldrei til
neinna vandræða.
Stundum leit hún í atvinnuauglýsing-
ar blaðanna til að athuga hvort það væri
eitthvað annað sem hún gæti kannski
gert í þessu lífi. Laun hennar voru 175
dalir á viku og starfið var ekki leiðinlegt.
Og hún var ekki nógu framagjörn til að
skipta. Það sem hún sagði við foreldra
sína var satt: — Mér er oft boðið út og
TASSO vegg-
striginn
fráokkurer
auðveldur
i uppsetningu
Bouctö
Grensásvegi 11 - sími 83500.
* •* <

20 Vikan 16. tbl.