Vikan - 17.07.1980, Side 45

„Nei! Ég sver! Ég vissi ekki —”
Dave gripur um axlir hans og hristir
hann til. Hann hefur hemil á bræði
sinni, og það virðist litla Italanum enn
hræðilegra en ef hann hefði sleppt sér.
„Nei! Signor Capo, ég bið! Lof mér
að segja þér —”
Dave sleppir honum.
„Leystu þá frá skjóðunni. Og
snöggur. 1 fyrsta lagi, hvað á að ske í
hvelfingunni?”
„Ekkert, þangað til Clive Ritzell
kemur til baka.”
„Hvert fór hann og hvað er hann að
gera?”
„Það eru — fangar. 1 gamla húsinu
— Prigionieri. ”
„Hverjireru það?”
„Ég veit þaðekki.”
„En þú veist, að þeir eru þar?”
,,Si. Lo so. En samt veit ég ekki
hverjir það eru. Ég veit bara hvað þeir
eru.”
„Jæja þá, í almáttugs bænum —”
Og allt er þetta hvíslað.
Dave grípur aftur í hann.
„Hvað eru þeir?” hvæsir hann í
myrkrinu. „Og hvað margir?”
Marsini er máttlaus í höndum hans.
„Ég hef bara verið hérna einu sinni,
skilurðu. Níu ár síðan. Una volta.Una
sola \ olta. Þá voru fimm. Allar eins.” 1
Eitthvað hrekkur Dave af vörum. en
hann þagnar strax.
„Eins? Hvað í andskotanum áttu
við?”
„Þæreru klónur."
Bernie spyr: „Klónur? 1 Guðs
bænum, hvað er það?”
„Gleymdu því. Karlkyns eða
kvenkyns, Marsini?”
„Kvenkyns. Þær voru ungar þá.
Pagazzine, kölluðum við þær. . .
Fanciullette ... niu, tiu ára gamlar...”
„Jafngamlar og Júlía Jordan,”
tautar Hassall.
Dave snýr sér að honum. „Gæti
hugsast -?” En hann þagnar og snýr sér
að Marsini. „Og þær eru búnar að vera
fangar öll þessi ár? En af hverju?”
„Ég sagði þér það. Þær eru klónur.
Þær eru ekki eðlilegar. Þær voru búnar
til.”
„Er það eitthvert svar?”
Marsini blossar skyndilega upp af
bræði.
„Hvað veit ég, Signor Capo? Ekki eru
þaðmín verk.”
„Sagði Ritzell þér í kvöld. að þær
væru hérenn?"
Hann hikaði, svaraði síðan: „Hann fór
aðsækja þær.”
„Til hvers?”
„Þær — þarf.”
„Til hvers?” endurtekur Dave.
„Ég get ekki sagt þér það.”
„Andskotinn, þú bæði getur það og
skalt gera það! Eða reyna heppnina hjá
vopnuðum bullunum og hundunum! Þú
átt bara einn möguleika á öryggi, og
annar kostur er ekki fyrir hendi. Til
hvers þurfið þið á þessum föngum að
halda?”
Þá treglega: „1 La Messa Nera..."
„Fórnarmessu ?”
„Já.”
Hópurinn tvístígur ókyrr og Dave
se8ir: „Við óttuðumst það. Hvað á að
förna mörgum?”
„Það eru ekki nema fjórar klónur
eftir. En það er líka karlmaður. . . Þau
deyja öll samtimis. Á sama ar.dartaki.
Al momento buono. Þá leysist mest orka
úr læðingi til að messan nái tilgangi
sínum. Við drógum um. hverjir ættu að
vera böðlar. Ég var einn þeirra. En ég
gat ekki gert það. Þess vegna flúði ég. -”
„Þú trúir þvi, að þetta verði?”
„Si. Si. Ci credo."
„Hvenær?"
„Messan hefst 23.30. En
hápunkturinn verður á miðnætti. . . il
colmo di mezzanotte. . " Það fer um
hann hrollur. „En ekkert getur hafist
fyrr en hann kemur aftur.”
Þegar Mike Benson loks er orðinn
þurr, fær hann víðan kyrtil, sem hann
pn
steypir yfir höfuð sér. Hann þarf að bíða
meðan Júlíumar þerra sig og klæðast
svipuðum flikum. Þá eru þau leidd ber-
fætt út og keðjur þeirra festar við
málmstöng aftan á Land Rovernum.
Clive Ritzell er við stýrið og ekur lús-
hægt.
Framhald í næsta blaði.
SIMI
33070
G/æsi/egt úrva/
af GÓLFDÚKUM
SIÐUMULA 15
29. tbl. Vikan 45