Vikan - 16.07.1981, Page 24

Sakamál
Næstum
fullkomið
draumahús
Það sem Willie Guldensuppe vildi fékk
Willie Guldensuppe. Hann var mikill
flautaþyrill og var vanur að ráða öllu í
kringum sig. Hann hikaði ekki við að
beita valdi ef þess þurfti. Og nú vildi
Willie Ágústu Nack. Hann vildi hana
frá því augnabliki sem hann flutti í húsið
hennar sem kostgangari og hann var
fljótur að koma málum þannig fyrir að
eiginmaðurinn, hr. Nack, flutti að
heiman, stórhneykslaður.
Það var einmitt alveg prýðilegt að
dómi Willies. Ágústu þótti það einnig
alveg prýðilegt því hún var mjög
leiðitöm. Það eina sem var að var að hún
var aldrei lengi í faumi hverju sinni. Svo
vildi til að annar kostgangari, Martin
Thorne, stal senunni fljótlega. Willie
brást á sinn venjulega hátt við
samkeppninni. Hann lúbarði Thorne og
fleygði honum út úr húsinu.
Dag nokkurn, þegar Willie kom heim
úr vinnunni, fann hann Ágústu sína
aleina með Thorne. Hann lúbarði
Thome enn á ný og fleygði honum út i
annaðsinn.
Hranalegt ofbeldi ber þó aðeins
takmarkaðan árangur. Ágústa hafði
verulegan áhuga á Thorne og þau fóru
að brugga sin ráð á laun til að tryggja sér
öruggari stefnumót. Þau komust að
lokum að þeirri niðurstöðu að öruggasta
leiðin væri hreinlega að losa sig við
Willie. Og Willie lagði þeim aðstöðuna
beint í hendur. Hann sagði Ágústu dag
nokkurn að hann hefði látið byggja
handa henni dásamlegan sumarbústað
— og það hafði hann reyndar gert til að
reyna að vinna hylli hennar á ný. Þetta
var sannkallað draumahús og handa
henni einni.
„Það er ekki alveg tilbúið,” sagði
hann, „en við skulum samt skreppa og
lita á það um helgina. Ég held að það
verði nú til þess að þú skiptir um skoðun
á mér.”
Ágústa hugsaði málið. Það gerði
Martin Thorne einnig. Ágústa sagði
Willie að hún kæmi með honum að líta á
húsið með mestu gleði.
Þegar Ágústa og Willie komu I húsið,
sem búið var að búa húsgögnum að
hluta, varð það fyrsta verk Willies að
fara að fatahenginu með yfirhafnir
þeirra. Hann opnaði skápinn og var
skotinn — til bana. Martin Thorne hafði
verið inni í skápnum vopnaður byssu.
Gífurlegar sprengingar
18. október 1935 heimsótti Arthur
Price Roberts lögregluna í Milwaukee
og varaði við sprengjuherferð hryðju-
verkamanna sem væri að hefjast í
borginni. „Ég sé að tveir bankar
springa í loft upp og ef til vill ráðhúsið
líka. Lögreglustöðvar á líka að sprengja
í loft upp.” Lögreglan í Milwaukee
hundsaði ekki aðvaranir Roberts.
Hann hafði orð á sér fyrir sálræna
hæfileika og hafði átt þátt i að leysa
glæpamál allt frá aldamótum. Lögregl-
an mannaði bíla sína. 26. október voru
bæjarskrifstofurnar i nágrannabænum
Horewood sprengdar í loft upp með
dínamittúpum og tvö börn fórust en
fjöldi manns slasaðist. Daginn eftir
voru sprengingar í tveim bönkum i
Milwaukee. Seinna sama dag sprungu
sprengjur í tveimur lögreglustöðvum.
Lögreglan spurði Roberts hvar næsta
sprenging yrði og hann sagði að stór
sprenging yrði sunnan við Menominee-
ána „og það verður sú seinasta”.
Lögreglunni létti að heyra að þetta yrði
seinasta sprengingin en hún var einnig
ákveðin i að koma í veg fyrir hana. Lög-
reglan leitaði um allt Menomineehverfið
en fann ekkert nógu fljótt.
Sunnudaginn 4. nóvember, um
miðjan dag, varð gifurleg sprenging i
hverfinu og heyrðist hún í átta mílna
fjarlægð. Hún reyndist eiga upptök sín
í auðum bílskúr. Likamsleifar manna
fundust á víð og dreif i grenndinni.
Voru það fleiri fórnarlömb eða voru
það þessir brjáluðu sprengjuvargar?
Með þolinmæði og vísindalegri
nákvæmni tókst lögreglunni að svara
þessum spumingum. Mennirnir tveir,
sem fundust i tætlum, voru Hugh
Rutkowski, 21 árs að aldri, og Paul
Chovonee, nítján ára. Þeir höfðu verið
að útbúa sjöttu sprengjuna þegar
tuttugu og fimm kíló af dinamíti
sprungu allt i einu, af einhverjum
óskiljanlegum orsökum. Hvert einasta
smáatriði í spá Roberts, sem birt var i
fréttablaðinu í Milwaukee 6. nóvember
1935. hafði reynst rétt. I B
nær fyrr en hann fann að rauðleit brák
var á tjörn í grenndinni, þar sem
endurnar hans syntu. Þetta var einmitt
tjörn rétt i grennd við staðinn þar sem
maður frá New York hafði nýlega byggt
sérsumarbústað.
Bóndinn kallaði á lögregluna og eftir
þeim visbendingum sem fylgdu i kjölfar
uppgötvunarinnar við tjörnina bárust
böndin að Ágústu og Thome. Það
uppgötvaðist að eigandinn hafði verið
Willie Guldensuppe og þ^r með var
ljótum leik þeirra Ágústu og Thorne
lokið.
Willie hafði sagt Ágústu að drauma-
húsið væri næstum fullgert, en ekki
alveg, og það var einmitt pipulögnin sem
ekki var fullgerð. Það var allt i lagi með
vatnslögnina en frárennslið var hins vegar
enn í ólagi og þess vegna rann beint i
tjörnina úr baðinu. Þannig lá slóð
glæpafólksins beina leið þangað.,Og þar
með var leið þeirra hjúa greið, Thorne
lenti i rafmagnsstólnum og Ágústa i
margra ára fangelsi.
Hann hafði reyndar á sér búrhníf, eitur
og reipi að auki, svona til öryggis. Þess
gerðist ekki þörf. Willie var dauður.
Thorne og Ágústa komu likinu fyrir i
baðkerinu. Loksins voru þau laus við
Willie. Nú höfðu þau allt það svigrúm
og frelsi sem hugsast gat. Það eina sem
þau þurftu að gera var að búta niður
líkið og losa sig svo við einn hluta í einu,
þá kæmist enginn að þvi hvað hefði
orðið um Willie Guldensuppe.
Þegar fyrsti hluti likamsleifa Willies
var veiddur upp úr East River, 28. júni
1897, fannst hvorki tangur né tetur á
honum sem bent gæti til þess hvert
fómarlambið væri. Thorne og Ágústa
þóttust örugg svo lengi sem ekkert benti
til þess að hér væri um Willie Gulden-
suppe að ræða.
Þetta virtist fullkomlega örugg áætlun
og hefði ef til vill verið það ef bóndi
nokkur hefði ekki farið að velta því fyrir
sér hvers vegna endurnar hans væru
svona undarlega rauðar. Hann var engu
Z4 Vikan Z9. tbl.