Vikan - 16.07.1981, Page 41

Framhaldssaga
öðru hverju skaut þó Dassac fram
nokkrum frönskum orðum og setning-
um sem Vanja varð að þýða. Þannig
fengu þau góða mynd af öllu því sem
gerst hafði og bæði Vanja, Steinar og
skipstjórinn hlustuðu af mikilli athygli.
Frásögn Dassacs bar alveg saman við
það sem mámma hennar og pabbi höfðu
sagt henni en engu að síður fannst
Vönju ánægjulegt að heyra þetta allt
endurtekið að nýju af vörum manns sem
hún hafði aldrei séð fyrr.
Allt I einu sagði skipstjórinn:
„Og ykkur tókst aldrei að komast að
því hverjir það voru sem báru barnið
út?”
Áhrif þessarar spurningar urðu svo
sterk að Vanja hélt að hjarta hennar
mundi hætta að slá. Allt frá því að sam-
tal þeirra hófst hafði þessi sama spurn-
ing brunnið á vörum hennar en hún
hafði ekki þorað að bera hana fram.
Undir niðri hafði hún eindregið búist við
að hann mundi sjálfur ræða um allt það
sem þarna gerðist fyrir nærri tuttugu ár-
um. En svo virtist sem Dassac gerði sér
alls enga grein fyrir hvers vegna hún var
hingað komin. Flonum fannst gaman að
heyra hana segja frá sjóferðinni og öllu
því sem hún hafði séð og reynt en skildi
greinilega ekki að það lá allt annar til-
gangur að baki ferðarinnar.
Vönju fannst að það liði óendanlega
langur tími áður en hann svaraði. Flún
horfði alltaf niður í diskinn. þorði ekki
einu sinni að líta upp. En þegar þögnin
var orðin tiltakanlega löng gat hún ekki
stillt sig um að líta laumulega upp og sá
þá að Dassac hélt áfram að borða hinn
rólegasti alveg eins og hann hefði alls
ekki heyrt spurninguna.
„Ég held hann hafi ekki skilið hvað þú
spurðir um,” hvíslaði Steinar til skip-
stjórans.
Spurningin var siðan endurtekin og í
þetta sinn stóð ekki á svarinu:
„Hverjir það voru sem báru barnið
út?” endurtók hann. Dassac hló stuttan
hlátur með munninn fullan af mat.
„Það er áreiðanlega himinninn einn
sem þar er til vitnis."
Dassac leit alvarlega til hennar og hélt
áfram:
„Mér var ljóst frá upphafi að það var
algjörlega útilokað að fá nokkrar upplýs-
ingar um það mál. Vegna vináttu við
Vasstads-hjónin hef ég gert allt sem
hugsanlegt er til að kanna þetta en það
hefur allt reynst árangurslaust. Ég hef
búið á Madagaskar alla mína ævi og
þekki líf fólksins og aðstæður þess til
hlitar. Hér hjá okkur er þetta atvik ekkert
einsdæmi þótt margir Evrópubúar eigi
vafalaust erfitt með að trúa því. Flér búa
Frakkar og innfæddir hlið við hlið og
þótt hér gitdi strangar reglur gegn því að
þessir ólíku kynþættir blandist er óhjá-
kvæmilegt að viss vandamál komi fram
öðru hverju af þessum toga. í þessu til-
felli þarf alls ekki að hafa verið um neitt
kynþáttavandamál að ræða. Það getur
sem best hafa verið frönsk stúlka sem
lenti i þessu óláni. Við erum ekki eins
frjálslyndir og þið.”
Dassac talaði alltaf eins og hann hefði
gleymt að Vanja væri viðstödd eða eins
og þetta mál kæmi henni ekki við.
Steinar greip hönd Vönju og þrýsti hana
þétt og huggandi en Vanja var sjálf
undrandi hve hún tók þessu með mikilli
ró. Innst inni hafði hún alltaf vitað að
von hennar var ekki reist á traustum
rökum. Og hafði hún eiginlega nokkurn
tíma hugsað um það í fullri alvöru
hvaða erfiðleika það hefði í för með sér
ef hún fyndi sina raunverulegu foreldra?
Það væri áreiðanlega það besta bæði
fyrir pabba og mötnmu, fyrir hana sjálfa
og fyrir konuna sem fæddi hana í þenn-
an heim og sem i meira en nítján ár
hafði talið hana látna, að allt yrði
óbreytt eins og fyrr og sannleikurinn
aldrei lýðum ljós. Eins og henni hafði
tekist að hætta að hugsa um Þorbjörn
eins varð henni að takast að grafa allar
þessar spurningar og hugsanir —
hreinsa þær að fullu úr huga sér.
Það var sem létti af henni þungu fargi
og hún varð rólegri en nokkru sinni fyrr.
Sannleikurinn gat orðið verri en óvissan.
Fléðan í frá ætlaði hún að sætta sig full-
komlega við örlög sín eins og þau voru.
Furðulegt að hugsa um það, en raunar
stóð hún alveg í sömu sporum og þegar
hún fór frá Osló. Engu að síður var
hún eins og önnur persóna og breytingin
hafði fyrst og fremst komið að innan.
Vanja varð þess vör að Steinar horfði
ákaft til hennar svo að hún leit upp og
brosti til hans. Dassac og skipstjórinn
voru i áköfum samræðum um annað
efni. Aðeins fáar málsgreinar höfðu
verið sagðar um það efni sem hafði hvílt
á henni árum saman og gagntekið huga
hennar. Flún hafði gert ráð fyrir löngum
og alvarlegum samræðum um Jtað við
Dassac en nú var þeim þegar lokið.
Flún átti foreldra sem henni þótti inni-
lega vænt um og höfðu veitt henni alla
þá ástúð og umönnun sem aðeins góðir
foreldrar geta. Nú hafði hún snúið aftur
til þeirra. Nú voru þeir I dag aftur orðnir
raunverulegir foreldrar hennar eins og
áður en Þorbjörn sagði henni leyndar-
málið mikla þegar hún var sjö ára
gömul. Nú ætlaði hún loksins að fara að
lifa á líðandi stund en ekki í fortíðinni.
Að loknum morgunverði fóru Vanja
og Steinar með Dassac I land. Sólargeisl-
arnir glitruðu á sléttum haffletinum og
Nossi Be brosti til þeirra í fögru um-
hverfi grænna, gróskumikilla ása. 1
fjarska gnæfðu há fjöll við himin. Allt
var þetta eins og hún hafði gert sér í
hugarlund eftir frásögnum og myndum
foreldra hennar en nú þráði hún að kynn-
ast sjálf raunveruleikanum. Þetta var
eins og þegar draumur rætist, hún gat
tæpast trúað að það væri raunveruleiki.
Vanja þekkti vel hús Dassacs eftir
STÚLKAN
FRÁ
MADA GASKAR
myndum og lýsingu móður hennar. Það
var stórt og fallegt múrsteinshús, hvítt á
litinn, með breiðum tröppum sem lágu
niður I garðinn, en hann var einkar
fallegur. Roskin, gráhærð og fremur feit-
lagin kona kom rösklega á móti þeim
þegar þau voru komin inn fyrir garðs-
hliðið. Nokkru áður en þau mættust
teygði hún fram handleggina og geislaði
af gleði og örskömmu síðar faðmaði hún
Vönju innilega að sér.
Frú Dassac var yndisleg kona, hjarta-
hlý, ástúðleg og skilningsrík. Hún tók á
móti Vönju eins og hún væri hennar
eigið barn og þurfti oft að strjúka með
vasaklútnum gleðitár úr augum sér. Það
var þessi ágæta kona sem hafði hugsað
um Vönju fyrstu vikuna eftir að hún
fannst og greinilegt var að hún hafði
heldur aldrei gleymt henni. Ferðin hafði
sannarlega ekki verið árangurslaus. Það
var virði langrar ferðar að sjá fögnuðinn
í tárvotum augum frú Dassac.
Þetta var ógleymanlegur dagur. Eftir
frábæran hádegisverð fóru þau i bílferð.
Ekkert af fjórum börnum Dassacs-hjón-
anna var nú lengur heima. Skömmu
eftir að Vanja kom hófu hjónin máls á
því að hún fengi leyfi frá störfum á
skipinu og dveldi hjá þeim um tíma i
Nossí Be. Fyrst hún væri komin alla
þessa löngu leið, ef til vill í eina skiptið á
ævi sinni, ætti hún endilega að nota
tækifærið og kynnast landinu betur,
þessu landi sem í raun væri ættland
hennar. Eins og hún sennilega vissi
sendi norska útgerðarfélagið mörg skip
til Madagaskar á hverju ári.
Vanja hrærðist yfir þvi hve þessi
ágætu hjón óskuðu ákaft eftir að hún
yrði kyrr hjá þeim einhverjar vikur og
smám saman fór hún að hugsa um það í
fullri alvöru.
Mamma og pabbi mundu áreiðanlega
skilja þetta og taka því vel. Þau vissu að
hún yrði hjá góðum og traustum vinum.
En það yrði ef til vill erfiðara með
Steinar. Honum mundi sennilega ekki
geðjast að þessari ráðagerð en þó von-
andi taka henni skynsamlega. Þau hlutu
að geta afborið það að vera fjarvistum í
fjóra mánuði þegar þau áttu það fram
undan að fylgjast að ævina á enda.
Þau óku fyrst drjúgan spöl inn í
landið en ætluðu síðan út til strandar-
innar þar sem Vanja hafði fundist.
Vönju var enn í fersku minni óþrifn-
aðurinn og eymdin í hverfi fátækling-
anna í útjaðri Majunga svo að það var
henni hrein opinberun og yndi að sjá
hve allt var hreint, gróðursælt og snyrti-
legt að baki Nossí Be. Og landið sem þau
fóru um var allt einkar geðfellt.
Að vísu virtist skógurinn vera sums
staðar svo þéttur að það væri óhugsandi
að ganga þar um. Annars staðar voru
víðáttumikil opin svæði þar sem sykur
reyr var ræktaður. 1 dalverpi nokkru
komu þau auga á friðsælt lítið þorp, þar
sem húsin voru öll gerð úr bambusreyr.
og Dassac nam þar staðar um stund.
Þegar Vanja hafði virt staðinn fyrir
sér stundarkorn minntist hún allt í einu
ævintýrsins sem pabbi hafði sagt henni
um leið og hann sagði henni frá leyndar-
málinu. Þarna — rétt fyrir framan hana
— var skrauthliðið með blóðrauðu
blómunum, vafalaust það sama og pabbi
hafði lýst fyrir henni. Hana langaði til
að skjótast út og skoða þetta nánar en
Dassac sagði að það væri ekki tími til
þess núna ef þau ættu að geta komist
yfir allt það sem þau hefðu ráðgert að
sýna þeim.
„Við getum farið hingað seinna og
athugað þetta betur þegar við höfum
góðan tíma,” bætti hann við og brosti
kankvís til hennar. Vanja brosti á móti
og það fór ekki fram hjá henni hvað
hann meinti. Því meira sem hún hug-
leiddi málið varð löngun hennar meiri til
að dvelja hér um tíma hjá þessum ágætu
hjónum.
Þorpið var hreinlegt og snyrtibragur á
öllu. Blómahliðið fagra var inngangur
inn að því. Það var töluvert bil á milli
bambuskofanna og þar uxu háir, bein-
vaxnir kókospálmar og lágir umfangs-
miklir döðlupálmar.
Rétt í því er þau óku fram hjá hliðinu
gekk ung kona út um það. Hún hélt á
litlu barni á öðrum handleggnum en
stórri fléttaðri tágakörfu í hinni hend-
inni. Hún var berfætt, i pilsi úr blóm-
skreyttu efni og stutterma, litríkri
blússu. En þrátt fyrir mikla byrði bar
hún sig vel, líkamsbyggingin var glæsi-
leg og andlitið fagurt með fíngerðunt
idráttum. Um leið og hún gekk fram hjá
þeim, rétt hjá bílnum, sendi hún þeim
heillandi bros.
Þetta var ung, venjuleg kona í þessu
landi, ein af ótal mörgum. Engu að síður
var Vanja gripin hugljúfri hamingju-
kennd jtegar hún virti þessa konu fyrir
sér. Hún sagði ekki neitt og Dassac ók
áfram án nokkurra skýringa eða athuga-
semda. Og í hugum þeirra hinna sem i
bílnum voru var þessi kona vafalaust
strax gleymd. En I vitund Vönju
greyptist mynd hennar sem tákn þess að
æskudraumur hennar hefði ræst. Hún
hafði það á tilfinningunni að hún hefði
fundið eitthvað óendanlega dýrmætt
sem hún hefði týnt. Nossí Be var engu
að síður sú litla paradís sem hún hafði
séð og geymt i hugarheimi sínum. Það
var sem þungri byrði væri létt af herðum
hennar. Bara að þessum glöðu náttúru-
börnum yrði aldrei ógnað eða þau tæld
til að hverfa inn í skugga menningarinn-
ar! m
Framh. i nœsta blaði. L_i
29. tbl. VIKan 41