Vikan - 16.07.1981, Page 46

Hjónin Anneliese og Felix
Abendroth.
Frá Kurhaus var stutt leið i næsta
áfangastað eftir tónleikana. Borgar-
stjórnin hafði kvöldboð inni fyrir
íslenska ferðafólkið í veitingasal í næstu
götu. Þar heitir Brunnenkolonnade,
sjálfsagt vegna þess að á opnu svæði
framundan báðum fyrrgreindum
byggingum eru tveir veglegir gos-
brunnar. Vilborg sagði mér, að þetta
mundu vera mestu mannvirki. sem um
geturaf þcim toga.
Í kvöldboðinu var kalt borð marg-
réttað og nóg af bjór og léttu víni, svo og
ávaxtadrykkjum. Fólk neytti þess af
ánægju og þörf, því að komið var langt
fram á kvöld og nokkuð annasamur
dagur að baki hjá flestum. Talsvert var
um ræðuhöld. Lengstu töluna flutti
rauðbirkinn borgarstjóri, fremur ungur
maður, — en af okkar háll'u töluðu Pétur
Eggerz sendherra í Bonn, sem var
kominn á tónleikana, og Sigurður
Björnsson framkvæmdastjóri. Hinn
fararstjórinn, Björn Sv. Björnsson,
túlkaði ræðurnar á íslensku eða þýsku
sitt á hvað. Slík verkefni biðu Björns oft
i ferðinni, og leysti hann þau ætið af
hendi með ágætum. Sigurður þurfti lika
oft að taka til máls á langri leið, og kom
það sér vel að honum er að segja má
jafntöm þýskan sem móðurmálið. Hann
undirstrikaði gjarnan þakkarorð sín með
því að afhenda íslenska myndabók að
gjöf — og svo margar voru bækurnar,
að hann hlýtur að hafa verið með ærna
yfirvigt af jteim sökum í byrjun.
Komið var fram yfir miðnætti, þegar
Holiday Inn var náð. „Ekkert kaffi, —
hátta, hátta!”
Áður var að því vikið, að hljómleikar
Sinfóníuhljómsveitar íslands voru liður I
margbrotinni listahátíð, svokallaðri Mai-
fest, sem á sér margra ára feril að baki,
en hafði nú á sér óvenju norrænan blæ.
Þrír aðrir liðir maí-hátíðarinnar núna
voru merktir fslandi á mismunandi hátt.
Þjóðleikhúsið sýndi „Stundarfrið” eftir
Guðmund Steinsson, María Gisladóttir
listdansari dansaði titilhlutverkið í ballett
inum Gisellu (hún á heirna I Wiesbaden
og dansar með Hessisches Staatstheater)
og finnskur ballettflokkur sýndi verk
byggt á Sölku Völku eftir Halldór
Laxness.
Ferðin til Vínarborgar
Árla risið I ágætu veðri og lagt upp I
langa ferð, 800-900 km leið austur til
Vínarborgar. Þangað skyldi ekið
samdægurs, og við það var staðið
nokkurn veginn. Ferðin byrjaði á skipu-
lagningu. Til þæginda fyrir ekki-
reykingafólk skyldi það leggja undir sig
annan aðalbílinn og fremstu sætin í
öðrum, ef hann ekki dygði til. Þetta
skipulag gafst vel fyrstu dagana, en
riðlaðist nokkuð síðar meir. Sigurður
Björnsson var í fararstjórasæti i
reyklausa bílnum en Björn Sv. Björns-
son í hinum reykjandi — og reykti þó ekki
sjálfur (enda varð hann hás þegar á
leiðl). 1 hljóðfærabilnum var hver
farþegi sinnar eigin gæfu smiður.
Segir nú ekki margl af langferð þessari
fyrr en komið var i úthverfi Múnchenar-
borgar klukkan að ganga þrjú síðdegis. í
þeim stað búa hjónin Anneliese og Felix
Abendroth, foreldrar Moniku hörpu-
leikara í hljómsveitinni okkar. Hún
hefur starfað hérlendis nokkur ár.
Norðanvert við Munchen ris allhátt
fell. grasi gróið. Það er gert af manna
höndum úr stríðsrústum borgarinnar,
sem var ekið þarna saman. Skömmu
eftir að það var okkur að baki, var
numið staðar við veitingahús, og þar eru
þá fyrir Abendroth-hjónin, sem fagna
dóttur sinni og fleiri ferðalöngum, sem
þau þekkja, því að þau hafa komið til
íslands og dvalið hjá Moniku dóttur
sinni. Þarna voru líka systir Moniku og
mágur.
Nú sest fólk að snæðingi í sérkenni-
legum veitingasal, þar sem hanga aktygi
og járningatól á veggjum og I lofti, —
enda má með miðlungsályktunargáfu
gera ráð fyrir að þarna hafi verið hest-
hús og járningastöð pósthesta á 19. öld
og fyrr. Gistihús var svo i reisulegra húsi
við hliðina.
Eftir góða máltið og bjór eftir vild, —
þegar hver og einn bjóst við að þurfa að
borga fyrir sig, upplýsti Sigurður Björns-
son að Abendroth-hiónin væru þeir
höfðingjar að óska þess afdráttarlaust að
borga allan brúsann fyrir þennan meira
en hundrað manna hóp — og tækju þau
andmæli ekki til greina. Sctti alla hljóða í
fyrstu við svo stórtæka gestrisni, en svo
braust út mikið lófatak, og í lokin gekk
hver maður fyrir þessi rosknu heiðurs-
hjón og þakkaði með handabandi. Ekki
er talið að þau hjónin hafi af miklu ríki-
dæmi að má, og því er þetta vinarbragð
þeim mun lofsverðara. Öllum til ánægju
slógust þau svo með í Austurrikisförina,
því að nokkur sæti voru laus I bílunum.
Víst hefði ég þegið að endurnýja betur
gömul og góð kynni af Múnchenarborg.
Ég dvaldi þar i nokkrar vikur haustið
. 1958 og fékk dálæti á þeim stað. Bar þar
ýmislegt til, svo sem góð veðrátta og vin-
gjarnlegt fólk hvarvetna, jafnt I útvarps-
stöðinni, þar sem ég var með annan
fótinn, sem meðal óbreyttra borgara. Ég
átti líka nokkur samskipti við íslenskt
námsfólk, sem:, var þarna allfjölmennt
þá. Einn úr þeim hóp var mér mikil
hjálparhella og þeysti með mig á mótor-
hjóli sinu fram og aftur um borgina.
Hann er nú virtur arkitekt í Reykjavík,
Geirharður Þorsteinsson. Og ekki skal
því gleymt, að þá var Sigurður Björns-
son við söngnám í Múnchen. Ekki síst
ber að nefna samskipti min við islensku
skáksveitina, sem tefldi þá á 13.
ólympíumótinu. Ég var þá nýkominn I
stjórn Skáksambands lslands en hafði
ekki bein afskipti af sveitinni, sem var
undir leiðsögn Guðmundar Pálmasonar
(2. borð). Hins vegar snæddi ég oft með
þeim bæði hádegis- og kvöldverð á sama
veitingahúsinu. þar sem gekk um beina
skemmtilegasti veitingaþjónn, sem ég
hef kynnst. Hann hét (og heitir kannski
enn) Max Schönecker, filelfdur krafta-
karl með Hindenburgskegg, léttur í
skapi og með skopskyn í betra Iagi.
Hann hafði lent í margri hrinu um
dagana en ekki látið bugast af neinu. —
Nú eru tveir félagar látnir úr 6 manna
46 Vikan 29. tbl.