Vikan - 02.09.1982, Blaðsíða 40

samansafn. Hver myndi nokkurn
tíma vilja eignast þennan græna
taftkjól? Meira aö segja haföi ein-
hvern tíma endur fyrir löngu verið
gert við sum fötin. Bleikar galla-
buxur héngu þarna og á þær haföi
verið saumað Beach Boys For
Ever. Neðan undir tómum skálm-
unum voru nokkrir karlmenn að
prútta. Raddir þeirra heyrðust
gegnum tónlistina sem leikin var
úr ferðaútvarpi sem stóö uppi á
skyrtuhaug.
Hún nam staðar. Hún var búin
að koma auga á þaö sem hún vildi
kaupa.
„Kitne?” Hún benti. Yfir höfði
hennar hékk kjóll.
í skugganum inni í sölubúðinni
sat Pathani á fatahrúgu. Hann
var meö túrban á höfðinu.
Shamime sagði að Pathanar
rækju þessa verslun. Hann hallaði
sér svolítið fram til þess að sjá á
hvað hún benti.
„Das rupea,” sagði hann áhuga-
laus og hallaði sér aftur á bak á
nýjan leik.
„Das?” Hún glápti. „Tíu?”
Vinur mannsins náði kjólnum
niður. „Alveg tipp-topp fyrir
memsahib. Mjög fallegur kjóll.
Sjáðu, skoðaðu.” Hann benti á
miðann. Menn söfnuðust saman
umhverfis þau. Á miðanum stóö
St. Michael Polyester/Cotton og
þetta var hennar stærð.
„Sex rupees,” sagöi hún. Önnur
föt voru seld fyrir eina rupee og
jafnvel minna. Hún var enginn
kjáni. Hún var búin að vera hér í
tvo mánuði.
Það voru meira að segja hvítar
bryddingar á vösunum. Hún vafði
honum saman og stakk honum
undir handlegginn.
Hún ók heim á leið í kerru. Það
var næstum komið hádegi. Uppi á
lofti var Mohammed að úða
gardínurnar á stigapallinum með
moskítóúða. Hún lokaði baðher-
Heitavatnsmaðurinn
„Das.”
„Sjö.”
„Das. Tíu. Síðasta boö.”
„Þetta er ekki gott.” Vinurinn
hristi höfuðið og benti á víöu
kurta-buxurnar sem hún var í.
„Þetta er best.” Hann lyfti upp
kjólnum. Það var gulköflóttur
skyrtublússukjóll en í svona kjól
hafði hún ekki gengið svo árum
skipti. Hún yrði að vera ensk í
útliti, hvað sem öðru leið, vegna
ljósmyndarans.
Hún stundi hátt. „Allt í lagi, tíu
þá.”
Kjóllinn var alveg fullkominn.
bergisdyrunum og setti loftkæl-
inguna í gang. Það þurfti ekki að
strauja kjólinn. Gamall, ólæsi-
legur fatahreinsunarmiði var enn
nældur í kjólfaldinn. Hún fór í kjól-
inn og festi á sig litla mjóa beltið
sem var úr sama efni og kjóllinn.
Hún opnaði fataskápinn. Við
hliðina á speglinum var taflan.
Hún yrði að fá nýtt límband og
festa töfluna betur upp.
Hún steig aftur á bak og starði í
spegilinn. Það var ný kona sem
horfði þarna á sjálfa sig og hún
greip hendinni fyrir munninn.
Grönn, falleg og svo fullkomlega
bresk. Hún var fallega vaxin —
með mitti, mjaðmir. Hún leit út
eins og sumar stúlkurnar sem
höfðu verið með henni í bekk í
skólanum — stúlkur sem hún var
vön að sjá ýta á undan sér barna-
vagni á Mill Hill.
Hún fór í sandala og stóð upp og
slétti um leið úr pilsinu. Kjóllinn
leit næstum út eins og nýr, ólíkt
því sem var með innlendu mússu-
línsfötin sem hún hafði farið úr.
Hún hafði keypt varalit í snyrti-
vörubúðinni á Intercontinental.
Hún málaði sig í framan. Á
gólfinu lágu gömlu fötin hennar.
Það var eins og hér hefðu átt sér
stað hamskipti þar sem upp steig
ung íhaldskonan sprottin upp frá
ruslabazaarnum. Hún horfði betur
í spegilinn. Fallegt andlitið brosti
við sjálfu sér — svolítið freknótt
með púður á nefinu og reistar
augabrúnir.
Um leið og hún lokaði dyrunum
kom Mohammed fram úr gesta-
herberginu. Það brá fyrir ein-
hverju óvæntu í svip hans.
Hann benti á höfuð sitt. „Ég
hélt. . . ég sjá Memsahib
Smythe.” Hún var að velta því
fyrir sér hverju hún ætti að svara
þegar vélarhljóð heyrðist úr heim-
keyrslunni. Hún hljóp niður og á
eftir henni kom þjónninn. Þetta
var Donald.
„Sagði ég þér ekki að ég ætlaði
að koma heim í hádegismat í
dag?”
Hann talaöi með þessum virðu-
lega tóni sem hann notaði þegar
Mohammed var nærri. Mohamm-
ed hlaut að hafa munað eftir þessu
þar eð hann var búinn að leggja á
borðið.
„Þú hefur gert eitthvaö við
sjálfa þig,” sagði Donald.
„Drottinn allsherjar.”
„Bíddu bara þangað til ég er
búin að bursta á mér hárið.”
„Ég er stórhrifinn.” Hann þagöi
við. „Já, svo sannarlega.” Enn
starði hann og sagöi aftur:
„Drottinn minn dýri.”
Það var gaman að sjá hve hann
var hrifinn. Hann hafði virst svo
upptekinn undanfarna daga. Það
stóð trúlega í einhverju sambandi
við vinnuna, eitthvað sem hann
vissi að hún myndi ekki skilja. Nú
orðiö var vinnan farin að taka
miklu meiri hluta af tíma hans en
hún haföi gert í Crouch End.
Þau settust niður til þess að
borða.
„Mikið er ég glaður yfir því að
þú skulir ætla,” sagði hann.
„Hvað þá?” Hún stirðnaði upp.
Hún hafði auðvitað ekki sagt
honum frá því sem hún ætlaði að
gera. Þaö var engin ástæöa til
þess að gera það enn sem komið
var. Hún hafði skrifað niður stað
og stund í dagbókina sína. Hafði
hannkíktíhana?
„Ég skildi ekki hvað þessi kjóll
átti að þýða fyrr en ég mundi eftir
því að í dag er þriðjudagur,” sagði
hann.
Hún sagði ekkert, það hékk lítil
baun á gafflinum hennar. „Hvað
áttuvið?”
„Þriðjudagur. Það er dagur
bresku eiginkvennanna.”
„0, já, eiginkvennaklúbbsins.”
Það var dauðaþögn á meðan
hugur hennar starfaði af fullum
krafti. Þetta var sniðugt. Hún
hafði eiginlega ekki ætlað að fara
á bak við hann af ásettu ráði.
Enginn hefði tekið eftir því þótt
hún hefði verið fjarverandi af því
að hann var í vinnunni. Þetta yrði
allt svo miklu flóknara ef hún færi
aö tala um það við hann.
Henni til mikils léttis gat Donald
ekki ekið henni á kvennafundinn
hvort eð var. Hann þurfti aö hitta
menn strax að hádegisverðinum
loknum og hún sagðist ekki geta
farið alveg strax af stað. Hún
kyssti hann í kveðjuskyni. Hún
fann til hlýju gagnvart honum í
dag að vissu leyti vegna þess að
hann hafði ekki neytt hana til þess
40 Vlkan 3S. tbl.