Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 6

Vikan í Færeyjaferð:
Gegnum fjöllin liggur
Texti: Sigurður Hreiðar
Myndir: Álfheiður Guðlaugsdóttir
Enn er komið kvöld og við erum
komin inn á Hótel Norð á Viðar-
eiði, nyrstu byggð nyrstu eyjar-
innar, Viðeyjar. Fyrir norðan okk-
ur er aðeins Villingadalsfjall,
gneypt og hömrum girt, og Enni-
berg norður af því, síðan ekkert
fyrr en ísinn utan um norðurpól-
inn.
Hér eru húsin fá og hér ræður
kyrrðin ríkjum. Hér er staðurinn
til að hvílast og gera ekkert.
Hótelið er nýlegt og notalegt og
maður er ekki jafngersamlega
verndaður fyrir gargi ljósvaka-
fjölmiðla og á suðurendanum, hér
er þó allténd útvarp í matsalnum.
Og áðan heyrðum við í kvöld-
kyrrðinni í útvarpi í bfl eða húsi
hinum megin í dalnum. Það var
lagið: í bljúgri bæn og þökk til
þín...
En jafnvel hér á þessum kyrr-
láta og rómantíska stað, þar sem
maður hefur á tilfinningunni að
vera kominn talsvert nærri himn-
inum, er guðshúsið rammgert og
harðlokað.
Smyrill bar okkur til Tórshavn-
ar aftur klukkan tíu í morgun í
sama blíðskaparveðrinu og við
höfum haft síðan við lentum á
Egilsstaöaflugvelli á fimmtudag-
inn var. Við gerðum stuttan stans í
Tórshavn, glöggvuðum okkur á
hvert við værum að fara og
reikuðum um trjágaröinn um
hríð; þar eru mörg tré orðin stór-
vaxin en um margt líktist hann í
okkar augum fremur frumskógi
en lystigarði. Birkið var kyrkings-
legt, enda forlúsugt, kannski hafa
færeyskir lesið endemis dellupés-
ann sem sveitarfélögin á höfuð-
borgarsvæðinu gáfu út í vor um
skrúðgarðagerð og -hirðu. Þarna
lágu mörg tré út af, aðallega fura,
rifin upp með rótum og fylgdi
torfa af þeim grunna jarðvegi sem
ræturnar höföu að halda sér í, og á
einum staö var eins og eldingu
hefði lostið niöur í svona furulund
því trén lágu eins og út frá mið-
punkti. Annars staðar stóðu löngu
dauö lerkitré og greinarnar voru
vaxnar hörðum, ljósgráum mosa
sem glitraði í sólskininu. Upp yfir
þetta gnæfir svo steingerður sjó-
maður sem horfir lítiö eitt álútur
til hafs, minnismerki um fær-
eyska sjómenn sem fórust viö
störf sín á árum síðari heims-
styrjaldarinnar.
Svo tókum við stefnuna sem leið
liggur upp eftir Straumey, inn yfir
fjöll og hálsa á afbragðsgóðum,
tvíbreiðum vegi með bundnu slit-
lagi eins og okkur hefur sýnst hver
einasti vegarspotti hér hafa, allt
heim í hlað á húsunum. Hvílíkur
munur! Ætli það hafi ekki verið
bráðræöi hjá okkur að segja skilið
við dönsku krúnuna svona fljótt!
— Við sjáum ofan í Kaldbaksf jörð,
þröngan og djúpan, förum meö-
fram Kollafirði norðanverðum,
gegnum Hósvík og Hvalvík, fyrir
Stráumnes og á brú yfir Sundini
undan Rossafelli. Þar með erum
við komin yfir á Eysturoy og för-
um rakleitt gegnum næsta fjall í
þriggja kílómetra löngum jarð-
göngum með tvíbreiðri akbraut.
Fáum orö að láni
Hvílíkur munur að þurfa ekki að
klifrast yfir það, fimm hundruð
metra hátt, því þótt Lödugreyið sé
spræk og vinni vel er hún andskot-
anum þyngri í stýri og leggur
fjarska lítið á. En það er fleira
aödáunarvert við þessi göng en
hve mjög þau stytta leiðina, og
það er færeyska heitið á þeim.
Þau heita „berghol” og hlýtur
hver maður að sjá hversu miklu
fallegra þaö heiti er heldur en
„jarðgöng”. Ég legg til að við fá-
um þetta orð að láni úr þessari ná-
skyldu frændtungu okkar.
Og fyrr en varir erum við komin
niður í Skálafjörð en rífum okkur
jafnskjótt upp úr honum og yfir í
Götuvík, krækjum fyrir Ritufjall
og erum komin til Leirvíkur. Það
er enn ekki liðinn klukkutími síöan
við lögðum upp frá Tórshavn en
góður klukkutími þangaö til „.jan
á að fara yfir til Klakksvíkur. Það
hefur dregið að, dálítill ýringur úr
lofti, þó ekki svo að sjái á steini,
heldur til að minna okkur á að
6 Vikan 33. tbl.
X