Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 38

Denise Robertson
L? Smásaga
Spádómar
Judith vissi að þetta var fáránlegt en það var þægilegt
að trúa spádómum gömlu konunnar. Hún spáði henni
hamingju, velmegun, brúðkaupi ... en aldrei sást
þessi myndarlegi, ókunni maður.
VETURINN KOM og lofaöi snjó.
Fuglarnir voru fyrir löngu flognir
til Suöurlanda og tóm hreiðrin
voru alls staðar. Judith horfði á
grátt landslagið og taldi dagana til
vorsins. Litaborðið ljómaði fyrir
aftan hana en hún var orðin þreytt
á mynstrunum. „Ég er einmana,”
sagði hún hátt og vissi að enginn
heyrði til hennar.
Hreingerningakonan hennar,
frú Rumbelow, sá þetta í
sjónhendingu um leið og hún kom.
„Eg hef átt von á þessu. Hérna
hangirðu ein alla daga. Það er
ekki furða þó að þú veröir niður-
dregin. Ég gæti ekki þolað þetta
og er ég þó helmingi eldri en þú. Ég
kann vel við mig hér, annars hefði
ég ekki gifst Rumbelow, en ég vil
búa í þorpi, ekki í afskekktum
kofa þar sem aldrei er mann að
sjá.”
Kofinn hafði virst svo
girnilegur. Eftir að foreldrar
hennar dóu fór hún að hata stóra
húsið í Newcastle sem minnti
hana sífellt á gleðilega
bernskudaga. Hún hafði lokið
myndlistarnámi og komið sér
fyrir sem prjónavöruhönnuður.
Það var ekki svo erfitt að vinna
langt frá London og hún hagnaðist
vel á vinnu sinni.
„Ég myndi selja húsið í þínum
sporum,” sagði Simon bróðir
hennar. Foreldrar hennar höföu
arfleitt hana að húsinu en Simon
öfundaði hana ekki af því. .
„Ég er ánægður,” sagði hann á-
kveðinn. „Þau hjálpuðu mér
mikið og við Jill höfum það gott
núna. Ég vil að þú farir að
skemmta þér, litla systir. Það er
nægur arf ur fyrir mig. ’ ’
Tveimur dögum seinna var
hann horfinn og húsið komið á
sölulista. Judith fékk gott verð
fyrir það og notaði það til að
kaupa sér kofa hátt í hlíöum Tyne-
dals.
„Ég átti ekki við að þú ættir að
einangra þig,” sagði Simon í
símanum. „En hafðu það eins og
þú vilt. Við komum bráðum með
krakkana og veröum lengi í
heimsókn.”
En Simon lét aldrei sjá sig.
Tilgangurinn var góður og hann
var sífellt að bjóða henni í heim-
sókn, en það var of langt að fara til
Hexham fyrir mann með barns-
hafandi konu og tvö börn undir
fimm ára aldri.
Judith kunni vel við sig í kotinu.
Af tröppunum sá hún yfir Hart
Hope dal, Cheviotfjöll á hægri
hönd og Hedge Hope á vinstri.
Einhvers staðar fyrir sunnan voru
rómverskar rústir. Þetta er landið
mitt, sagöi hún við sjálfa sig, kalt
og grátt við fyrstu sýn en betra en
það virðist.
En einmanaleikinn hafði tekið
við af friðnum og frelsistilfinning-
unni sem hún fann fyrir fyrst þeg-
ar hún kom til kotsins.
FYRSTU DAGANA hafði hún
stokkiö yfir hóla og hæðir og
sokkið ofan í hnédjúpt grasið. Hún
hafði horft niður á þorp og bæi
milli hæðanna og hvíslaö nöfn
þeirra líkt og lækur liðast áfram
. . Linhope og Holystone, Nether-
burn og Langleeford. Þegar hún
klifraði eitthvað núna hugsaði húri
um hvað þorpin og bæirnir væru
langt í burtu og hvað hún væri
langtfrá öðru fólki.
,Á kvöldin dró hún rósóttu
tjöldin fyrir gluggana, kveikti eld í
arninum og reyndi áð sannfæra
sig um að þetta væri
viðkunnanlegasta herbergi í
heimi. En það varð sífellt erfiðara
að berjast gegn þeirri áráttu að
draga frá gluggunum og horfa út í
myrkrið.
Hún hlakkaði meira og .meira
til vikulegrar heimsóknar frú
Rumbelow. Judith var fullfær um
að þrífa en feitlagna og glaðlega
konan var gulls ígildi.,
„Ég hef á tilfinningunrii að það
komi eitthvað gott fyrir hér,”
sagði hún með hendurnar upp að
olnbogum í sápuvatni. Glóðarmoli
féll á gólfið og áður en Judith gat
hreyft sig hafði frú. Rumbelow
hrist löðrið af höndunum og sópað
honum inn í arininn.
„Ja hérna,” sagði hún
ánægjulega. „Sjáðu bara! Vagga!
Það merkir barn ... eða
brúðkaup.”
Judith lyfti brúnum. „I hvaða
röð?” spurði hún en frú Rumbel-
ow héldu engin bönd.
„Mamma trúði á glóðina. Hún
sagði að svona neistaflug væri
skilaboð til manns og hún hafði
aldrei rangt fyrir sér. Maður
systur hennar fékk líkkistu og
daginn eftir var hann allur! ”
Judith horfði á kolamolann og
fannst hann ekki líkjast neinu
nema glóð. En það var best aö láta
undan. „Ja,” sagði hún, „kannski
kemur einhver myndarlegur
maður í heimsókn. ’ ’
Það kom enginn myndarlegur
maður í heimsókn. Það kom eng-
inn nema búðarbíllinn, bóka-
bíllinn, kolamaðurinn í skítugum
gallanum. Það sást ekkert nema
grár himinninn og gráir akrarnir
og heyrðist ekki annaö en baulið í
gripunum sem voru á vetrargjöf.
Svo sá hún aö eitthvað gekk á
uppi á hæðinni! Þaö var svo fátt
áhugavert þarna að hún fór og
leitaði að sjónauka föður síns sem
hún geymdi einhvers staðar en
hvar? Hún var yfir sig hrifin þeg-
ar hún fann hann. „Ég er að missa
vitið,” sagði hún við sjálfa sig og
leit yfir í hlíðina. Þar voru menn
með fjarlægðarmæla. „Land-
mælingar,” hugsaði hún. Þetta
voru víst landmælingamenn.
Hún starði á þá í hálftíma og
vonaði hálft í hvoru að þeir yrðu
þarna næsta dag líka. Þeir voru í
heila viku og það var frú
Rumbelow sem sagði henni hvaö
. þeirværuaðgera.
„Nýtt sjónvarpsloftnet, gríðar-
stórt. Maðurinn minn heýrði allt
um það á kránni. Hann segir að
þetta séu margir menn og vinni
dag sem nótt. Það þýðir meiri
versluní þorpinu.”
Aftur hrökk glóð úr arninum
og hún sagði að það væri pyrigja
og spáði peningum fyrir alla.
Einmanaleikinn var ekki jafn-
slæmur eftir að landmælinga-
mennirnir voru farnir. Judith leit
daglega til hlíðarinnar því að hún
vissi að fyrr eða seinna kæmu þeir
aftur.
Það.leið inánuður án þess að
nokkuð gerðist. Hún var að fara á
markaðinn í Hexham þegar hún
sá jeppa neðst í hlíöinni og tveir
stórir vörubílar óku fram hjá
henni á leiðinni.
Það voru menn í hlíðinni þegar
hún kom aftur til kofans og hún sá
sjálf að næsti glóðarneisti var eins
og klukka í laginu.
„Klukka?” sagði frú
Rumbelow daginn eftir. „Klukkur
boða gott. Þær boða allt það
besta.”
Judith vissi að þetta var
hlægilegt en það var líka þægilegt.
Stundum stóð hún sjálfa sig að því
að stara í eldinn og óska þess að
einhver neistinn hrykki út á gólf
og færði henni boð. Hún haföi
alltaf fyrirlitiö hjátrúarfullt fólk.
Hún var að verða eins og það.
Hún horfði á hæðina þegar hún
horföi ekki í eldinn. Fimm menn
unnu allan daginn og tveir komu
og fóru í jeppanum. Hún horfði á
undirstöðuna steypta og svo var
byrjaö á stálverkinu. Henni fór að
finnast hún þekkja mennina, hún
jafnvel skírði þá í huganum.
Stundum sagði hún sér sögur
þegar hún varð andvaka.
Sögurnar voru allar eins. Verka-
mennirnir lentu í bruna, flóði eða
jarðskjálfta og hún var sú eina
sem gat bjargað þeim.
„Þú ert að ganga af göflunum,”
sagði hún við sig á morgnana.
„Þetta gengurekki.”
„Þér eruö þreytuleg,” sagði
maðurinn í bókabílnum. Hann var
með merki í barminum. Á því stóð
„Hr. Ryder”. Hann var góðlegur
maður með hornspangargleraugu
og vissi mikið um barokktíma-
bilið.
Hún talaði oft við hann þegar
ímyndunaraflið var lítið. „Reynið
þetta,” sagöi hann og skildi eftir
þunga bók með litríkum myndum.
Það hjálpaði henni alltaf. Hún
fékk nýjar hugmyndir og fór eins
og ný • óg betri manneskja að
teiknibörðinu. En hvernig gat hún
sagt honum að þessi vinnuflokkur
væri eins konar áráttá á henni?
Hvaða bók háfði hann við því?
Hún ákvað að fara í ferðalag.
Hún fór með Vissu millibili til
London til að ræða við fólkið sem
keypti myndirnar hennar 'en nú
ákvað hún að heimsækja Sheilu
Graham. Sheila var jafngömul
henni og eiginlega eind vinkonan
hennar. „Ég er einmana,” ætlaði
hún að segja og leita að huggun.
38 Vikan 33. tbl.