Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 18

18 Vikan 33. tbl.
Libby MacCail
Fjörbrot
fengiö matareitrun og fáeinir and-
ast. Allar dósir í verslunum hafa
verið sendar til framleiðanda en
sumar hafa verið seldar. Við
biðjum allar húsmæður að líta á
dósir sínar og aðgæta hvort þær
hafi keypt túnfisk frá Ocean
Wawe. Á skemmdu dósunum
stendur númerið W357. Skilið
dósinni í búðina sem þér keyptuö
hana í og fáið aðra. Við endur-
tökum: Notið ekki túnfisk frá
Ocean Wawe með númerinu
W357.”
Skelfing var þetta leiðinlegt!
Ég keypti alltaf vörur frá Ocean
Wawe því að þær voru bestar. Nú
varð ég að fara og líta á fram-
leiðslunúmerin. Ég átti sjálfsagt
margar dósir.
„Dorothy,” sagði tengdamóðir
mín kurteislega. „Getur verið að
við eigum svona dósir í eldhúsinu?
Viltu ekki aðgæta það?”
Ég greip fegin tækifærið að
þurfa ekki að stoppa í munnþurrk-
ur og fór beint fram í eldhús en
þar var Willimae að fægja silfur.
Jú, ég fann þrjár dósir með þessu
númeri í hillunum.
„Við verðum að skila þeim
aftur, Willimae,” sagði ég. ”Það
er best fyrir þig að athuga hvort
þú ert með einhverjar heima.” Ég
sagði henni hvað ég hafði heyrt.
„Ég kaupi ekki svona dýrt
drasl,” svaraði hún. „En ég skal
finna poka handa þér undir þær.”
Ég setti dósimar þrjár í poka
og lagði af stað inn í borðstofu.
Það var þá sem mér dattt þetta í
hug. Fram að þessu haföi ég verið
saklaus.
Ef ég heföi ekki hlustað á út-
varpið. Ef við hefðum borðað tún-
fiskinn. Hræðileg tilhugsun. Svo
gekk ég ögn lengra. Ef tengda-
móðir mín hefði borðað hann ein.
Oft hafði ég ímyndaö mér eitt-
hvert slys þegar hún fór með mér
út að aka á hverjum degi eða að
hún dytti niður stiga, fengi hjarta-
áfall eða hættulegan sjúkdóm. En
mig hafði aldrei dreymt um að ég
gæti gert henni eitthvað. Og nú
hafði ég vopnið í hendi mér.
Mér brá. Ég hafði ekki búist við
að ég væri svo kaldrifjuð. Það var
eitt að láta sig dreyma um dásam-
Ég veit nákvæmlega hvenær
mér datt þetta fyrst í hug.
Það var daginn sem við tengda-
mamma vorum að stoppa í
damaskmunnþurrkumar. Ég hata
að stagla í föt. Þetta var líka
óþarfi því aö hún á fullt af munn-
þurrkum sem aldrei hafa verið
teknar úr umbúðunum. En
tengdamamma er nísk og stagl-
ar í munnþurrkur svo aö við
sátum inni á sólskinsdegi og
stoppuðum í eitthvaö sem virtist
vera síðasta damaskið í Ameríku.
Pappírsþurrkur? Þær komu
ekki til greina heima hjá okkur.
Það er ómerkilegt fólk sem notar
slíkt. Fínu, gömlu fjölskyldurnar
halda sig enn við foma siði.
Ég hafði kveikt á útvarpinu til
að hlusta á tíufréttirnar svo aö ég
þyrfti ekki að heyra enn einn fyrir-
lesturinn um siði og hefð.
„Nú kemur áríðandi frétt,”
sagði þulurinn. Mér datt helst í
hug að mennimir frá Mars heföu
lent en svo var nú ekki.
„Skemmdur túnfiskur hefur verið
sendur í margar búðir á höfuð-
borgarsvæðinu. Nokkrir hafa
\