Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 15

Reykjavík. Þá varð himinninn
svona.”
Það er Eyjólfur sem hefur sagt
Ingveldi að móðir hennar hafi ekki
síður haft listgáfu en Gísli, en
aldrei sá hún verk eftir móður
sína. Hins vegar þekkti hún vel
söng- og leiklistaráhuga móður
sinnar þó hún hefði verið hætt að
leika opinberlega fyrir minni Ing-
veldar.
Bruninn
í Sig/firðingahúsinu
Árið 1931 voru þær mæðgur bú-
settar í Hafnarfirði og bjuggu í
Siglfirðingahúsi, sem svo var
kallað, en í því bjó á fjórða tug
manna. Þar lentu þær í stórbruna
sem varð þrem mönnum að fjör-
tjóni. Margir björguðust naum-
lega, Ingveldur á náttklæðum
einum, með kommóðuskúffu í
fanginu sem hún hafði gripið í
fátinu.
„I henni var ekkert verðmætt,”
segir Ingveldur. „Það var dálítið
skrýtið sem gerðist kvöldið áður
en bruninn varð. Jón bróðir minn,
sem var með innrömmun niðri,
var staddur uppi hjá okkur mömmu
í íbúð okkar í risinu. (Við systkinin
kynntumst á fullorðinsárum.) Við
vorum að spjalla saman frameftir
því engin vinna var daginn eftir.
Svo varð ég allt í einu þyrst og
ætlaði fram að ná mér í vatn og
áður en ég náði að kveikja ljósið í
eldunarherberginu kom eldblossi
á móti mér. Mér var ekkert um
þetta en sagði ekkert fyrr en þetta
endurtók sig. Þegar Jón fór fram
að aðgæta þetta þá sá hann ekkert
og taldi þetta rugl í mér og kenndi
ofþreytuum.”
Hvaö hér var á ferðinni veit
enginn en um morguninn mætti
sama sjón Ingveldi — í raun og
veru. Síðar átti Ingveldur aftur
eftir að kynnast óskýranlegum at-
burðum — þegar Gréta dóttir
hennar læknaðist af þrálátum
asma, ellefu ára gömul, eftir níu
ára sjúkdómsstríö. Það gerðist á
einni nóttu og með aðstoð bæna-
læknis í London. Um þann atburð
skrifaði Ingveldur bókina
Lækningin sem út kom árið 1951.
„Ég var að hugsa um hvað ég
ætti að gera, var helst að hugsa
um að gefa neonljósakross á
kirkjuna, vegna þessa atburðar en
svo var ég hvött til að skrifa þessa
bók og þaðvarð úr.”
Bókin var nýlega þýdd á ensku.
Hrakningar
í dómskerfinu
Eftir brunann í Siglfirðingahúsi
kynntist Ingveldur manninum
ingveidur 19 ára að a/dri.
hún hefði fengið lögfræðing til að
skrifa hana fyrir sig. Enda hafa
laganemar gagn af að lesa bókina
og hefur verið bent á hana sem
dæmi um hvernig einstaklingur-
inn getur verið hjálparlaus gagn-
vart kerfinu, jafnvel þó hann hafi
lögin með sér. Þessi bók heitir
Refskákir og réttvísi og á sér
varla nokkra hliðstæðu.
En út úr málinu hafðist lítið
nema kostnaður, og bókin, sem er
vitnisburöur um hvernig mál
gengu.
„Lög lærir maður bara af að
lesa þau, og ég hef aflað mér
mikils fróðleiks á þessum 11
árum. Ég fékk réttlætiskenndina í
mig sem barn og hef haldið
henni.”
sínum, Guðmundi Gissurarsyni.
Hann var þá fátækrafulltrúi í
Hafnarfirði og það kom í hans hlut
að ráðstafa því fólki sem varð
heimilislaust eftir brunann í Sigl-
firðingahúsi. Hann var tólf árum
eldri en Ingveldur, barnakennari
og síðar málsmetandi í bæjar-
stjórnarmálum í Hafnarfirði við
hlið Emils Jónssonar, en seinast
fyrsti forstöðumaður Sólvangs í
Hafnarfirði, sem var honum mikið
baráttumál að risi.
Þegar Ingveldur missir mann
sinn 1958 flytur hún til Reykja-
víkur. I kjölfar þess hefst nýr
kapítuli í ævi Ingveldar, 11 ára
barátta í íslensku dómskerfi, fyrir
að fá gildandi lögum um hluta-
félög framfylgt. Hún og maðurinn
hennar áttu hlut í tveim báta-
félögum í Hafnarfirði. Hún var
kjörinn endurskoðandi í öðru
þeirra en fékk ekki aö sjá skjöl
félagsins og kærði. Þannig hófst
löng saga, og allan þann tíma sem
málið rakst og hraktist í dóms-
kerfinu, frá yfirvöldum í Hafnar-
firði til saksóknara, dómsmála-
ráðuneytis, aftur til baka og út um
allt, hélt Ingveldur dagbók og
safnaði öllum skjölum um málið
af mikilli þrautseigju. „Ég var oft
komin að því að gefast upp og
þetta varð mér dýrt, en ég hef
alltaf verið föst fyrir ef ég finn að
éfí hef rétt fyrir mér 11
Árið 1976 kom þessi ótrúlega Ingveldur með móður sinni, 7 ára gömul
saga út á bók og ýmsir töldu að (úr bókinni Myndir og minningabrot).
33. tbl. Vikan 15