Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 20

ég, „og svo er það hentugt. Það er
ekki hægt að fá svona gamaldags
efni lengur.”
Frú Jamison leit illilega á sýnis-
hornið. „Kemur ekki til mála. Þú
ver öur að reyna meira. ’ ’
Þá fór hún með það. Ég gat ekki
meira. Ég var ákveðin í að losa
mig við kerlinguna. Þá gæti ég
kannski eignast manninn minn
aftur en það var eins og hann hefði,
dregið sig inn í skel. Hann reifst
ekki við mig en talaði helst ekki
um annað en hvort hann ætti
hreina skyrtu. Hann las við mat-
borðið og svaraði spurningum en
lagði aldrei neitt til samræðnanna.
Frú Jamison hélt langa ræðu
um útbrotin sem hún hafði fengið
á bakið eftir að hafa borðað rækj-
ur kvöldið áður. Nú vissi ég að
stundin var runnin upp.
„Auðvitað áttu ekki að borða
rækjur,” sagði ég. „Ég skal sjá
um að þú fáir eitthvað annað
þegar við boröum rækjur. ”
Maruska átti frí næsta fimmtu-
dag. Ég bjó til rækjurétt í skálar
handa mér og Randolph en ég setti
túnfisk í skál frú Jamisons. Það
voru engar líkur á að ég þekkti
ekki rækjur frá túnfiski.
Ég hafði hjartslátt þegar ég bar
skálarnar inn.
„En fallegt af þér að muna aö ég
þoli ekki rækjur,” sagði frú
Jamison og brosti til mín eins og
ég væri ráðskona á heimilinu —
auðvitað kauplaust.
Ég man ekki eftir því hvað var
sagt yfir borðum. Ég var andvaka
alla nóttina og hugsaöi um þaö
hvernig matareitrun kæmi í ljós.
Gæti hún hrópað á hjálp eða yrði
hún lengi veik?
Ég heyrði ekkert í frú Jamison
fyrir hádegisverð. Ég flýtti mér
niður að hita kaffi. Ég kom inn í
borðstofu um leið og Randolph dró
fram stólinn svo að móðir hans
gæti sest. Hún var í ljósgrænum
slopp.
Það lá við að ég missti kaffi-
könnuna.
Hvaða mistök hafði ég gert? Ég
fór á bókasafnið og las allt um
matareitrun.
„Hættuleg eitrun sem lýsir sér
með innvortis truflunum eftir að
menn hafa borðaö mat sem inni-
heldur clostrium botulinum” stóð
í bókinni.
Það kom mér á óvart að lesa að
einkennin kæmu ekki í ljós fyrr en
átján til þrátíu og sex tímum eftir
að skemmdi maturinn hefði verið
borðaður. Það er oft erfitt að fá
sjúkdómsgreiningu á matareitrun
nema fleiri en einn verði veikur í
einu. Hún getur komið í ljós sem
andarteppa því að sjúklingar eiga
erfitt með að kyngja og eru því oft
taldir með lungnabólgu. Matar-
eitrun stafar af illa geymdum mat
en svo þarf þó ekki að vera um
hverja dós og glas.
Þá vissi ég það. Þessir elsku
sýklar höfðu ekki verið í dósinni
minni. En í hinum? Eg ætlaði að
sjá til.
Aftur bjó ég til rækjurétt og setti
nóg af sérríi í sósuna. Hann var
frábær. Frú Jamison og Randolph
hrósuðu mér bæði fyrir hann. Nú
lá ég ekki andvaka. Ég vissi að
það gátu liðiö tveir sólarhringar
áður en einkennin sæjust.
„Ekki veit ég hvað er að mér,”
sagði frú Jamison og leit upp úr
bókinni. „Ég get bara ekki lesið.
Ég verð víst að leggja mig.”
Frú Jamison komst aldrei á
fætur aftur. Læknirinn (sem ég
hafði alltaf sagt henni aö væri
aumingi) skrifaði dánarvottorðið.
Hún lést úr „lungnabólgu”. Allir
voru við jarðarförina. Við
Randolph gátum ekki talað saman
í einrúmi fyrr en eftir viku.
Ég sagði strax: „Finnst þér
ekki að við ættum að fara í burtu,
elskan? Segðu þeim á skrifstof-
unni að þú þurfir að fá frí. Svo
ætla ég að gjörbreyta húsinu
þegar við komum frá París. Það
þarf meiri liti hérna. Ég ætla fyrst
og fremst að losa mig við þessi
leiðinlegu málverk. Ég veit ekki
hvort ég vil kaupa Picasso eða
Chagall eða nýju málarana. En
við sjáum til í París.”
„Eg lét vita á skrifstofunni að
ég væri að fara,” sagði Randolph,
„en ég vil heldur ferðast einn,
Dorothy. Ég held aö ég færi ekki
að gera neitt við þetta hús í þínum
sporum. Hunter og Conolly hafa
það í sölu. Þú færð glæsilegt með-
lag og getur hengt alis konar mál-
verk á veggina heima hjá þér.”
„Randolph!”
Ég gat rétt stunið upp nafni
hans. Grunaði hann mig? Hvernig
hafði hann komist að því? Hafði
hann séð dósirnar í kommóðunni?
„Því miður finnst mér það
verða að vera nú eða aldrei. Mig
hefur dreymt um það árum saman
hvað ég gæti gert ef ég losnaði frá
mömmu. Og ég ætla ekki að láta
aðra konu taka ráðin.”
„En ég gerði það fyrir þig,”
kjökraði ég. „Ég vil alls ekki ráða
yfir þér. Ég vil að við verðum
hamingjusöm saman.”
Randolph virti mig lengi fyrir
sér. Svo brosti hann og rétti mér
hreinan vasaklút.
„Veistu að það fer þér ekki vel
aðgráta?”
Alana Stewart/Hamilton:
, ,Svo fer hún s
„Ég held að Rod sé innst inni dauðhræddur við
það að vera fertugur og finnist hann halda í æsk-
una með því að taka upp fyrri lifnaðarhætti og elt-
ast við ungar stelpur,” segir Alana, fyrrum eigin-
kona poppstjörnunnar. Skömmu eftir að þau giftu
sig, fyrir nokkrum árum, lýsti hann því stuttlega
yfir að maður gæti ekki verið 16 ára að eilífu. Nú
virðist hann hafa snúið við blaðinu og vera að gera
heiðarlega tilraun.
Alana, sem var kölluð Alana Piranah meðan hún
varði eiginmanninn fyrir allri utanaðkomandi
ásókn, hefur nú viðurkennt að hjónabandið sé
endanlega komið í vaskinn og hún hálfvorkenni
Rod greyinu. Hún er 37 ára, glæsileg kona og ber
aldurinn snöggtmn betur en fyrrverandi eiginmað-
ur hennar. Hún er engin Maggie May sem sýnir
aldurinn á morgnana heldur spengileg stelpa á
eilífum æskualdri, kannski það sem Rod vildi verið
hafa. „Hann er frekar feiminn og óöruggur með
ZO Vikan 33. tbl.