Vikan - 01.11.1984, Blaðsíða 39

Þegar Bjössi fór hvíslaði hann:
„Fyrirgefðu.”
Af allri hans framkomu átti ég
erfiöast með að fyrirgefa þetta
eina orö. Það var eitthvaö svo
innilega óviöeigandi.
Þetta kvöld hvarf öll mín „stóra
ást” eins og hendi væri veifað. Ég
var óhemju reið og sár við Bjössa
og ég fékk líkamlega óbeit á
honum. Ég gat ekki hugsað mér
aö hann snerti mig. Skyndilega sá
ég hann í nýju ljósi. Hann var alls
ekki eins ofsalega sætur og talið
hafði verið og freknurnar á néfinu
og smurolían á höndunum ekki
vitund sjarmerandi.
Næstu daga var ég að reyna að
átta mig á stöðu minni sem tilvon-
andi, átján ára, einstæö móöir.
Meö dynjandi hjartslátt laumaðist
ég til að fletta upp á kvensjúk-
dómalækni í símaskránni og panta
tíma til þess að verða viss.
Tímann gat ég fengið eftir viku.
Nú, það var ekki annað aö gera
en vera hress og líta á björtu
hliðarnar. Ég fór á bókasafn og
náði mér í Heilsufræði húsmæðra
— fræöslurit um þessi efni voru
ekki í jafnmiklu úrvali þá og nú.
Jú, jú, einkennin stóðu öll heima.
Ég reiknaði út væntanlegan
fæðingardag, sunnudag seint í
ágúst. Ég ákvað að reyna að
stunda skólann af kappi fram til
vors, hvað sem meira yrði.
Það sem hélt mér uppi þessa
daga var í fyrsta lagi að ég geröi
mér enga grein fyrir hvað það var
að annast um barn og framfæra
það og í öðru lagi að ég treysti full-
komlega á skilning og hjálp for-
eldra minna. Ég var alin upp við
öryggi, ég var vön því að fá hjálp
við að leysa öll vandamál og ég
treysti því að svo yrði áfram. Mér
fannst til dæmis sjálfsagt að móðir
mui myndi með glöðu geði annast
um barnið ef ég færi að vinna eða
héldi áfram í skólanum. Áhyggjur
af fjárhagshliðinni hafði ég litlar.
Ég var vön því að foreldrar mínir
sæju fyrir nauðþurftum mínum,
sumarkaupið mitt fór í föt, skóla-
bækur og vasapeninga. Ég býst
við aö þegar öllu er á botninn
hvolft hafi ég verið nokkurn
veginn jafnábyrgöarlaus og
Bjössi.
Hann hringdi og bauð mér í bíó
en ég afþakkaði. Hann var á-
reiðanlega feginn.
Ég fór að horfa á ungbarnaföt í
búðargluggum. Þau voru yndis-
lega falleg. Ég keypti mér prjóna-
blað með barnafatauppskriftum
og gult garn og fitjaði upp á peysu.
Daginn áður en ég átti að mæta
hjá lækninum byrjuðu blæðing-
arnar. Ég á erfitt með að lýsa til-
finningum mínum, þær voru sam-
bland af ljúfsárum trega og ólýs-
anlegum létti. Fyrst þá gat ég
leyft mér að viðurkenna fyrir
sjálfri mér allar dökku hliðarnar á
málinu. Ég var þrátt fyrir allt af-
skaplega fegin að þurfa ekki að til-
kynna foreldrum mínum að ég
ætti von á lausaleiksbarni. Ég var
hjartanlega glöð yfir að þurfa
hvorki að hætta í skólanum né lesa
utanskóla. Það hafði runnið upp
fyrir mér að mín eigin menntun
var nokkuð sem ekkert annað gat
komið í staðinn fyrir. Og ég var
síðast en ekki síst ánægð yfir að
vera laus allra mála við Bjössa og
þurfa ekkert aö hafa saman við
hann að sælda framar.
Með bros á vör hringdi ég og af-
pantaði tímann hjá lækninum og
tók gulu peysuna og prjónablaðið
og stakk því niður í skúffu.
(Reyndar gróf ég peysuna upp og
lauk við hana í fyllingu tímans
mörgum árum síðar — en það er
önnur saga.)
Síðan settist ég niður og skrif-
aði eftirfarandi bréf:
Hr. Björn Guðmundsson.
Enda þótt þú virðist ekki hafa
mikinn áhuga á málefninu taldi ég
rétt að tilkynna þér að ástandið
reyndist ekki vera eins og ég hélt.
Virðingarfyllst,
Hildur Káradóttir.
Þetta bréf varð það síðasta
sem okkur Bjössa fór á milli. Eg
hef ekki hitt hann síðan enda
forðaðist ég fyrst á eftir alla staði
þar sem ég gat átt von á honum og
vék úr vegi ef ég sá vini hans eða
fjölskyldu á götu.
En einhvers staðar niðri á
skúffubotni á ég enn mynd af
dökkhærðum brosandi bifvéla-
virkjanema, þvælda eftir sumar-
langa vist í seðlaveski. Og þegar
ég rekst á hana brosi ég
beiskjulaust á móti. Sú reynsla
sem ég hlaut af kynnum okkar
Bjössa varð mér dýrmæt. Og með
árunum hefur mér tekist að sjá
málin frá hans hlið og skilja að
bitrar ásakanir eru ástæðulausar.
38. tbl. Víkan 39