Vikan - 01.11.1984, Blaðsíða 46

Framhaldssaga
þeirra á annan. Frændurnir voru
jafnvel orðnir leiðir á að skoða
upphlutinn hennar og orðnir þung-
eygðir af leiðindum yfir gangi
mála og lá viö að þeir væru farnir
að dotta. Það voru ekki nema
Eustace frændi og ókunnugi
höfuðsmaðurinn í fótgönguliöinu
sem virtust líflegir og framfylgdu
undarlegum — og áreiöanlega
æfðum — leiknum.
„Þar er þá sir Claude Devizes
hershöfðingi,” sagði Eustace
frændi, ,,og hann er milljónamær-
ingur og skipaeigandi frá Bristol,
auk þess sem hann er hernnðar-
landstjóri í Quebeck. Og það,
taktu eftir, Emma mín kær, á
tímum þegar helvítis Kanarnir
hafa verið nægilega frakkir og
ósvífnir til að lýsa stríði á hendur
gamla landinu svo það liggur í
augum uppi að sir Claude gefast
tækifæri til dýrðar þegar hann
brýtur á bak aftur þcssa andskot-
ans nýlendusinna.”
„Einmitt, herra minn,” skaut
höfuðsmaðurinn að. „Það er
satt.”
„Hvað kemur allt þetta mér við,
frændi?” spurði Emma rólega.
Þá galopnuðust augu frændanna
og þau beindust aftur með endur-
vöktum áhuga aö brjóstunum á
henni. Augnaráð höfuðsmannsins
beindist stjarft að punkti tvo
þumlunga ofan við augnabrúnir
hennar. Eustace Beechborough
brosti svolítið.
Hann sagöi: „Já, ég er glaður —
ákaflega glaður — yfir aö þú skul-
ir hafa spurt aö þessu, kæra
Emma mín. Og ég skal svara þér
hreinskilnislega, án frekari mála-
lenginga. Staöa sir Claude og
árangur kemur þér ákaflega mik-
ið við. I stuttu máli sagt hefur
þessi ágæti herramaður beðið um
hönd þína. I hjónaband.”
Emma svaraði ekki um stund og
fann ekki hjá sér hvöt til aö gera
þaö fyrr en hún áttaði sig á aö hún
staröi á frænda sinn með opinn
munninn.
„Giftast mér?” stamaði hún
loks. „En maðurinn þekkir mig
ekki einu sinni!”
„Nei, en hann veit af þér,
Emma,” svaraði Beechborough
umsvifalaust eins og maður sem
hefur séö spurningu fyrir. „Mark-
greifinn sálugi, sá virðulegi ætt-
ingi minn, fékk nokkur bréf frá sir
Claude. Þau fjölluðu um ósk þess
síðarnefnda að ganga í hjónaband.
Þegar sir Claude hafði frétt af
kostum þínum, fegurð þinni, sið-
prýði, hæversku og svo framvegis
lýsti hann því yíir bréflega nokkr-
um sinnum, nei, hvað eftir annað,
að hann kærði sig ekki um aö
kvænast neinni annarri en ungfrú
Emmu Dashwood. Er það ekki
rétt, höfuðsmaður?”
„Rétt að öllu leyti, herra minn,”
svaraði Tredegar hressilega. „Og
ég heyrði það sjálfur af hans eigin
vörum: „Engin önnur en ungfrú
Emma kemur til greina,
Tredegar,” voru síðustu orðin
sem hann mælti við mig um leið og
ég steig á skipsfjöl í Quebec.”
„Jæja, þetta kemur mér í opna
skjöldu, herra minn,” sagði
Emma hreinskilnislega. „Það
gerir það sannarlega.”
„Það er ekki að undra, mín
kæra,” sagöi Beechborough með
umhyggjusvip. „Þaö er rétt og
viðeigandi og algjörlega við hæfi
að tilfinningarnar beri unga
stúlku ofurliði við slíkt tækifæri.
Mjög viðeigandi. Mjög lofsvert. Á
ég að láta sækja þér koníaks-
glas?”
„Nei, þakka þér fyrir, frændi.”
Emma hristi höfuðið. Hjónaband
— og það á tíma þegar hún hafði
verið að leika sér aö einmitt þeirri
hugmynd! Tækifæri til að losa sig
frá Flaxham og Cradock-fjöl-
skyldunni — og eins og þruma úr
heiðskíru lofti. Auðvitað var þaö
ekki Jock Ballantree sem bar upp
bónorðið, en þetta gat vel verið
eins heilsteyptur maður...
„Jæja, Emma,” sagði frændi
hennar. „Og hvernig líst þér á
hugmyndina,ha?”
„Hvernig — hvers konar maður
er sir Claude?” spurði Emma
feimnislega. „I útliti, á ég við.”
„Myndin, höfuðsmaður,” sagði
Beechborough. „Komdu endilega
meðmyndina.”
„Ég er með hana hérna, herra
minn,” sagði Tredegar höfuðs-
maður, laut fram, tók upp skjala-
tösku úr leöri og upp úr henni rétt-
hyrndan trébút sem kom í ljós að
var ferðaumbúðir fyrir mynd,
þegar opnaðar voru haganlega
gerö spjöld.
Myndm var af foringja og í bak-
grunni blár himinn og hvít hús
undir logandi austrænni sól.
Andlit hans var geðfellt, brúnt og
veðurbitið, augun kát og blá,
munnurinn ákveðinn, arnarnefið
stolt. Undir rauðum jakkanum
var vöxturinn prýðilegur og fót-
leggirnir ágætir í aðskornum bux-
um. Hárið var kolsvart og rétt
aðeins farið að grána við gagnaug-
un. Það var þetta síðasttalda sem
kom Emmu til að hrópa upp yfir
sig: „0, en er hann ekki heldur
gamall?”
„Gamall?” Markgreifinn horfði
áhyggjufullur á höfuðsmanninn og
hinir frændurnir þrír rifu sig upp
úr mókinu, störðu hver á annan
og átu upp: „Gamall — gamall?”
„Jæja, höfuðsmaður,” sagöi
Beechborough, „þú ert hæfastur
til að svara þessari spurningu.”
„Sir Claude er ekki — hvernig á
ég að koma orðum að þessu? — í
fyrsta blóma æskunnar, ungfrú,”
sagði Tredegar. „En ég fullvissa
þig um að hann er ákaflega kraft-
mikill. Hann ríður enn út á hverj-
um degi — þó það sé auðvit.v ð á
rólegum hesti. Og þó hann þjáist
svolítið af gikt dansar hann stöku
sinnum. Aldur, ungfrú góð, er
fremur háður afstöðu en árum.
Finnst þér það ekki?”
Augu Emmu hvörfluðu aftur aö
myndinni af myndarlega, svolítið
gráhærða manninum á besta
aldri. „Rólegur hestur”, þjáist af
gigt”, „dansar stöku sinnum”. —
Áttu þessi orð við þennan mann?
Hún leit betur á myndina. Sir
Claude hlaut aö vera fullgildur
hershöfðingi. En átti ekki að vera
töluvert af gullskrauti á jakka
hans? Við snöggan samanburð —
augu hennar hvörfluðu aö jakka
Tredegar og aftur til baka — sá
hún aö maðurinn á myndinni bar
naumast meira gullskraut en
höfuðsmaðurinn.
„Hvenær var þessi mynd
máluð?” spurði hún hægt.
Þögn....
„Þú getur ef til vill svarað því,
Tredegar,” rumdi markgreifinn.
„Æ, það er liðið nokkuð síðan,”
svaraði hinn. „Látum okkur sjá —
það hlýtur aö hafa verið í Indlandi
þegar sir Claude var flokksofursti
hjá fertugustu og fimmtu.
„En hvenær var það?” spurði
Emma skrækróma.
„Á, það hefur verið í þriöja
Mysorestríðinu,” sagöi Tredegar.
„Það þýðir að þetta hefur verið
einhvern tíma milli níutíu og níu-
tíu ogtvö.”
„Sautján hundruð og níutíu!”
hrópaði Emma. „En það — það
var fyrir rúmum tuttugu árum!”
Hún benti á myndina. „Maðurinn
sem sést þarna er hátt á fertugs-
aldri eða kominn á fimmtugsald-
ur. Og núna hlýtur hann að vera
orðinn...”
„Sextugur!” sagði Eustace
Beechborough hvasst. „Það þarf
ekki að fara lengur í kringum
þetta eins og köttur í kringum
heitan graut. Sir Claude Devizes
ersextugur.”
Hún leit af einum þeirra á
annan. Það hafði enginn þeirra
geð í sér að mæta augnaráði henn-
ar eöa svo mikið sem gægjast á
barm hennar. Svona var það þá.
Þetta var tilboðið, að giftast
sextugum manni, manni sem enn
reið stundum út og dansaði við og
við, manni sem enn var mjög
kraftmikill. Kraftmikill, bjóst hún
við, á sama hátt og þessir gömlu
geithafrar, frændur hennar, voru
kraftmiklir!
Hún reis á fætur.
„Frændi...” byrjaði hún.
„Sestu niður, f jandinn eigi þig! ”
hvein í Beechborough.
Emma gegndi.
„Frændi, ég grátbiðþig...”
„Þú skalt ávarpa mig rétt,
kona!”
„Herra.... ”
„Með titli!”
Emma dró lengi og titrandi að
sér andann. „Lávaröur minn og
markgreifi,” sagði hún, „þó ég
geri mér grein fyrir heiðrinum
sem þessi herramaður leitar eftir
mér til handa” — hún kinkaði kolli
að myndinni — „get ég ekki fengið
af mér að giftast manni sem er
fjörutíu árum eldri en ég. Og það
er sannleikurinn.”
Markgreifinn rifaði augun og
horfði á ungu konuna sem sat
gegnt honum. „Nei, þér skjátlast,
ungfrú góð,” sagði hann. „Sann-
leikurinn er ekki sá. Sannleikur-
inn er þessi. Þú giftist Devizes og
vsrour ánægð og þakklát fyrir
það.”
„Nei! Nei!” hrópaði Emma,
þrýsti höndunum að gagnaugum
sínum og hristi höfuöið þangað til
hnúturinn losnaöi og hárið hrundi
niöur um lögulegar axlir hennar.
Josiah frændi sleikti út um við þá
sjón.
„Þú giftist, ungfrú góð, eða
sveltur!” sagði Beechborough.
„Það fer verr lyrir þér en Deidre
Collingwood sem ég sendi innan
skamms til að búa hjá bláfátæku
hyski mannsins hennar sáluga á
Irlandi. Það fer verr fyrir þér en
frænkum þínum, Ödu og Cynthiu,
sem flytja í næstu viku yfir á fá-
tækrahæli sveitarinnar. Það verða
gerðar hér fáeinar breytingar,
ungfrú góð. Dagar leti og hóglífis
eru liðnir og nýr sópur þyrlar burt
gagnslausum ónytjungum sem
fylla gangana í húsi mínu. Þú
samþykkir að ganga að eiga sir
Claude Devizes og þú gefur heit
þitt hér og nú — eða þú ferð úr
mínu húsi með allar þínar föggur
strax í dag. Og djöfullinn hirði
þig!”
Framhald í næsta blaði.
46 Vikan 38. tbl.