Vikan - 01.11.1984, Blaðsíða 43

konu sem gengu hliö við hlið upp
miðganginn. Hönd í hönd gekk
parið að eikarhásæti markgreif-
ans, þar sem maðurinn hneigði sig
djúpt fyrir lagskonu sinni og lét
sig síga niður í tignarsætið. Lags-
kona hans fylgdi fordæminu og
kraup á marmaragólfinu við bera
fætur hans meö auðmjúku yfir-
bragði.
Emma greip snöggt andann á
lofti þegar hún áttaði sig á að
maðurinn í eikarhásætinu var
enginn annar en erfingi Beechbor-
ough. Það var ekki hægt annað en
þekkja Eustace af látbragðinu,
hrokafullum höfuðburðinum,
hæðnislegum munnsvipnum undir
grímunni, jafnvel kattarglampa
augnanna sem loguðu út um mjó-
ar augnrifurnar. Og kvensniftin
við fætur hans var vafalaust hjá-
kona hans, frú Galloway. Svört
hempa þeirrar nautnasjúku konu
var opin niöur að mitti og sýndi
blygðunarlaust nakinn barm
hennar.
Þegar veran í stólnum gaf
merki lét allur hópurinn fallast á
kné og tilvonandi fjórði mark-
greifinn lyfti annarri hendi í skop-
stælingu af presti sem veitir bless-
un, tók svo að þylja orðarunu sem
áheyrandinn á svölunum botnaði
ekkert í. Loks rann upp fyrir henni
meö hryllingi aö hann var að fara
meö Faðir vor — aftur á bak. Og
þá vissi hún að hún var, án þess að
vilja það eða vita, vitni að —
svartri messu.
Satanismi, raunverulegur eöa
uppgerður, hafi verið uppáhalds
tómstundagaman hömlulausra
svallara fyrri aldar. í flestum til-
vikum haföi hann ekki verið annað
en fyrirsláttur ríkra saurlífis-
seggja til að láta undan óhófi
holdsins. Hjá öðrum — sem voru í
minnihluta — hafði svarta messan
veriö í alla staöi raunveruleg og
örlög margra þeirra sem hana
stunduðu voru andseta, geöveiki
og sjálfseyðilegging.
Var þetta raunverulegt — eða
uppgerð?
Emma horfði á og beið, óskaði
þess allan tímann að hún væri
langt í burtu. Gjallandi nefmælt
rödd Eustace drundi áfram guð-
lastið sem söfnuðurinn bætti stöku
svari við. Hann fór með nafn guðs
aftur á bak sem tákn um satan og
sagði í kór: „Við heyrum til þín, ó
æðstiprestur myrkursins,” sem
átti við manninn í eikarhásætinu.
Svonefndur æðstiprestur lauk
guðlastsþulu sinni með því að gera
öfugt krossmark en þá reis söfnuð-
urinn á fætur. Þögn kom í kjölfar-
ið og Emma tók skelfilega vel eftir
andstuttri eftirvæntingu sem hafði
hópinn á valdi sínu, svo sterkri til-
finningu að hún náði jafnvel til
dauðra innréttinga marmara-
lagðrar kapellunnar, svo að
stytta, sem lá uppi á útskornum og
gylltum minnisvarðanum, virtist
líka vera að bíöa eftir því sem
kæmi næst í vanhelgri athöfninni.
„Komið með meyjarfóruina!”
Rödd æðstaprestsins bergmálaði
hátt í hvelfingunni.
Naktir fætur drógust til og næst
komu eftir miðganginum þrjár
verur, kuflklæddar eins og aðrir
þarna. Þetta voru tveir karlar og
ein kona. Sú síðasttalda, sem gekk
á milli hinna tveggja, var með
hendur bundnar fyrir aftan bak og
félagar hennar héldu henni eins og
væri hún fangi. En það leyndi sér
ekki af nautnalegu göngulaginu,
af því hve stolt hún lyfti höfði, að
hún var langt í frá ófús fangi og
böndin um úlnliði hennar voru ein-
ungis táknræn því þau voru úr
þunnum gullþræði.
Þegar þau nálguðust eikarhá-
sætið var fanginn stöðvaður og
honum snúið. Stúlkan stóð augliti
til auglitis við æðstaprestinn. I því
sneri hún vanganum að falda
áhorfandanum. Hafi Emma áður
efast um hver átti lausa ljósa lokk-
ana staðfesti grímuklæddur
vangasvipurinn að „meyjarfórn-
in” væri Petronella frænka henn-
ar Pallance.
Æðstipresturinn benti. „Af-
klæðið fórnina! ” tónaði hann.
Þetta var merki félaga Petron-
ellu um að grípa í svarta flíkina
sem hún var í, hvor sínum megin,
og rífa þunnt efnið frá hálsi niður í
fald, þannig að hún stóð afhjúpuð í
allri sinni nekt frammi fyrir
óhvikulu augnaráði alls safnaðar-
ins. Petronella veigraði sér hvergi
við augnaráði þeirra heldur hristi
stolt lokka sína og hnykkti aftur
höfði eins og skoraði hún á þau
öll, karla jafnt og konur, að horfa
vild sína á granna nekt hennar.
„Berið fórnina að altarinu!”
skipaði æðstipresturinn.
Djáknarnir tveir, báðir krafta-
lega vaxnir menn, sem glöggt sást
undir kuflunum þeirra, tóku upp
nakta stúlkuna, hvor meö aðra
hönd um ökklann og hina á öxl.
Petronella hélt sér stjarfri og
leyfði aö sér væri lyft á loft yfir
höfðum þeirra, líkt og líki á bör-
um. Á þennan hátt var hún borin
hægt eftir ganginum að kertalýstu
altarinu þar sem hún var lögð eins
og brúður á brúðarsæng.
Það fór hrollur um Emmu af
ótta við það sem á eftir kynni að
koma. Hún reyndi að stappa í sig
stálinu til að kalla upp og svíviröa
guölastarana eða flýja burt af
þessum staö en hún hafði ekki
nægan kjark til þess.
Nokkrar mínútur liðu í fullkom-
inni þögn og hvít veran á altarinu
bærði ekki á sér heldur lá eins og
vaxmynd með ljóst hárið streym-
andi yfir brún útskorins mar-
maraborðsins, næstum niöur á
gólf, og augun lokuð. Það var ekki
annað en fullkominn barmur
hennar, sem reis hægt og hné, sem
gaf til kynna aö hún væri lifandi
vera sem andaði.
Og svo hrópaði æðstipresturinn
hátt: „Komdu hingað, djöfullegi
herra! Þiggðu fórnina sem börn
þín haf a séð þér f y rir! ”
í því reif ósýnileg hönd upp
dyrnar við hliðina á altarinu —
dyrnar inn í skrúðhúsið — og
skelfileg vera birtist á þröskuld-
inum, vera klædd skarlatsrauðum
kufli, með geitarhöfuð og -horn.
Þarna stóð hún eitt hryllilegt and-
artak með krosslagða handleggi,
leit til beggja hliða yfir söfnuðinn
sem stóð á öndinni. Svo gekk hún
öruggum skrefum að altarinu þar
sem stúlkan lá hreyfingarlaus.
Skamma hríð horföi þessi
djöfullega vera á fórnina. Loks
sneri hún sér við, að söfnuðinum,
og lyfti handleggjum. Það var
merki til allra um að krjúpa. Þau
krupu grafkyrr og horfðu á — og
Emma Dashwood horfði á — þeg-
ar grímuklædd veran hneppti frá
skarlatsrauöu hempunni, dró
hana af öxlum sínum og lét hana
falla í krumpaða rauða hrúgu við
bera fætur sína.
„0, miskunnsami drottinn!”
hvíslaði Emma Dashwood upp-
hátt. „Þetta er Toby Stocker! ”
Hrikaleg geitargríman leyndi
augu hennar ekki lengur neinu.
Ein allra þeirra sem héldu niöri í
sér andanum og horfðu á þekkti
hún og elskaöi rennilegan líkama
hins unga Toby Stocker.
Hálfblinduð af skyndilegum
tárum, en ófær um að slíta augun
burt, sá hún hann stökkva fimlega
upp á altarið og krjúpa yfir Petr-
onellu þar sem hún lá. Við þaö
opnaði hún augun, teygöi upp
granna handleggina, vafði þeim
um hálsinn á manninum meö af-
skræmisgrímuna og dró þessar
viðurstyggilegu, dýrslegu varir
niður að sínum í vanhelgum kossi.
Þetta var merki fyrir söfnuðinn,
olli kliö af áköfu hvísli og undar-
legum nautnastunum. Sumir
slepptu alveg fram af sér beislinu
af ákefð, aðrir voru feimnislegir
og hlédrægir er þeir tóku að fletta
af sér svörtum kuflunum og sýndu
að þeir — líkt og aðalpersónurnar
í þessari nautnalegu athöfn —
voru allir berstrípaðir undir þeim.
Þegar holdiö var útsprungið
fylgdu á eftir tryllingslegar spill-
ingarathafnir þegar fólk greip
hvert annað, í pörum og hópum,
og tók að líkja eftir faðmlögum
þeirra tveggja á altarinu. Á eftir
lostafullum kossum fylgdu frjáls-
legar þreifingar handa og vara;
svívirðilegustu tiltæki stóðu frjáls
til boöa og voru þegin af ákefð, án
hiks eða hindrunar, hér, þar og
alls staöar.
TRYLLTUR hópurinn hélt sig
ekki lengur á bekkjunum heldur
flóöi út í gangana, á þrepin upp að
predikunarstólnum, í predikunar-
stólinn sjálfan — þar sem séra
Hackett haföi fyrir skemmstu
varaö við fullvissunni um eilífa
fordæmingu hinna illu — á
marmaragrafhýsi Beechborough-
ættarinnar sem voru við alla
veggi, upp að svívirtu altarinu þar
sem Fetronella og grímuklæddur
þjónninn engdust og iðuðu í
kvalinni nautn. Og það var að
síðasttalda parinu — aðal-
leikendum í þessari lauslætis-
sýningu — sem Emma Dashwood
beindi allri sinni athygli. Hún
hefði ekki getað slitið augun af
þeim þótt líf hennar hefði verið í
veöi.
EUstace Cradock, æðstiprestur
og spillingarmeistari, hafði ekki
lokið tilbrigöum næturinnar. Hann
varpaði frá sér tveimur disum,
sem lágu yfir hné hans, reis á
fætur og gaf skipun, og þegar í
stað stikuðu tveir naktir karlmenn
eftir ganginum með dökka byrði
hátt á lofti á milli sín. Hátt og
ákaft jarm gaf til kynna að það
sem þeir héldu á væri svart lamb,
nýfætt inn í hina frægu Beech-
borough-hjörð sem var lofuð um
land allt. Þeir báru lambiö að
altarinu þar sem parið lá sam-
fléttað og kyrrt. Æðstipresturinn
kom á eftir þeim í fylgd með ást-
konu sinni. Hún hélt á sveigðum
hníf á svörtum flauelspúða.
Með nýjum og ákafari hryllingi
skynjaði Emma hvað þau hlytu aö
ætlast fyrir. Öp brann á vörum
hennar og titraði þar eftir að
skreppa fram. Án þess að skeyta
nokkuð um hvort hún sæist reis
hún á fætur, greip með báðum
höndum um brún svalahandriðs-
ins, fingurnir fast spenntir við
38. tbl. Vikan 43