Vikan - 01.11.1984, Blaðsíða 44

L3 Framhaldssaga
kaldan marmarann. Hún hristi
höfuðið vantrúuö, vildi ekki að það
ónefnanlega yrði.
Naktir mennirnir lyftu
jarmandi lambinu hátt yfir sam-
fléttað pariö svo að lítið höfuð þess
hékk niður og hálsinn var aðgengi-
legur. Frú Galloway hneigði sig
fyrir ástmanni sínum og rétti
fram púðann. Æðstipresturinn
greip glampandi hnífinn í báöar
hendur. Svo lyfti hann sveigðum
hnífnum hátt á loft og kunngjörði
gjallandi: „0, prins myrkursins,
líttu á hvernig blóð lambsins
hnígur niður á fórnina og þann
sem fórnar!”
Opinu sem rauf þögnina fylgdi
þegar langdregið vein: ,,Nei-ei-
ei!”
Allra augu snerust í skelfingu og
þau sáu Emmu líkt og vofu uppi á
svölunum. Hún var hvítklædd og
andlit hennar í djúpum skugga; en
allir gátu séð dökkt og úfið háriö
sem hrundi villt um axlirnar. í
margra huga kviknaði sú hug-
mynd aö þarna væri kominn upp-
vakningur í líkklæöum, hárið úfið
úr rakri jörðinni og andlitið löngu
rotið. Skelfing greip þá sem mest
höfðu ímyndunaraflið og æddi um
eins og eldur í sinu. Það var frú
Galloway sem fór fremst í
flóttanum til dyra, veinaði á
hlaupunum, fór nakin og
skeytingarlaus út í nóttina. 1 einu
stökki var Toby Stocker kominn
niður af altarinu, sleit af sér viöur-
styggilega grímuna, félagi hans
yfirgefinn og gleymdur. Petron-
ella var fljót á eftir honum.
Áður en Emma geröi sér fulla
grein fyrir ástæðunum fyrir óskipu-
legum flótta safnaöarins frá van-
helgum athöfnunum var hann
horfinn. Ekkert heyrðist annað en
hurð sem skelltist í næturgolunni
og eymdarlegt jarmið í svarta
lambinu sem skokkaði yfirgefið
eftir ganginum þar sem svartir
kuflar djöfladýrkendanna lágu á
víð og dreif.
Emma skalf þegar hún fór niður
stigann og út í tunglskinið á
hlaðinu. Hún gekk yfir aö álmunni
hinum megin. Um ótalda glugga í
sofandi hrúgunni fylgdust föl
andlit grannt með göngu hennar.
Þetta vissi hún vel. Hún vissi að
Eustace og fylgilið hans vissi núna
hver leyndi áhorfandinn var, hver
hafði afhjúpað leyndarmál þeirra
og hleypt svona gróflega upp
athöfninni, rétt eins og hún vissi
núna hvaö Eustace frændi hennar
hafði átt við meö því aö „ýmis-
legt” hefði verið að gerast í
Flaxham meðan hún var í burtu,
ýmislegt sem hún hefði átt að taka
þátt í...
EMMA gat ekki fengið af sér að
sofa í sama herbergi og Petronella
svo hún hringaði sig í sófa í einni
setustofunni og blundaði órólega
til dögunar. Þá fór hún yfir í stóru
steineldhúsin þar sem matreiðslu-
menn og vikapiltar voru þegar
teknir að útbúa ofboðslegar
máltíðirnar sem þurfti til að seöja
fjölskylduna næsta dag. Nokkrir
gáfu hornauga ungu konunni, sem
enn var í náttkjól og slopp, en allir
hneigðu sig og lögðu fingur aö enni
og Emma fékk í snarhasti kaffi-
bolla og heita bollu meö smjöri.
Þannig búin hvarf hún aftur í
sófann sinn og til óþægilegra
hugsana sinna.
Hún var hætt við Toby — það
var að minnsta kosti upphafið. Til-
hugsunin um að sjá hann aftur,
hvað þá njóta jafnvel einföldustu
ástaratlotanna af þeim sem hún
hafði gert sér í hugarlund, vakti
henni klígju. Fyrsta og hreinasta
ást ævi hennar haföi dáið með
saðningu annarrar konu.
Opinská dagbókin — hún
þreifaði eftir henni í slopp-
vasanum og þar var hún enn — úr
henni þurfti að rífa viðkomandi
blöð og brenna þau. Það ætlaði
hún þegar í stað að gera. Þaö
logaði eldur í breiöum arni setu-
stofunnar. Hún horföi á drauma
sína verða svarta, verpast og
verða eldinum að bráð og á því
andartaki hvarf hún þurreygð frá
stúlku yfiríkonu.
Hún sneri sér aftur að
hugleiðingum sínum. Núna, þegar
hún var oröin fróðari um leyndarlíf
Eustace frænda og fylgisveina
hans, kæmu þeir fram við hana af
megnustu óbeit og tortryggni —
hana, þá óviðkomandi. Hvað voru
þau mörg og hver voru þau? Það
leyndi sér ekki aö bæði fjölskyldu-
meðlimir og starfslið í höllinni átti
hlut að máli í þessum svívirðilega
söfnuði. Það voru aörir þjónar en
Toby Stocker sem fylltu lið til-
búinna þarfanauta í þessu nætur-
svalli því þaö bjuggu engir ungir
og gerðarlegir menn af Cradock-
ætt í Flaxham. Flestir voru annað-
hvort kvæntir og áttu heimili eða
voru í her eða flota. Meðan hún
horfði af svölunum haföi hún haft
gott tækifæri til að velta fyrir sér
hverjir grímuklæddu svallararnir
voru. Hún var nærri því viss um
að önnur dísin, sem hafði gert
Eustace frænda til góða, var
annar herbergisfélagi hennar,
Mary Cradock, en consoeur Mary
hafði veriö ein þeirra herbergis-
þerna sem iðulega voru kallaðar
að rúmi Beechborough afa. Um
eitt var hún viss: Markgreifinn
hafði sjálfur ekki verið
viðstaddur.
Og hvaö svo? Það kom síst til
greina að hún færi frá Flaxham.
Hún átti ekki grænan túskilding
fyrir sjálfa sig og var algjörlega
háö — líkt og allir aðrir íbúar
hallarinnar — náð og miskunn
markgreifans. Hún gat hlaupist að
heiman — vissulega. En hvert gat
hún farið? Ekki til frænkna sinna,
Söru og Clarice, það var víst.
Gömlu piparjúnkurnar áttu mark-
greifanum frænda sínum að þakka
húsið sem þær bjuggu í og allt sem
þær létu inn fyrir sínar varir, líkt
og öll hin. Ef þær veittu brott-
hlaupnum fjölskyldumeðlimi
næturgistingu, þó ekki væri nema
eina nótt, voru þær komnar í
klandur.
Hún sagði beisklega við sjálfa
sig aö hjónaband væri eina undan-
komuleið hennar. Það — eða hór-
dómur. Hún haföi séö töluvert af
síðartalda starfinu í Flaxham
Palace, hjá gestum afa síns og
frænda. Ofáguð „leikkonan”, frú
Galloway, var ágætt dæmi um þá
manngerð.
Já, hjónaband varð það að vera.
En með hverjum? Jock Ballan-
tree var ósköp þægilegur maður
en ekki sú manngerð sem kveikti
tilfinningar hennar, ekki eins og —
nei, ekki nefna það nafn aftur,
ekki einu sinni hugsa þaö...!
Jock Ballantree gæti hentað
henni ágætlega. Það yrði auðvitað
engin ást í spilinu heldur töluvert
mikiö af gagnkvæmri virðingu.
Jock dáðist að henni, það vissi hún
vel. Auk þess vissi hann, eftir að
hafa haft tækifæri til að skoöa
hana nakta — og var að líkindum
ánægður — hvernig hún var búin
líkamlega og hann væri ekki að
kaupa köttinn í sekknum. Já,
hugsaði Emma, hallaöi sér
nautnalega upp að sófapúðunum,
ef Jock Ballantree kæmi á biöils-
buxunum, eins og hann haföi gefið í
skyn, myndi hún taka vel á móti
honum. Hann var aðalsmaður,
trúlega ríkur og átti vafalaust
töluveröar eignir. Þetta yrði fylli-
lega fullnægjandi fyrirkomulag
fyrir alla sem hlut áttu að máli.
Hún öölaðist frelsi sitt frá Flax-
ham og Cradock-ættinni og
töfrandi og ástúðlegan eiginmann.
Jock fengi eiginkonu og húsfreyju,
konu til aö deila með sér sæng og
vera móðir barnanna hans. Það
voru til miklu verri hjónabörn.
Hún hafði séð þau mörg.
Hjónaband yrði vegabréf
hennar til frelsis — og ekki þess
falska frelsis sem svo mörg
hjónabörn færðu konum, þeirrar
gerðar sem var líkari þrældómi.
Þaö sem flytti hana frá íburðar-
mikilli eymdinni í Flaxham
Palace yrði hjónaband jafningja,
tískuhjónaband.
Annar kafli.
Þetta var á sunnudegi. Á þriðju-
daginn í vikunni á eftir, á kaldri
stundinni fyrir dögun, þegar lík-
ami og sál eru lægst og auðveldast
að slíta andann úr holdlegu must-
eri hans, dó Archibald Cradock,
þriðji markgreifi af Beechbor-
ough.
Allan daginn gullu bjöllur kap-
ellunnar og kirkju St. Agnes með
Beechborough árafjölda Archi-
bald Cradock aftur og aftur.
Veðrið var óþægilega heitt svo
nábjargirnar voru ekki dregnar á
langinn; séra Hackett sá um
greftrunina í kapellunni og þriðji
markgreifinn var lagður til hvíld-
ar í marmarakistu hjá fyrsta og
öðrum markgreifanum. Nýi
markgreifinn fylgdist með athöfn-
inni úr sama eikarhásæti og hann
hafði áöur setiö í og stýrt gjörólík-
um framkvæmdum fáeinum nótt-
um áður. Emma horfði á frá sín-
um venjulega stað á svölunum og
furöaöi sig á að hönd guðs skyldi
ekki ljósta Eustace frænda dauð-
an, sömuleiðis frú Galloway sem
var í fullum sorgarklæðum og með
blæju sem allt huldi — allt öðru-
vísi en nakta lauslætisdrósin sem
bauð blíðu sína við allar bekkja-
raðir kapellunnar.
Emma grét svolítið yfir afa sín-
um því þrátt fyrir áleitnar hendur
haföi hann aldrei sýnt henni annað
en hrjúfa gæsku og þrátt fyrir
hörkuna við foreldra hennar haföi
hann ekki hikað við að taka hana
aö sér þegar hún var ungbarn á
vonarvöl. Hún grét líka svolítið af
ótta, ótta við nýja skipulagið sem
komið yrði á undir nýrri stjórn.
Svíviröilega athöfnin, sem hún
hafði orðið vitni að í kapellunni,
yrði trúlega ekki lengur leynileg
heldur opið ræsi sem allir gætu
skoðaö.
Þaö var búiö að innsigla mar-
marakistuna og ljúka síðustu
helgisiöunum þegar fjölskyldan
tíndist út í heitt sólskinið. Skammt
frá kapelludyrunum stóð Emma
44 Vikan 38. tbl.