Vikan - 24.01.1985, Qupperneq 21

Spennusaga
sparkaði í síðu mína. Ég stundi og
reyndi að koma mér á fætur.
Svo komu þeir tveir gegn mér.
Annar þeirra var Frankie með
hnífinn í hendinni. Hinn var með
hnúajárn.
Ég reyndi að hugsa og vissi að
ég var öðrum megin við hliðið og
þeir hinum megin. Hliöið var enn
opið. Ég andaði að mér og stökk af
staö.
Ég var rétt á undan manninum
með hnúajárnin. Ég skellti hliðinu
á eftir mér og vonaði að það skylli
í lás. Það lenti beint framan í
einum náunganum svo að hann
féll um koll. Svo opnaðist hliðið
aftur.
Ég hikaði ögn og sá Frankie
draga náungann á lappir. Sá þriðji
var líka staðinn upp. Þeir fóru
allir þrír inn um hliðið. Ég stökk
af stað eins og skrattinn væri á
eftir mér og ég heyrði fótatak
þeirra líka.
Ég hljóp áfram móður og
másandi. Annaðhvort varð ég að
nema staðar eða detta. Ég færði
mig inn í skuggana og kom við
pappírsræmu. Þetta var búðin
mín. Ég leit upp og sá drauga-
húsiö rétt hjá mér. Jú, ég var á
réttum stað.
Ég fór að draugahúsinu. Það
var eitthvað skrýtið í tunglskininu.
Dyrnar, sem alltaf voru rauöar,
hvítar og gular, voru nú gráar.
Allir gluggarnir líka.
Svo mundi ég hvað hafði gerst.
Þetta voru málmhlífar fyrir
veturinn. Ég hafði meira að segja
séð mennina setja þær fyrir. Þaö
var hægt að opna hlífarnar að utan
en ekkiaðinnan...
Að utan en ekki að innan.
Ég held að ég hafi missti vitið.
Ég kraup þarna viö búðina mína
og reyndi að sjá Frankie og félaga
hans, en sá ekki neitt. Ég heyrði
hins vegar fótatak þeirra þó að
þeir væru hættir að hlaupa.
Ég get þaö ef ég flýti mér,
hugsaði ég.
Ég skreið á fjórum fótum að
draugahúsinu. Það var sárt að
skríða svona, en ég hélt áfram.
Loksins var ég kominn að
draugahúsinu. Þar nam ég staðar
og hlustaöi. Fótatakið varð há-
værara. Ég skreið hraðar.
Ég fór að hlið hússins og tók
lásinn frá einum málmhleranna
og reyndi að opna gluggann. Ég
bað í hljóði. Glugginn opnaöist. Ég
andaði léttar.
Ég skildi gluggann eftir opinn
og skreið að fordyrinu. Hingað til
hafði allt gengiö vel. Vonandi voru
dyrnar opnar. Til hvers var líka
að .læsa skemmtigarði sem var
umkringdur gaddavírsgirðingu
meö rafstraumi? Samt skalf ég
við tilhugsunina.
Ég komst að aðaldyrunum og
nam staðar og lagði eyrun við. Ég
held að Frankie og vinir hans hafi
alveg verið að ná mér.
Ég spratt á fætur og tók
lokurnar f jórar frá málmhurðinni.
Ég þurfti ekki lengur að hafa hægt
um mig. Þeir voru svo nálægt
mér að ég vissi að ég gat ekki
sloppið ef þeir sæju mig nema
innri dyrnar væru ólæstar.
Þær opnuðust og ég andaði
léttar.
Ég stökk inn og þreifaði mig
áfram meðfram veggjunum. Ég
hafði komið í draugahúsið og vissi
hvernig það var. Ég vissi að ég
var í fyrsta herberginu með
ógeðslegu lýsandi myndunum.
Glugginn, sem ég opnaði, átti að
vera við næsta hliðarvegg.
Ég hélt áfram, fet fyrir fet,
þangað til ég komst að horninu.
Þá heyrði ég til þeirra við dyrnar.
Það rétt grillti í þá í gættinni.
Þeir stóðu grafkyrrir. Ég vissi að
þeir voru að bíða eftir að ég
hreyfði mig. Glugginn var rétt
hjá. Ég reyndi að færa mig nær
honum en það brakaði í gólfboröi.
Ég byrjaði að svitna. Ég hélt að
ég væri kannski kominn í gildru.
Ég hafði ákafan hjartslátt. Ég
vissi að ég gat ekki hreyft mig eitt
fet án þess að koma upp um mig...
Þá fékk ég góða hugmynd. Ég
tók af mér beltið, vafði því um
titrandi höndina og henti því yfir
herbergið. Mér fannst tuttugu
mínútur líða áður en það lenti. En
lendingin var góð, alveg eins og
fótatak úr fjarlægð.
Svo fór ég með veggjum og var
alveg sama þó að eitthvað
heyrðist til mín því að þeir höfðu
hærra en ég.
Ég fálmaði í myrkrinu þangað
til aö ég fann gluggakarminn. Ég
klofaði út.
Ég hikaði andartak fyrir utan
og hlustaði á þá inni en svo skildi
ég gluggann eftir opinn en skellti
málmhlerunum fyrir. Eftir það
lagði ég af stað til dyranna.
Ég var móður og másandi, titr-
andi og skjálfandi og aumur eftir
höggið af hnúajárnunum. En
alltaf heyrði ég eitt í höföi mér.
Dyrnar-dyrnar-hlaupa-hlaupa.
Ég komst fyrir horniö og
hrasaði aftur, næstum datt og
varð að styðja mig við húsið. En
áfram hélt ég til dyranna.
Ég heyrði eitthvert mannamál
að innan. Ég dró málmhurðina
fyrir. Það var erfitt enda var ég
máttlaus.
Svo heyrði ég eitthvert hljóð að
innan. Frankie var að bölsótast.
Hljóðið nálgaöist. Ég dró hurðina
að og studdi baki við hana. Ég veit
ekki hvaðan ég fékk síðustu
kraftana.
Hurðin heföi átt að lokast en á
síðustu stundu skaust hönd fram
um gættina. Þung stálhurðin féll á
handlegginn og ég heyrði eitthvert
brothljóð. Að innan kom sársauka-
vein. Ég lagðist á hurðina af öllum
mínum þunga og horfði á kruml-
una beygjast í tunglsljósinu. Svo
urðu fingurnir máttvana og um
leið heyrði ég eitthvað falla niður
viö fætur mér. Það var hnífurinn.
Ég horfði sljólega á höndina sem
Frankie hafði átt.
Ég losaði um hurðina og höndin
hvarf inn. Þá skellti ég málmhurð-
inni aftur og studdi við hana af
öllum mínum þunga meðan ég
setti slárnar fyrir. Það var barið
og sparkað að innan en ég kom
fjórðu lokunni fyrir.
Ég heyrði í þeim öskrin þegar
ég gekk í burtu. Ég nam staöar við
gömlu búðina mína en heyrði ekki
til þeirra þar. Það eru hurðirnar,
hugsaði ég. Og hlerarnir.
Við hornið fór ég í símaklefa.
Ég setti pening í rifuna og hringdi
á miðstöðina. Það var svarað að
vörmu spori.
„Ég — ég vil fá samband viö
lögregluna,” sagði ég lágt.
Ég heyrði hringt. Ég fann
mikið til í höfðinu. Ég kom við
andlitið á mér með einum fingri.
Hann var blóðugur. Ég fann líka
til í síðunni þar sem einn þeirra
hafði sparkað í mig. Ég hélt að ég
væri rifbeinsbrotinn.
Ég fann til, ég var öskureiður.
Þeir voru skíthælar, andskotans
ræflar.
Og hvað með það? Lögreglan
kemur og lokar þá inni í nokkra
daga og dómarinn sleppir þeim af
því að þeir eru undir lögaldri.
Bara krakkar. Unglingar. Svolítið
æstir, en bara krakkar samt. Og
svo er þeim hleypt aftur út á
götuna.
Ég hristi" höfuðið. Ekki núna,
ekki þremenningunum. Þeir
sleppa ekki ef ég fæ að ráöa.
Ég lagði símann á og fór úr
klefanum. Ég gekk eftir götunni
og hugsaði: Það verður kalt í
vetur í draugahúsinu.
Sambýliskona þin segir að ég eigi að senda þig heim þegar fer að
færast bros yfir andlitið á þér.
4. tbl. VikanZl