Vikan - 31.01.1985, Blaðsíða 45

Hemmings. „Þú — þú ert njósn-
ari!”stundi húnupp.
Hann yppti öxlum. „Ég er
búinn að segja þér heimspeki ævi
minnar, frú,” sagði hann. „Eg
leitast við að auka mannþekkingu
mína eftir leyndum og vandtroðn-
um leiðum sem sauðsvartur al-
múginn skirrist við að fara. Þú
kallar mig gluggagægi, þú kallar
mig njósnara. Meö slíku gerir þú
ekki annað en að fylgja heimspeki
þinni sem er eins og venjulegra
dauðlegra manna.”
„Ég geri það ekki!” fuðraði
Emma upp.
„Ég biðst afsökunar, frú — en
þú gerir það! ’ ’ svaraði hann.
„Þú getur ekki neytt mig til
þess!”
„0, jú, þaðget ég!”
„Aldrei!”
Hann gekk yfir að borðinu og
skenkti sér meira sérrí. Viðbjóös-
legt, gleðisnautt brosið var enn á
andliti hans þegar hann sneri sér
aftur að henni.
„Ég veit um skýrslu læknisins
um sir Claude,” sagði hann. „Við
skulum íhuga afleiðingarnar fyrir
veslings gamla manninn þegar ég
hef fengið aðgang að herbergi
hans undir því yfirvarpi að um á-
ríðandi einkamál sé að ræða, vek
hann harkalega og. . . ”
„Þú myndir ekki voga þér að
geraslíkt!”
„Ojú, það myndi ég!” sagði
hann. Og hún vissi að þaö var rétt.
„Hvað ætlarðu að gera við
skjölin?” spurði hún.
Hemmings vissi að hann hafði
sigrað. Framkoma hans varð þeg-
ar í stað tilgerðarlaus, málefna-
leg, blátt áfram, jafnvel vinaleg.
„Ég þarf þau ekki nema skamma
hríð,” sagði hann. „Ef þú tekur
þau úr kassanum og kemur beina
leið meö þau til mín les ég þau yfir
og skila þér þeim innan klukku-
stundar. Þú getur sett þau aftur í
skjalakassann og enginn kemst að
neinu.”
„Þú, Hemmings, hefur þá
komist að ýmsu,” sagði Emma
ósvífin.
Hann brosti út að eyrum. „Það
er satt, lafði mín. En þú, frú,
kemst hjá því að upp um þig kom-
ist sem hórkonu. Eiginmaður þinn
deyr ekki úr slagi í nótt svo þú
verður ekki ekkja. I stuttu máli,
allir hagnast á þessu.”
Emma forðaðist augnaráð
hans. „Hvemig get ég komist í
læstan skjalakassa?” hvíslaði
hún.
Hemmings virtist ringlaður en
aðeins skamma stund. „Æ, ég
haföi gleymt því að þú deilir ekki
rúmi með sir Claude,” sagði hann.
„Annars hefðir þú vitaö að
hann er með lykilinn á silkiborða
um mittið, upp viö sig beran. Ég
hef oft séð hann draga hann fram.
Ég myndi reyna að nálgast hann
sjálfur en það myndi reyna
töluvert á snilli mína að útskýra
fyrir sir Claude, ef hann vaknaði,
af hverju ég væri búinn að draga
náttserkinn hans upp að mitti! Þú
aftur á móti sem skyldurækin
eiginkona ...” Hann brosti ill-
girnislega.
„Ég skal gera þetta,” hvíslaði
Emma og lokaði augunum.
VARÐMENN um allan heim, frá
ómunatíð og um alla framtíö, fara
í þykjustuleik við veruleikann.
Þegar verið er að fylgjast með
eru varðmennirnir vélrænir:
hugsunarlausir, stífir, agaðir og
kvarta ekki. Um leiö og athugul
augun eru horfin verða þeir eins
og allir aðrir. Stæðilegu Há-
lendingarnir tveir, sem stóðu á
verði viö svefnherbergisdyr
hernaðarlandstjórans, voru að
þessu leyti ekkert frábrugðnir
öðrum. Ohultir fyrir augum og
eyrum á þessari ofboðslegu, berg-
málandi efri hæð höfðu þeir
hallað byssum sínum með byssu-
stingjunum upp aö veggnum og
sátu á hækjum sér (berrassaðir
undir skotapilsunum) og spiluðu
hljóðlaust upp á peninga.
Fyrsta tif í fínlegum skóm kom
þeim á fætur. Spilin og spilaféð
var hrifsað upp. Byssurnar voru
gripnar í flýti. Þegar Emma birt-
ist efst í stiganum voru Hálending-
arnir tveir í skorðum sinn hvorum
megin viö dyr hernaöarlandstjór-
ans, svo óbifanlegir að jaðraði við
stytturnar miklu frá Egyptalandi
hinu forna.
Emma hélt á litlum bakka með
bolla, skál og könnu með rjúkandi
heitu súkkulaði. Yndislegur ilm-
urinn af drykknum kitlaöi nef
varöanna og blandaðist lyktinni af
ilmvatni Emmu. Hún brosti til
þeirra beggja og hvorugur
meinaði henni aögang heldur
stóðu þeir í réttstöðu þegar hún
lagði höndina á snerilinn, opnaði
og fór inn.
„Æ, hvað ég vildi óska að ég
hefði stúlkuna þama til að færa
mér súkkulaði í rúmiö!” tilkynnti
annar Hálendingurinn.
„Já, og fjárinn eigi súkkulaðið,
Jock! ” svaraði félagi hans.
Það var ákaflega kyrrt í her-
berginu, dauft ljós og lykt af
gamalmenni. Emma setti
bakkann á hliöarborð. Súkkulaðið
var yfirskin.
Hann virtist ákaflega, ákaflega
gamall, ákaflega veikur. Þunnir,
gráir lokkarnir á mjúkum kodd-
anum sköpuðu óáþreifanlega
ímynd sem gaf honum, ásamt
óeðlilegum blænum á húðinni,
yfirbragð látins manns. Einungis
brjóst hans, sem reis og hné
hljóölega, og dauft sogið af andar-
drætti hans sýndi að hann var enn
með lífsmarki.
Emma herti sig upp. Það
hafði tekið hana tvo klukkutíma —
jafnvel eftir að hún veitti Hemm-
ings samþykki sitt — að herða sig
upp í verkið sem beið hennar. Það
var mikið í húfi. Og sú áhætta,
sem henni stóð síst á sama um,
var líf gamla mannsins sem haföi
keypt hana, hafði kvænst henni og
hafði aldrei komið fram við hana
öðruvísi en af ljúfmennsku. Það
var þungamiðja málsins. Það
hafði ráðið úrslitum um ákvörðun
hennar.
Emma dró djúpt að sér andann
og rétti höndina í átt að eigin-
manni sínum.
EMMA FÆRÐI Gareth Hemm-
ings blaðastranga upp í þröngt ris-
herbergi hans. Hann hafði krafist
þess og hún látiö að kröfu hans
þegar hún var orðin sannfærð um
að hann falaðist ekki eftir líkama
hennar.
„Þú hefur verið lengi að þessu,
lafði mín,” sagði hann.
„Eg barðist lengi við samvisku
mína,” sagði Emma.
„Allan þennan tíma? Klukkan
er næstum tvö eftir miðnætti.
„Bæði áður og eftir að ég tók
skjölin,”sagöi hún.
Hann brosti. „En þú gerðir
þetta loks upp við samvisku þína
skilstmér?”
„Já, fyllilega,” svaraði Emma.
„Hvenær verðurðu búinn að nota
skjölin?”
Hann tók þau af henni, tylft eða
svo af blöðum, árituðum með
hvassri ritarahendi. Hann blaðaði
í þeim. „Tvær stundir — heldur
skemur,” sagði hann. „Eg kem
með þau til herbergja þinna þegar
ég er búinn að skoða þau. ”
„Berðu þrisvar að dyrum hjá
mér,” sagði Emma. „Þá opna
ég.”
„Já, lafði mín. Þakka þér fyrir,
laföi mín.” Þegar hún sneri sér
við til að fara bætti hann við: „Þú
nefnir mig kúgara, lafði mín.
Gluggagægi. Njósnara. En ég lofa
þér því að viðskiptum okkar er nú
lokið. Ég geri ekki frekari kröfur
tilþín.”
„Þú lýgur því, Hemmings,”
svaraði Emma. „Það skiptir aftur
á móti ekki lengur máli.” Með
þessari óræðu athugasemd fór hún
út úr herberginu.
Þegar Hemmings var orðinn
einn hnyklaði hann brýnnar
undrandi. En hann sneri sér brátl
að því að skoða blaöastrangann og
vék frá sér öllum heilabrotum um
ungu konuna sem hafði verið leik-
soppur hans í fyrirtækinu. Hann
hrópaði oft upp yfir sig af undrun,
lotningu, sigurhrósi meðan hann
las skjölin fyrst yfir í flýti til að ná
heildarmerkingunni, svo las hann
blöðin betur. Þegar hann hafði
lokið við að lesa tók hann pennann
sinn og byrjaði að rita nákvæman
útdrátt úr innihaldinu, minnkaöi
blaöatylftina um helming án þess
að glata nokkru af heildarinni-
haldinu. Verkið tók hann rétt rúm-
lega eina og hálfa klukkustund —
sem hann mældi á úrinu sem hann
hafði reist upp við kertastjakann
sinn. Þegar hann hafði lokið starf-
inu braut hann útdráttinn saman,
innsiglaði hann og skrifaði utan á
hann. Svo fór hann með frumritin
niður í herbergi Emmu.
Það heyrðist ekkert hljóð í
stóra húsinu. Augun á máluðu loft-
inu litu niður á dökkklæddan
manninn sem fór niður stigann á
aðalhæðina. Hann skimaöi til
hægri og vinstri og staldraði viö til
að hlusta áður en hann gekk hljóð-
lega eftir ganginum. Aftur nam
hann staðar. Hann barði létt að
dyrum hjá henni.
„Komdu inn, Hemmings.” Rödd
Emmu.
Hann hlýddi. Það var því sem
næst aldimmt í herberginu. Eitt
kerti logaði á boröi í því miðju en
því skýldi stór bók sem sett haföi
verið opin og upp á endann við hlið
þess þannig að helmingur
herbergisins var hulinn skugga.
Hemmings rýndi í kringum sig og
sá Emmu.
„Skjölin,” sagði hann.
„Leggðu þau á borðið.”
Hann gegndi. Emma steig fram
og tók þau upp. I sama mund velti
hún um bókinni sem skyggði á
kertið. Skuggarnir hurfu. Og hann
sá — þá...
Tveir Hálendingar stóðu eins
og arinhundar sitt hvorum megin
viö tóman arininn og það glamp-
aði á byssustingi þeirra í kerta-
ljósinu. Seaforth-foringi stóð við
stóran vængjastól í þeim hluta
herbergisins sem hafði verið í
mestum skugga. Samanskroppinn
í stólnum sat hernaðarlandstjóri
Quebec, með stolt amarnefið hátt
á lofti.
5. tbl. Vikan 45