Vikan - 31.01.1985, Blaðsíða 21

Samtal í myrkri
Hvaða forlög réðu því að tvær manneskjur hittust á örlagastundu í lífi beggja?
Walter Macken
Það var mjög dimm nótt. Á
himni sást aðeins ljósglæta frá
stjömum. Ég sat í geil efst uppi í
steinnámu. Ég vissi fullvel að ef
ég liti fram af brúninni mundi ég
sjá dökkan og ógnvekjandi vatns-
flöt 60 fetum neðar, þar sem
stjömubirtan endurspeglaðist
dauflega.
Ég þekkti vel þennan stað. Fé-
lagar mínir og ég höfðum leikið
okkur að því að binda saman
gamla þverbita undan jámbraut-
arteinum þegar ég var ungur og
óragur. Á þessum veikburöa fleka
hættum viö okkur út á vatnið í
námunni þótt við kynnum ekki að
synda. Við fórum af ásettu ráði út
á mikið dýpi þrátt fyrir að okkur
var ljóst að ef flekinn sporðreistist
myndum við sennilega deyja. Við
vildum sýna hvað við værum
áræðnir og þetta jók á spennuna
viðtiltækiokkar.
Nú var ég hættur að hugsa
þannig. Ég hafði gripið hendinni
um munninn og fann þá tóbaks-
lykt af fingrunum. Þá fór mig aö
langa í sígarettu. Ekki veit ég
hvers vegna mig fór allt í einu að
langa í sígarettu eins og ástatt
var. Ég þreifaði í vösum mínum
og fann krumpaöan pakka. Ég
opnaði hann með fingrunum án
þess að líta á hann. Einni sígar-
ettu hélt ég eftir í hendinni en
fleygði svo frá mér pakkanum.
Fyrst heyrði ég þyt frá honum og í
huganum sá ég hvemig hann féll í
vatnið og stöðvaðist á yfirborði
þess meðan hann var að verða
vatnsósa.
Ég var með eldspýtnastokk á
mér. Ég tók eina eldspýtu úr hon-
um og var í þann veginn að
kveikja á henni þegar ég heyrði
þrusk. Ég lagði við hlustir. Þetta
var mjög kyrrlát nótt og blæja-
logn. Ekki svo mikið sem goluþyt-
ur. Alls ekki kalt í veðri. Ég lagði
enn við hlustimar. Svei mér ef
þetta var ekki fótatak mannveru.
Landið umhverfis grjótnámuna
var auðvitað stórgrýtt. En það
gægðust víða grasskúfar upp á
milli hnullunganna. Mannveran
nálgaðist og ég gat fylgst með
komu hennar eins vel og um há-
bjartan dag. Það háði mér heldur
ekki að hún var í brekku fyrir ofan
mig. Svo var aö heyra að þetta
væri ekki fótatak karlmanns.
Þetta var fótatak konu. Það sem
meira var, þetta var ekki fótatak
gamallar konu heldur ungrar
stúlku.
Þetta er hægt að aðgreina og á
þessari stundu var hugur minn
sérlega næmur þannig að ég
skynjaði þetta auðveldlega.
Ég þrýsti mér innar í geilina
neðan við efstu brúnina og horfði
upp í himininn og stjömumar. Frá
þessu sjónarhomi sá ég stúlkuna.
Hún horfði niður fyrir sig. Andlit
hennar sá ég ekki, aðeins skugga-
mynd. Ég hafði á tilfinningunni að
hár hennar félli fram yfir andlitið
þegar hún leit niður fyrir sig. Ég
haföi það á tilfinningunni að hún
væri grixin og leggjalöng. Þetta
gat samt byggst á missýningu
vegna sjónarhomsins sem ég
hafði. Þótt mér kynni að skjátlast
um þetta var ég alveg handviss
um eitt. ÞESSI STtJLKA ÆTLAÐI
AÐ STEYPA SÉR AF EFSTU
BRÚNINNI OFAN I VATNIÐ I
STEINNÁMUNNI. Á þessu var
enginn vafi í mínum huga.
Égsagði: „Gerðuþaðekki.”
Þetta sagði ég skýrt og rólega,
fyrst og fremst rólega, og það
sannaðist að í þessu gerði ég rétt
þegar ég sá að henni brá ekki við,
hún æpti ekki heldur stóð hún al-
gjörlega hreyfingarlaus.
Ég skal útskýra þetta. Þessi
stúlka var hætt aö vera hrædd,
slíkt var hugarástand hennar.
Ég vissi að hún heyrði til mín.
Hún var við öllu búin og ég hugs-
aði með sjálfum mér: „Kannski
heldur hún að ég sé ekki raunveru-
legur og að hún hafi heyrt rödd hið
innra með sér.”
„Ég er héma fyrir neðan þig,”
sagði ég. „Þú getur ekki séð mig.
Ég horfi upp til þín. Gerðu það
ekki.”
„Hver sendi þig?” spurði hún.
„Einhver hefur sent þig. Voru það
foreldrar mínir sem sendu þig? ”
Ég reyndi að skilja raddblæ
hennar. Ég vissi að ég varð að
vera varkár. Röddin var ungleg
en hún var vonleysisleg. Henni
stóð nefnilega á sama um allt.
Hún kærði sig kollótta um þessa
einkennilegu uppákomu. Það
flaug í gegnum hug minn að mögu-
leikamir á því að svona samfundir
ættu sér stað væru margar
milljónir á móti einum.
„Nei,” sagði ég. „Það hefur
enginn sent mig. Ég er bara
hérna. Ég þekki ekki rödd þína og
hvemig ætti ég þá að geta þekkt
foreldra þína?”
„Það hefur einhver sent þig,”
sagði hún hljómlausri og ólundar-
legri röddu.
„Kannt þú að synda?” spurði
ég-
„Nei,”svaraðihún.
„Ég kann að synda,” sagði ég.
Hún íhugaði þetta. „Æ,” sagði
hún svo og settist á jörðina.
Reyndar settist hún ekki, það var
eins og hún dytti niður.
„Það er dimmt,” sagði hún svo.
„Ef til vill gætir þú ekki séð mig
þama niðri.
„Ég held, að ég gæti það,” sagði
ég-
„Þá tekst það næst,” sagði hún.
„Æi, nei,” sagði ég. „Sýndu mér
framáþað.”
„Hvað meinarðu?” spurði hún.
Það vottaði fyrir áhuga í rödd
hennar.
„Segðu mér hvers vegna þú ætl-
ar að gera þetta,” sagði ég. „Ef
ástæðan er góð og gild skal ég ekki
hindraþig.”
„Meinar þú þetta?” spurði hún.
„Guð er mitt vitni. Ég sver,”
sagði ég. Ég sagði það heiftarlega.
Ég sá að hún sneri höfðinu í átt til
mín en hún gat ekki séð mig.
„Foreldrar mínir eru ágætis-
fólk,” sagði hún. „Það eru ekki til
betri foreldrar í heiminum. Ég
5. tbl. Vikan 21