Vikan - 04.12.1985, Blaðsíða 18

þá fór ég strax að hugsa um hann
sem húsvörð í barnaskóla. Ætli ég
hafi ekki byggt á mínum eigin
minningum úr skóla, það mætti
segja mér það. Svo var bara að út-
vega sér svona gamaldags föt með
vasaklút og öllu tilheyrandi og
þegar ég var búinn að troða mér í
þetta fóru einkenni karlsins fljót-
lega að koma í ljós. Ýmsir kækir
afa míns urðu mér líka notadrjúg-
ir, axlalyftingarnar til dæmis.
Svona setur maður saman karakt-
erinn; tekur klæöaburðinn frá ein-
um, hreyfingar frá öðrum og rödd-
ina frá hinum þriðja. Þetta er
púsluspil. Röddin í Þórði var
reyndar allt ööruvísi í upphafi,
hún þróaðist eftir því sem karlinn
tókásig mynd.”
— Eirikur Fjalar varð til um svipað
leyti, er það ekki?
„Jú. Þá datt mér í hug að búa til
svona menntaskólastrák eða há-
skólanema sem er eiginlega eilífð-
arstúdent. Hann er búinn að lesa
yfir sig, greyið, og orðinn svolítið
skrýtinn. Ég vissi strax að hann
yrði að hafa sítt hár og klipptan
topp og fljótlega bættust á hann
þessi kringlóttu gleraugu. Svo var
hann dubbaður upp í rúllukraga-
peysu og í byrjun átti hann alltaf
að hafa bók undir hendinni en það
breyttist nú. Ég fór fyrst í þetta
gervi uppi í sjónvarpi þar sem
fundist hafði heppileg hárkolla
sem var klippt til en þegar ég sá
mig í speglinum fannst mér eitt-
hvað vanta. Og þá kom upp hug-
myndin um þessar framstæðu
tennur. Mér fannst endilega að
hann þyrfti að hafa svona Bugs
Bunny tennur og þegar ég var bú-
inn að láta smíða þær var Eiríkur
Fjalar fæddur. Annars er það svo-
lítið mismunandi hvernig þessir
karakterar mínir verða til, sumir
koma eins og skot en aðra þarf að
þróa. Gervið og hollningin öll hafa
líka mikil áhrif á það hvað þessir
karakterar segja og gera. Það
sem er fyndið fyrir einn er ekkert
endilega fyndið fyrir annan.”
— Þú semur allt þitt efni sjálfur?
„ Já, einn eða með öðrum.”
— Og út af hverju leggurðu?"
„Ja, ég reyni bara að finna þann
fyndnasta texta sem við á.
Skemmtikraftar hér á landi koma
oftast fram einir og án nokkurra
hjálpargagna svo maður verður
að treysta á orðin, orðin og útlitiö.
Eins og ég sagði áðan geng ég út
frá þeim karakter sem ég bregð
mér í í það og það skiptið, raða
saman þeim texta sem passar
best fyrir hann. Svo veit ég nokk-
urn veginn að hverju fólk hlær.
Maður fær tilfinningu fyrir því í
gegnum tíðina.”
— Og að hverju hlæja Íslending-
ar?
„Þeir hlæja að því þegar grín er
gert að manninum við hliðina á
þeim,” svaraði Laddi hiklaust.
„Þeir hlæja hins vegar ekki þegar
grín er gert að þeim sjálfum. Það
hefur komið fyrir að menn hafi
staðið upp og ætlað að lemja mig
fyrir að vera eitthvað að grínast
með þá. Ég man sérstaklega eftir
einu skipti í Þórscafé meðan Þórs-
kabarett var og hét. Þá gengum
við um salinn og tókum fyrir ýmsa
gesti, gerðum svona ósköp sak-
laust grín að útliti þeirra og fasi.
Einn maður hló svo mikið þegar
við tókum fyrir manninn við hlið-
ina á honum að hann bókstaflega
datt út af stólnum, og þá fannst
okkur ekki nema sanngjarnt að
gera grín að honum líka. En það
fannst honum ekki eins fyndið!
Hann stóð upp náfölur og ég get
svarið það að við héldum að hann
ætlaði að drepa okkur. Við þurft-
um að forða okkur á hlaupum!
Þannig að Islendingar hlæja yfir-
leitt mest þegar grín er gert að ná-
unganum.”
— Illkvittinn húmor, sam sagt?
„Já, og því illkvittnari því
meira gaman. Þetta er auðvitað
ekkert nýtt, hér áður fyrr
skemmtu menn sér við að senda
hver öðrum níðvísur og þetta er
það sama.”
— Hefur þér einhvern tíma mis-
tekist algerlega á einhverri
skemmtun? „Floppað" með öðrum
orðum?
„Það hefur nú sjaldan komið
fyrir að maður hafi „floppað”
mjög illa. Ég man þó eftir einu til-
viki frá þeim tíma þegar viö Halli
vorum að byrja að koma fram. Þá
áttum við að skemmta í litlu her-
bergi úti á Hótel Loftleiðum, það
var eitthvert fyrirtæki með
skemmtun fyrir um það bil tutt-
ugu starfsmenn sína og mestan-
part var þetta eldra fólk. Við vor-
um með Spike Jones þátt sem við
lékum af bandi og svo „mæmuð-
um” við eftir því, alls konar eff-
ekta, prump og ég veit ekki hvað.
Þetta herbergi var svo lítið að við
vorum bókstaflega ofan í fólkinu
þegar við byrjuðum að djöflast
þarna og beint fyrir framan mig
var gamall karl sem starði á mig
furðu lostinn. Þetta var afar
óþægilegt fyrir mig því hann var
ekki lengra frá mér en þú ert
núna” — sem svarar mjóu eldhús-
borði. „Svo stóð karlinn allt í einu
upp, með fyrirlitningarsvip, og
hrópaði: „Hvers lags helvítis
fíflalæti eru þetta eiginlega?”
Okkur Halla varð svo mikið um að
við tókum bandið úr sambandi og
fórum! Þá vildi svo til að fyrir
utan hittum við Ömar Ragnarsson
og spurðum hvort hann vildi ekki
fara og bjarga þessu. Hann fór inn
og áður en langt um leið heyrðum
við ægileg hlátrasköll og fagnað-
arlæti. Þá sögðum við hvor við
annan: „Eigum við ekki bara að
hætta þessu? Við getum þetta
greinilega ekki.” En við gátum
ekki hætt á stundinni, við vorum
ráðnir á skemmtun suður í Hafn-
arfirði og þar gekk allt eins og í
sögu, fólkið hló eins og vitleysing-
ar. Og þá hugsuðum við með okk-
ur: „Jæja, þetta hlýtur að vera í
lagi.”
Ég man líka eftir því að einu
sinni handleggsbrotnaði Halli í
einu atriðanna okkar. Þetta var
síðasta atriðið á dagskránni okkar
og við komum hlaupandi inn á
gólfið, sem þá þurfti endilega að
vera nýbónað. Halli hrasaði, bar
fyrir sig höndina og hún mölbrotn-
aði. Þegar við komum aö iníkra-
fóninum sá ég að hann var náfölur
en við kláruðum atriðið engu að
síður. Þegar það var búið og við
komnir bak við sagöi hann mér að
hann væri brotinn en þá hafði fólk-
inu þótt þetta fall hans svo fyndið
að það klappaði og klappaði og við
urðum að fara inn og taka upp-
klappsnúmer. . .”
— Er þetta annars þakklátt starf,
að skemmta fólki?
„Oftastnær er það þaö. Það
kemur að vísu fyrir að maður
heyrir eitthvert skítkast en það er
sjaldan og maður hlustar ekkert á
svoleiðis.”
— Þú hefur aðeins reynt fyrir þár i
svokölluðum „alvarlegum" hlut-
verkum. Langar þig að spreyta þig
meira ó sliku?
„Já, ég lék þarna í einni sjón-
varpsmynd og það var virkilega
gaman. Ég hef töluverðan áhuga á
að fást við annars konar hlutverk
en eintómt grín, ég vil ekki festast
alveg í hlutverki skemmtikrafts-
ins.”
— Ertu vonsvikinn yfir þvi að þár
sóu ekki boðin fleiri slik hlutverk?
„Nei, nei, það er ég nú ekki. En
mér finnst að það mætti vera
meira af slíku; ég get vel hugsað
mér að túlka annars konar hlut-
verk og held að ég geti það vel. ”
— En heldurðu ekki að fólk muni
alltaf taka þár sem grinista og fara
að hlæja við það eitt að þú birtist?
„Jú, það er auðvitaö hætta á ein-
hverju slíku, en ég verð þá bara að
sýna að ég sé nógu góður til þess
að yfirvinna það.”
— Og þú hefur næga trú á þár?
„Ja, úr því þú spyrð verð ég nú
að játa að ég hef kannski ekki al-
veg nægilega trú á sjálfum mér.
Ég vildi gjarnan að ég hefði meira
sjálfstraust. Auövitað er ég sann-
færður um að ég geti ýmislegt en
feimnin er samt enn of mikil.”
— Feimnin?
18 Vikan 48. tbl.