Vikan - 03.07.1986, Page 45

Ekki leið á löngu þar til Labbi
var orðinn fastur maður í meist-
araflokki liðsins, 16 ára gamall
árið 1955, og tveimur árum
seinna lék hann sinn fyrsta úr-
valsleik með Reykjavíkurúrval-
inu. Og hann skemmti áhorfend-
um ekki einasta með góðum
handknattleik heldur var með
hin spaugilegustu uppátæki sem
eru með öllu óþekkt á vellinum
nú til dags. Hann sneri kannski
baki í vörn mótherjanna þegar
hann fékk boltann og skoraði
með því að skjóta í gegnum klof-
ið á sér og varnarmannanna sem
vissu minnst um hvaðan á sig
stóð veðrið. Síðan gerði hann
óspart grín að þeim með andlits-
grettum og látbragði.
„Ég hef alltaf litið á íþróttir
að vissu leyti sem skemmtana-
iðnað og mér þótti alveg sjálf-
ságt, ég tala nú ekki um ef leikir
voru þrautleiðinlegir, að vera
með einhver fíílalæti fyrir fólkið
svo því yrði skemmt. Það er stutt
í frúðinn. Konan segir líka oft
þegar maður er að gantast við
börnin og barnabörnin að ég sé
á rangri hillu, ég hefði átt að
verða leikari. Það er kannski
svolítið til í því.“
Það er líka mikið til í því að
Gunnlaugur hafi haldið sig á
heppilegri hillu, sem húsasmiður
lengstum, en árið 1961 voru 5
húsasmiðir í íslenska handknatt-
leikslandsliðinu.
Við vorum náttúrlega allir
með hamra á lofti í vinn-
unni. Þá voru heldur ekki
komnar þessar bogasagir
sem menn skipta um blöð
í þegar þau eru hætt að
bíta. Menn þurftu alltaf
að skerpa sagirnar. Ég vann
meðal annars hjá Ármanni
Labbi í Hálogalandi 1962 í leik
með [R gegn Val.
Mynd Bj.Bj.
heitnum í Ármannsfelli og hann
sagði einhvern tíma við mig þeg-
ar ég var að reyna að saga í
gegnum planka: Jæja, nennir þú
ekki að skerpa, ertu að æfa skot-
kraftinn.“ Hittnin var svo æfð
sérstaklega. „Ég var alltaf með
bolta í höndunum og skaut í alla
veggi sem ég fann. Á veturna var
snjóboltinn svo auðvitað mikið
notaður og leiddi af sér ófá rúðu-
brot.“
Það er ekki að því að spyrja.
Annars voru handknattleiksæf-
ingar yfirleitt ekki teknar sér-
staklega alvarlega af handknatt-
leiksmönnum hér á árunum
áður. FH og ÍR voru líkast til þau
lið sem fyrst fóru að æfa íþróttina
af einhverri alvöru, til dæmis
úthald leikmanna. „FH-ingar
byrjuðu á þessu undir stjórn
Hallsteins Hinrikssonar en hjá
félögunum í Reykjavík var hand-
boltinn oft meira bara grín fyrir
knattspyrnumenn yfir veturinn.
Það kostaði ákveðið stríð, þegar
við vorum að byrja, að fá menn
til að hlaupa úti. Þetta þótti fár-
ánlegt, meðal annars vegna þess
að salurinn á Hálogalandi var
ekki nema 12 sinnum 24 metrar.
Mönnum fannst ekki taka því að
hlaupa mikið fyrir svo lítinn sal.“
Ekki eru nema þrír áratugir
liðnir frá því þetta var en auðvit-
að má spyrja sig hvort meiri ögun
og alvara hafi ekki haft sín
slæmu áhrif. Labbi er ekki í
minnsta vafa. „Það er alltof mik-
il alvara í handbolta í dag. Menn
hafa hreinlega ekki gaman af
þessu. Þeir mæta á æfmgar af
því að þeir fá borgað fyrir það,
það eru peningar í málinu en
iðulega hafa þeir ekkert gaman
af því, því miður. Þá er ég fyrst
og fremst að tala um landsliðið.
En þetta er ekki leikmönnunum
að kenna. Keppnisferðir eru
þannig uppbyggðar að menn fara
í viku eða tíu daga, keppa á
hverjum degi, síðasta leikinn
kvöldið áður en farið er heim.
Þegar það er búið langar menn
til að fá sér í glas og létta sér
lund en þurfa þá yfirleitt að
vakna klukkan 5 morguninn eft-
ir til að ná flugvél. Þetta verður
ekkert nema streð. Ég hef lengi
haldið því fram, til að mynda þau
fjögur ár sem ég var í landsliðs-
nefnd, að eftir keppnisferðir eigi
að vera þrír dagar frjálsir svo
menn geti slett úr klaufunum. Á
þetta var náttúrlega ekki hlust-
að.“
Utan einu sinni og aðeins af
einum leikmanni, félaga Gunn-
laugs. „Við Ingólfur Óskarsson
tókum okkur einu sinni til eftir
keppnisferð og ákváðum að
verða eftir. Við vorum þá í París
og vöknuðum við það klukkan
fimm að morgni að drengirnir
voru að fara í burtu. Þá lögð-
umst við aftur á okkar grænu
eyru og ákváðum að hafa það
gott. Við vöknuðum aftur um
hádegi og fórum inn á matsölu-
stað til að fá okkur að borða.
Ingólfur er matvandur mjög,
vildi helst ekkert nema kjúklinga
og franskar kartöflur sem þá var
ekki orðinn matur á Islandi, en
þar sem hvorugur okkar skildi
nokkuð í frönsku bentum við
bara af handahófi í matseðilinn.
Ég fékk ágætis mat, kjötkássu,
en Ingólfur fékk þrjú dúfuegg."
að er augljóst þegar Labbi
byrj ar að tala um keppnis-
ferðirnar að hann er á
heimavelli. „Þær voru nú
svo margar og maður hef-
ur ekki tölu á þeim en það
eru helst fyrstu ferðirnar
sem eru minnisstæðar. Þá var
ekki orðinn almennur siður að
fólk færi utan á hverju ári. Þetta
þótti mikill viðburður. Ég tala
ekki um þegar við fórum kannski
þrjár, fjórar ferðir á ári. Annars
höfðum við mikið fyrir þessu.
Yfirleitt þurftum við að smala
sjálfir saman peningunum, það
lenti á okkur að selja happ-
drættismiða og í raun allt sem
hægt var að selja til að snapa
upp í kostnað. Þegar við æfðum
fyrir heimsmeistarakeppnina í
Áustur-Þýskalandi 1958 voru æf-
ingar í íþróttahúsinu á Keflavík-
urflugvelli. Það fór rúta frá BSÍ
klukkan hálfátta en vinnudagur-
inn var yfirleitt ekki búinn fyrr
en kortér yfir sjö svo maður
mátti hafa sig allan við að ná
rútunni. Við borguðum sjálfir
rútuferðirnar fram og til baka. Á
þessum tíma var ekki komin
hraðbraut á Keflavíkurveginn
þannig að maður kom yfirleitt
ekki heim til sín fyrr en klukkan
tvö á nóttunni."
Frá keppninni í Austur-Þýska-
landi minnist Labbi sérstaklega
framkomu Ásbjörns Sigurjóns-
sonar á Álafossi, formanns HSl
um árabil. „Ég held að það séu
tveir menn sem eiga heiðurinn
af því hvað íslenskur handbolti
er í dag. Það er annars vegar
Hallsteinn heitinn Hinriksson og
hins vegar Ásbjörn á Álafossi.
Hann er einhver sá alskemmti-
legasti persónuleiki og ferðafé-
lagi sem nokkur getur haft. Ég
man sérstaklega eftir einni æf-
ingu þarna úti. Þetta var
kannski ekki eins og hjá Real
Madrid eða Barcelona þar sem
20 þúsund manns koma að fylgj-
ast með æfingum en þarna voru
að minnsta kosti 150 manns að
horfa á. Nú, okkur vantaði einn
mann til að við hefðum tvö full-
skipuð lið og Ásbjörn vildi
endilega fá að vera með. Hann
var ekki með nein föt en sagðist
bjarga því. Við fórum án hans
inn í sal og gleymdum honum
brátt. Allt í einu heyrist þetta
ægilega öskur. Þá kemur Ás-
björn hlaupandi inn í salinn á
strigaskóm og sundskýlu sem
trúlega væri kölluð ósæmileg á
baðströndum Spánar nú til dags,.
hún var svo lítil. Þetta var maður
upp á 120 kíló og hann fékk skýl-
una lánaða hjá einhverjum
dvergi frammi í fatageymslu. En
hann kom hlaupandi inn í salinn
og barði sér á brjóst og það varð
allsherjar fögnuður hjá þessum
150 manns sem voru að horfa á.
Öll hans framkoma og annað var
í þessum dúr. Þetta var alveg
einstakur maður.“
Á heimleiðinni vann Gunn-
laugur eftirminnilegt afrek. „Við
áttum að keppa við Noreg. Það
voru allir búnir að fá að spila í
ferðinni nema einn Hafnfirðing-
ur sem lék sömu stöðu og ég og
það þótti sjálfsagður hlutur að
hann fengi að spila síðasta lands-
leikinn. En áður en að þessum
landsleik kom lékum við æfinga-
leik við Kaupmannahafnarúr-
valið. Ég vildi náttúrlega ekki
missa af leiknum við Norðmenn
og vissi að eitthvað þyrfti gerast.
Við töpuðum leiknum gegn
Kaupmannahafnarúrvalinu með
24 eða 25 mörkum gegn 17 en ég
setti 16 af mörkunum þannig að
það var ekki stætt á því að setja
mig út úr liðinu. Þarna bjargaði
ég mér fyrir horn.“
Labbi tekur samt fyrir að
hann hafi verið eigingjarn
í leiknum. „Nei, ég held
það hafi aldrei verið sagt
um mig að ég hafi verið
eigingjarn. Ég minnist
þess í landsleikjum að ég
var frekar skammaður fyrir að
gefa á næsta mann sem var
kannski ekki alveg jafnvel stað-
settur. Þá var ekki komin þessi
leiðindablaðamennska að tíunda
hverjir settu mörkin og annað
eftir því. Mér finnst það hafa
skemmt mikið fyrir. Mér var
aldrei neitt kappsmál að vera
markahæstur. Mestu skipti að
liðið ynni. Nú ala blaðamenn
hins vegar á markagræðgi leik-
manna. Málið er að hér eru menn
að skrifa um handbolta sem hafa
ekki hundsvit á því um hvað
íþróttin snýst. Alls kyns menn
dúkka upp í blaðamannastúku
og fella spekingsdóma. Það er
27. IBL VI KAN 45