Vikan - 03.07.1986, Síða 46

aldrei tekið tillit til þess að mað-
ur spili góðan varnarleik eða
samherjana uppi, bara hverjir
setja mörkin.“
Árið 1961 hafnaði íslenska
handknattleikslandsliðið í 6.
sæti á heimsmeistaramótinu sem
er sami árangur og náðist í
keppninni í Sviss í vetur. Gunn-
laugur minnist sérstaklega
samskiptanna við Dani í þeirri
ferð en í fyrsta leiknum töpuðu
íslendingar gegn þeim með 12
marka mun. „Þetta var mikið
áfall því menn höfðu gert sér
vonir um að hægt yrði að leggja
Danina. Ég man að við bjuggum
á sama hóteli og þeir og megnið
af danska liðinu var úr Helsingor
sem var þá nýbúið að vera á ís-
landi þannig að þetta voru allt
góðir kunningjar okkar. Þeir
gerðu náttúrlega mikið grín að
okkur á leiðinni heim í bílnum.
Var þá fátt um svör og menn
frekar niðurlútir. En þegar við
skildum sagði ég við Per Teilman
sem þá var fyrirliði danska
landsliðsins: Þetta er allt í lagi,
við hittumst vafalaust aftur ef
þið komist áfram. Sú varð líka
raunin. Við unnum næsta leik
gegn Sviss og komumst þannig
áfram. Að endingu lékum við um
5. til 6. sætið gegn Dönum og
töpuðum þá með einu marki.“
Labbi stóð sig ekki verr en svo
í þessari keppni að hann var val-
inn í heimsliðið í handknattleik,
en vissi reyndar ekki af því fyrr
en löngu seinna. „Á þessum tíma
var talsverður félagarígur. I
landsliðinu voru margir FH-
ingar sem héldu stíft saman og
það mátti eiginlega ekki fréttast
að ég hefði verið valinn í liðið
því það átti fyrst og fremst að
vera FH-ingur.“
Labhi var hins vegar fyrst og
fremst IR-ingur, allavega fram til
ársins 1966 þegar hann fór yfir í
Fram. „Orsök vinslitanna við ÍR
var svolítið hláleg. Það hafði
komið hingað tékkneskt lið til
okkar, Skoda Pilsen. Við áttum
kost á að endurgjalda heimsókn
þess; fara í sautján daga til
Tékkóslóvakíu og það kostaði
ekki krónu. Mönnum fannst hins
vegar svo langt til Tékkóslóvak-
íu, það hlyti að vera leiðinlegt,
þannig að bestu mennirnir í lið-
inu gáfu ekki kost á sér. Þeir
fóru frekar norður í land að
skemmta sér um verslunar-
mannahelgina. Þetta voru
samningsslit og þau nægðu til
að ég hætti. Um þetta leyti var
ég varaformaður ÍR þannig að
félagaskiptin vöktu athygli og
var eitthvað skrifað í blöð um
málið. í gegnum tíðina hafði ég
gert mikið að því að stríða Hann-
esi Sigurðssyni dómara og ég lét
þau orð falla í viðtali að ég hefði
farið í Fram aðeins af einni
ástæðu; það var til að losna við
Hannes sem dómara. Hann var
nefnilega Framari.
Ég man ansi vel eftir leiknum
við Skoda Pilsen á Hálogalandi.
Þeir voru þremur mörkum yfír
rétt fyrir leikslok en við tókum
þá maður á mann og tókst að
jafna eða vinna leikinn. Eftir
leikinn ræddum við um það í
búningsherbergjunum hve þessi
leikaðferð, maður á mann, tæki
á. Við vorum alveg útkeyrðir.
Þá sagði einn félagi okkar: Iss,
ég er ekkert þreyttur. Minn mað-
ur stóð alltaf kyrr. Það kom brátt
upp úr dúrnum að hann hafði
tekið leikmann úr umferð sem
hafði verið rekinn af leikvelli.
Plássið á Hálogalandi var svo
lítið að ef menn voru reknir út
af þurftu þeir að bíða alveg við
hliðarlínuna.“
omið er að Gunnlaugi að
staðfesta frægustu söguna
sem gengur af honum,
söguna af því þegar
nokkrir ÍR-ingar urðu
vitni að skartgriparáni í
Köln. Þá á Labbi að hafa
komið hlaupandi í átt til þjóf-
anna og vælt eins og sírena á
lögreglubíl. „Já, þetta er sönn
saga,“ gegnir Labbi og kímir bak
við skegghárin. „Við vorum á
rölti um bæinn og komum að
tveimur mönnum þar sem þeir
voru að tína skartgripi í poka
úr brotnum búðarglugga. Aðrir
tveir stóðu við bíl þarna við og
sneru baki í okkur. Þegar ég kom
hlaupandi sneru þeir sér við og
voru þá með byssur sem þeir
beindu að mér. Þeir skutu samt
ekki, félagar mínir tíndust að og
það kom fát á þjófana. Þeir
stukku brátt inn í bílinn og brun-
uðu í burtu.“
Labbi bætir því samt við að
hann hafi verið hræddari um líf-
•tóruna í annarri keppnisferð,
með landsliðinu á Spáni. „Við
fórum allir á vináttuleik milli
Real Madrid og einhvers ítalsks
liðs og hvöttum ítalska liðið
óspart. Það var lélegri aðilinn í
leiknum en því tókst einhvern
veginn að koma inn marki og
vinna leikinn. Spánverjarnir í
stúkunni litu fyrst hornauga til
okkar en þegar leið á leikinn fór
að síga í þá og þeir byrjuðu að
kasta alls kyns drasli í okkur,
kunnu augljóslega ekki við
hvatningarhrópin. Við vorum
með tvær stúlkur sem túlka en
þær urðu alltaf órólegri og óró-
legri og báðu okkur að hætta
þessu. Allt í einu varð ég var við
að þær voru horfnar. Þær höfðu
þá farið að ná í lögregluna og
að leikslokum fórum við af vell-
inum umkringdir tuttugu lög-
regluþjónum. Þeir hafa líklega
komið í veg fyrir slæma útreið
okkar af hendi áhangenda Real
Madrid.“
Það sleppa ekki allir þetta vel.
Gunnlaugur lætur flakka einu
söguna sem hann segir að sé sönn
af því þegar andstæðingur fékk
slæma útreið af hans hendi. „Ég
man aðeins eftir einu skipti sem
ég beitti virkilegum bolabrögð-
um og það var í Rúmeníu gegn
landsliðinu þar. Við kepptum
tvisvar og töpuðum fyrri leiknum
stórt. í rúmenska liðinu var smá-
vaxinn leikmaður, Catu, sem var
bókstaflega allt í öllu og vann
þennan leik fyrir Rúmenana.
Seinni leikurinn fór síðan fram í
heimabæ Catu. Hann lagði sig
því enn betur fram en áður og
gerði alveg stólpagrín að okkur.
I seinni hálfleiknum tók ég mig
því til og gaf honum högg undir
bringspalirnar þannig að hann
varð að fara út af og lék ekki
meira með í leiknum. Það sá
þetta enginn, það er að segja
dómarinn og aðrir starfsmenn
leiksins sáu þetta ekki, en 3000
áhorfendur í húsinu sáu þetta því
þeir höfðu aldrei augun af hetj-
unni sinni. Eins og nærri má
geta varð ég tiltölulega óvinsæll
í þeirra hópi eftir þetta en á
móti kom að við söxuðum fljótt
á 8 marka forskot sem þá var og
töpuðum aðeins með einu
rnarki."
í annað skipti var Labbi fund-
inn sekur um lítinn íþróttaanda,
en ekki eins verðskuldað. „Það
var í leik gegn FH að ég setti
eitthvað 13-14 mörk, öll sömu
megin við Hjalta Einarsson en
hann var miklu lélegri öðrum
megin. Á þessum tíma starfaði
Árni Ágústsson, harður FH-
ingur, sem íþróttafréttamaður
hjá Morgunblaðinu. Hann skrif-
aði af þessu tilefni: Hjalti
Einarsson, markmaður FH, var
meiddur á annarri hendinni og
það eina sem setti ljótan svip á
leikinn var að Gunnlaugur
Hjálmarsson notfærði sér það til
hins ýtrasta, skaut alltaf þar sem
veika höndin var. I næsta leik
gegn FH byrjuðum við með bolt-
ann. Ég byrjaði á því að rekja
hann upp að blaðamannastúk-
unni og kallaði svo allir heyrðu:
Árni, hvorum megin er hann
meiddur núna.“
Sjálfur segist Gunnlaugur hafa
komist í gegnum sinn feril án
alvarlegra meiðsla, fullyrðir
reyndar að þeir einir meiðist sem
46 VI KAN 27. TBL hann hafi verið hræddari um líf- han,n nPPað blaðamannastúkunni
tóruna í annarri keppnisferð, með kallaðl svo allir heyrðu: Árm,
hvorum megm er hann meiddur
núna.“
séu í ónógri æfingu. En meiðslin
eru ekki öll af sama tæi. „Það
gerðist í einni ferðinni að ungur
maður, sem var með okkur, fékk
flatlús. Hann hafði álpast upp á
kvenmann einhvers staðar og
þetta hefði nú kannski verið allt
í lagi nema maðurinn var nýgift-
ur. Hann vissi ekkert um þetta
fyrst en þegar hann komst að
þessu var hann í öngum sínum
og vissi ekkert hvað hann átti
að gera. Hann hringdi í mig og
spurði ráða og ég svaraði honum:
Elsku vinur, þetta er ekkert mál.
Segðu bara að við höfum sofið í
sama rúmi í ferðinni og þú hafir
fengið þetta af mér. Hann gerði
það og síðan heyrði maður sög-
una úti í bæ; það hafi verið
agalegt fyrir þennan aumingja
pilt að lenda með Gunnlaugi,
þessum lífsreynda manni, í rúmi
og fá af honum þennan óþverra.
Ég sagði konunni minni náttúr-
lega frá þessu og þetta var alveg
meinlaust fyrir mig. Yfirleitt hef-
ur það nú verið þannig að ef
maður hefur getað bjargað félög-
um sínum úr klípu, hvort sem það
hefur verið svona eða annað, þá
hefur maður alltaf verið reiðubú-
inn til þess.“
Það kemur því ekki á óvart
að Labbi tali um vissan
létti samfara því að leggja
skóna á hilluna. „Þegar
þú ert í hópíþrótt eins og
ég, í 15 til 20 ár, verðurðu
alltaf að taka tillit til
þinna félaga, öðruvísi er það ekki
hægt. Menn verða að gefa eitt-
hvað af sér, vera samhentir. Það
fá ekki allir sínum óskum full-
nægt. Þegar þú hættir er það eins
og að losna úr fjötrum. Þá ertu
bara þú sjálfur og þarft ekki að
taka tillit til neins nema sjálfs
þín. Síðan ég hætti í handboltan-
um hef ég gert óskaplega mikið
að því að lesa, milli þess sem ég
fer í göngutúra með hundinn.“
Auk þessara göngutúra hefur
Labbi haldið sér í æfingu með
handknattleiksdómgæslu. Það er
því aldrei að vita nema hann láti
berast þegar draga fer að næstu
ólympíuleikum að hann sé til-
búinn að gefa kost á sér í íslenska
handknattleikslandsliðið, treysti
sér til að spila allavega annan
hálfleikinn. „Eigum við ekki að
orða það þannig,“ segir hann og
fiktar enn við yfirvaraskeggið
þannig að athyglin beinist að því
hve handstór hann er, „að það
sé best fyrir mig að gefa ekki
yfirlýsingu strax. Ég gæti verið
dottinn úr æfingu þegar kemur
að keppninni.“ Við sjáum til með
það.