Vikan - 03.07.1986, Page 53

var hún uppstökk og bitur við hann
og sendi honum svíðandi glósur og
augnatillit, sem kvaldi Willy óum-
ræðilega mikið. Carla virtist hafa
ánægju af því að pína hann - hún
var sannkallaður sadisti. Það var
engu líkara en hún kenndi honum
um veikindi hans.
iðurlægður, skömmustulegur og
yfirkominn af þjáningu leið hann
konu sirini allt þetta með þolin-
mæði. En þar kom að hann þoldi
ekki meira. Kvöld eitt í apríl 1984
rakst hann á einn elskhuga hennar
á sínu eigin heimili. Klukkan var
átta, sá tími sem hann kom venjulega
heim úr vinnunni, en þá var Carla
vön að vera fjarverandi. Það var
myrkur í forstofunni, sem og á allri
neðri hæðinni. Willy kveikti ljósið
og hélt til dagstofunnar þar sem
hann fékk sér viskílögg. Hann fór sér
hægt að öllu og fann til þægilegrar
þreytutilfinningar. Rétt sem hann
dreypti á drykknum heyrði hann nið-
urbælt muldur sem gerði honum bilt
við. Hann greindi rödd konu sinnar
og ókunnugs manns af efri hæðinni
og síðan hljóð sem hann kannaðist
vel við frá fyrri sælunóttum þeirra
Cörlu.
Þá stóð hann á fætur og læddist
upp stigann, opnaði dyrnar að hjóna-
herberginu og kveikti ljósið. Þar var
Carla nakin í faðmi kraftalegs ná-
unga sem var miklu yngri en Willy.
„Ut!“ öskraði hann af ólýsanlegri
bræði. En Carla, sem alltaf virtist
geta haft stjórn á sjálfri sér og kring-
umstæðunum, var blygðunarlaus og
örugg með sig. Hún virtist alls ekki
hafa heyrt í honum. „Ó, ert þetta þú?
Má ég kynna Oswald fyrir þér, ég
býst ekki við að þú hafir neitt á
móti honum. Hann er fimleikakenn-
ari og fyrirliði hjá íshokkíliði - en
þú ert ekkert annað en vesæll geld-
ingur-flakafmanni...“
Willy snerist á hæli, skjálfandi af
reiði, og staulaðist niður í dagstof-
una aftur. Nú var komið að endalok-
um þolinmæði hans og hann tók
endanlega ákvörðun.
aginn eftir tilkynnti hann um til-
vonandi skilnað þeirra hjóna í
blaðinu sem hann ritstýrði. Lífið með
Cörlu var orðið óþolandi og skilnað-
ur eina lausnin, eða það sagði hann
vinum sínum. „Ég geri ráð fyrir að
hún verði ánægðari frjáls og laus við
mig. A mínum aldri er lífið staðnað
en hún er ennþá ung.“
Eftir sex ára hjónaband, 19. des-
ember 1984, fengu Carla og Willy
skilnað. Eftir langt tímabil angurs
og dapurleika fann Willy loks frið í
hjarta sínu, tilfinningu sem hann
hélt löngu gleymda. Venju fremur
ánægður með tilveruna ákvað hann
að eyða nokkrum dögum við veiðar
á Winooski vatni. Fyrsta morguninn
leigði hann sér bát, hélt langt út á
vatnið og dvaldi þar góða stund.
Þegar hann kom til baka beið hans
óskemmtileg uppákoma: tveir lög-
regluþjónar. A meðan þeir leiddu
hann burt á milli sín spurði annar:
„Það litur út fyrir að þér hafið sökkt
í vatnið fyrirferðarmiklum böggli.
Getið þér nokkuð upplýst okkur um
innihaldið?" Willy Black, ruglaður
og ráðvilltur, stamaði: „Ég skil
ekki... Égbara ...“
Þá kom til sögunnar David Web-
ster, maðurinn sem hafði leigt Willy
bátinn.
„Ég hef fylgst með yður í kíkinum
mínum og sá hvernig þér burðuðust
með og sökktuð umfangsmiklum
poka.“
Willy Black horfði náfölur og ótta-
sleginn á hann augnablik. Það var
eins og hann ætlaði að segja eitt-
hvað, en svo reikaði hann og féll til
jarðar. Hann var í skyndi fluttur á
nærliggjandi sjúkrahús og þegar
hann kom til sjálfs sín skýrði hann
frá málavöxtum.
rá kvöldi því er hann kom að Cörlu
og elskhuganum breyttist ást hans
og þolinmæði í blint hatur. Á meðan
hún hélt áfram athöfnum sínum í
svefnherberginu gerði hann áætlun
í dagstofunni. Hann fylgdi henni eft-
ir með því að skýra vinum sínum og
starfsfélögum frá tilvonandi skilnaði
þeirra. Síðar, skömmu fyrir jól, stakk
hann upp á því við Cörlu að þau
færu í ferðalag til Winooski vatns.
Hún féllst á það en á leiðinni þangað
kyrkti hann hana, setti í poka sem
hann hafði meðferðis og faldi hana
síðan í farangursgeymslu bílsins. Því
næst leigði-hann sér bátinn fyrr-
nefnda, lét pokann í hann, reri út á
vatnið og sökkti pokanum þegar
hann áleit sig vera í nægilegri fjar-
lægð og enginn gæti fylgst með
honum.
Það sem vakið hafði athygli Davids
Webster var að maður með jafnfull-
kominn veiðiútbúnað skyldi ekki
óska eftir tilskildu veiðileyfi eins og
allir veiðimenn gerðu. Og þar að
auki hafði Willy gefið David fárán-
lega litið þjórfé. Þetta var undarleg-
ur viðskiptavinur og þess vegna
fylgdist David með athöfnum hans.
Það sem hafði virst fullkominn
glæpur í upphafi varð að lokum aug-
ljóst vegna ógætni og nirfilsháttar
Willys Black.
27. TBL VI KAN 53