Vikan - 04.09.1986, Blaðsíða 53

nákvæmur að eðlisfari þá var engan veginn
erfitt að lynda við hann og sambýlið gekk bara
sæmilega hjá okkur þrem. Fyrir tveim dögum
var frændi orðinn þreyttur á gleðskapnum í
borginni og stakk því upp á að við færum til
Derbyshire í nokkra daga. Konan mín sendi
skeyti til frú Middleton, sem er ráðskona hjá
okkur, og við héldum af stað samdægurs. í
gærkvöldi neyddist ég hins vegar til að fara
aftur til London en konan mín og frændi urðu
eftir. í morgun fékk ég þetta skeyti."
Hann rétti mér skeytið.
„Komdu eins og skot. Harrington frændi
myrtur. Náðu í góðan leynilögreglumann.
Zoe.“
„Þér vitið þá ekkert um einstök atriði máls-
ins? Er lögregla ekki komin á staðinn?"
Klukkan var þrjú þegar við stigum út á
brautarpallinn á Elmer Dale járnbrautarstöð-
inni. Eftir um fimm mínútna akstur þaðan
komum við að gráu steinhúsi sem stóð eitt sér
á miðri heiðinni.
„Einmanalegur staður," sagði ég og það fór
hrollur um mig.
Havering kinkaði kolli.
„Ég held ég geti aldrei komið hingað aftur,
ég mun selja húsið.“
Við opnuðum hliðið og gengum eftir þröng-
um stígnum upp að húsinu. Skyndilega var
þungri eikarhurðinni lokið upp og gamall
kunningi leit út.
„Japp,“ hrópaði ég.
Lögregluforinginn frá Scotland Yard brosti
breitt til mín um leið og hann yrti á ferðafélaga
minn.
„Þér eruð hr. Havering, er það ekki? Ég var
sendur hingað til að rannsaka málið og ég vil
gjarnan fá að ræða við yður, herra minn.“
„En konan mín... “
„Ég hef þegar rætt við þá góðu konu og ráðs-
konuna líka. Ég mun ekki tefja yður nema
andartak því að ég er á förum niður í þorpið.
Mér sýnist ég vera búinn að skoða allt sem hér
er að sjá.“
„En ég veit ekki neitt..
„Einmitt þess vegna," sagði Japp róandi. „Ég
vil aðeins spyrja yður út í eitt eða tvö atriði.
Hastings höfuðsmaður þekkir mig og hann fer
upp að húsinu og lætur vita af komu ykkar.
Meðal annarra orða, hvar er sá smávaxni?"
„Hann er í rúminu með flensu."
„Þú segir ekki, það var nú verra. Hér á við
gamla máltækið að vagninn sé lagður af stað
án klársins."
Eftir að hafa þurft að þola þennan smekk-
lausa brandara gekk ég heim að húsinu.
Ég hringdi bjöllunni því Japp hafði lokað á
eftir sér. Eftir stundarkorn voru dyrnar opnað-
ar og fyrir innan stóð svartklædd, miðaldra
kona.
„Hr. Havering kemur eftir augnablik," út-
skýrði ég. „Lögregluforinginn hélt honum eftir.
Ég kom með honum frá London til að rannsaka
málið. Gætuð þér sagt mér hvað gerðist í gær-
kvöldi?“
„Gjörið svo vel að koma inn fyrir, herra
minn.“ Hún lokaði á eftir sér og við stóðum í
hálfrökkvuðum ganginum. „Það kom maður
eftir kvöldmatinn í gær. Hann bað um að fá
að tala við hr. Pace. Eg taldi að þetta væri einn
hinna bandarísku kunningja hans því hann
talaði með handarískum hreim. Ég vísaði hon-
um inn í byssuherbergið og fór síðan til að ná
í hr. Pace. Þegar ég fer að hugsa um það svona
eftir á var það reyndar dálítið undarlegt að
hann skyldi ekki vilja segja til nafns. Hr. Pace
virtist undrandi þegar ég sagði honum þessar
fréttir en hann sagði við frúna: „Hafðu mig
afskaðan, Zoe, ég ætla að athuga hvað þessi
náungi vill.“ Hann gekk áleiðis til byssuher-
bergisins og ég fór til eldhússins. Skömmu síðar
heyrði ég hávært rifrildi og þá fór ég fram í
forstofuna. Frúin kom fram á sama tíma og þar
sem við stóðum þarna kvað við skothvellur og
síðan varð óhugnanleg þögn. Við hlupum báðar
að byssuherberginu en dymar voru lokaðar
þannig að við urðum að skríða inn um opinn
gluggann. Þar fyrir innan lá hr. Pace með blæð-
andi skotsár."
„Hvað varð af manninum?"
„Hann hlýtur að hafa forðað sér út um
gluggann áður en við komum.“
„Og svo?“
„Frú Havering sendi mig til að ná í lögregl-
una. Það er um fimm mílna gangur. Lögreglu-
þjónarnir komu með mér til baka og einn þeirra
var hér í alla nótt. f morgun kom svo þessi
lögregluforingi frá London."
„Getið þér lýst manninum sem kom til að
hitta hr. Pace?“
Ráðskonan hugsaði sig um: „Hann var með
dökkt skegg, miðaldra og í léttum frakka. Ég
tók ekki eftir neinu sérstöku nema að hann
talaði með bandarískum hreim.“
„Ég skil. Gæti ég fengið að hitta frú Haver-
ing?“
„Hún er uppi. Ég skal ná í hana og segja
henni að þér séuð kominn."
„Gerið það og segið henni að hr. Havering
sé fyrir utan með Japp lögregluforingja og að
maðurinn, sem kom með honum frá London,
vilji gjarnan tala við hana.“
„Sjálfsagt, herra.“
Ég var óþolinmóður. Mig langaði til að heyra
allar staðreyndir málsins. Japp hafði tveggja
tíma forskot og það að hann vildi komast svona
fljótt burtu gerði mig áhyggjufullan.
Frú Havering lét mig ekki bíða lengi. Ég
heyrði létt fótatak fyrir aftan mig og þegar ég
leit upp sá ég myndarlega unga konu koma
gangandi í áttina til mín niður stigann. Hún
var klædd eldrauðri peysu sem gerði hana
næstum strákslega í vextinum. Á höfði hafði
hún lítinn leðurhatt, svipaðan að lit. Jafnvel
sá harmleikur, sem hér hafði gerst, brá ekki
skugga á líflegan persónuleika hennar.
Ég kynnti mig og hún kinkaði kolli.
„Eg hef að sjálfsögðu heyrt yðar getið, svo
og samstarfsmanns yðar, hr. Poirots. Þið hafið
unnið ýmis afreksverk saman, ekki satt? Það
var gott að maðurinn minn náði í yður svona
fljótt. Þér viljið sjálfsagt spyrja mig um hitt
og þetta. Það er líklega auðveldasta leiðin til
að fá alla þá vitneskju sem þér þurfið á að
halda um þennan hræðilega atburð."
„Þakka yður fyrir, frú Havering. Hvenær
kom þessi maður?"
„Rétt fyrir klukkan níu, held ég. Við höfðum
lokið við matinn og vorum að drekka kaffið
og reykja."
„Var maðurinn yðar farinn til London?“
„Já, hann fór með kortér yfir sex lestinni."
„Gekk hann til lestarstöðvarinnar eða fór
hann með bíl?“
„Bíllinn okkar er ekki hér. Það kom leigu-
bíll frá þorpinu til að ná í hann.“
„Virtist hr. Pace eins og hann átti að sér?“
„Já, hann var fullkomlega eðlilegur.'1
„Getið þér lýst komumanninum?"
„Því miður, ég sá hann ekki því að frú
Middleton vísaði honum strax inn í byssuher-
bergið og kom síðan að láta frænda vita.“
„Hvað sagði frændi yðar?“
„Þetta fór greinilega í taugamar á honum
en hann fór samt strax að hitta manninn. Um
það bil fimm mínútum síðar heyrðum við að
þeir voru farnir að rífast. Ég hljóp fram í for-
stofu og rakst næstum á frú Middleton. Síðan
heyrðum við skothvell. Herbergið var lokað
innan frá og því þurftum við að fara út, i kring-
um húsið að glugganum. Allt tók þetta nokkurn
tíma og morðinginn komst því auðveldlega
undan. Aumingja frændi..röddin brast eitt
augnablik „.. .hafði verið skotinn gegnum höf-
uðið. Ég gerði mér strax grein fyrir því að hann
var látinn. Ég sendi frú Middleton til að ná í
lögregluna. Ég passaði mig líka á því að snerta
ekki neitt í herberginu og skilja við allt eins
og ég kom að því.“
Ég kinkaði kolli til samþykkis.
„En vopnið?“
„Ég get aðeins getið mér til um það, Hast-
ings höfuðsmaður. Það voru tvær skammbyss-
ur, sem maðurinn minn átti, uppi á vegg. Önnur
þeirra er horfin. Ég benti lögregluþjónunum á
þetta og þeir höfðu hina á brott með sér. Þeir
vita þetta þegar þeir eru búnir að ná kúlunni."
„Má ég skoða byssuherbergið?"
„Að sjálfsögðu. Lögreglan er búin að því sem
hún þarf að gera. Það er líka búið að fara með
líkið.“
Hún fylgdi mér á staðinn þar sem ódæðið var
framið. Nú gekk hr. Havering inn í forstofuna
og kona hans hljóp til hans og bað mig að
hafa sig afsakaða. Ég gat því óhindraður snúið
mér að því að rannsaka herbergið.
Það er eins gott að ég játi það strax að ég
varð fyrir hálfgerðum vonbrigðum með rann-
sóknina. í leynilögreglusögum er allt vaðandi
í vísbendingum en ég fann ekkert sem virtist
óeðlilegt nema risastóran blóðblett á gólfinu
þar sem hinn látni hafði legið. Ég athugaði
allt þarna inni mjög vandlega og tók auk þess
tvær myndir með lítilli ljósmyndavél sem ég
hafði gripið með mér. Ég athugaði líka flötina
fyrir utan gluggann en þar var svo mikið af
fótsporum og sparki að ég taldi það tímasóun
að kanna hana nánar. Ég hafði nú séð allt sem
máli skipti í veiðikofanum og næst þurfti ég
því að fara aftur til þorpsins og ná sambandi
við Japp. Ég kvaddi Havering hjónin og hélt
til baka í bílnum sem við höfðum ekið í upp eftir.
I Matlock Arms kránni fann ég Japp og hann
sýndi mér lík Harringtons Pace. Hann hafði
verið lítill maður og grannvaxinn, sléttrakaður
36. TBL VIKAN 53