Vikan


Vikan - 04.09.1986, Page 54

Vikan - 04.09.1986, Page 54
Sakamálasaga eftir Agöthu Christie og mjög amerískur í útliti. Hann hafði verið skotinn í hnakkann af stuttu færi. „Hann hefur snúið sér eitt augnablik,“ sagði Japp, „og um leið greip náunginn byssuna og skaut hann. Byssan, sem við fengum hjá frú Havering, er hlaðin, hin hefur sjálfsagt verið það líka. Hugsaðu þér, að hafa hlaðna byssu uppi á vegg.“ „Hvað heldurðu um þetta mál?“ spurði ég um leið og við gengum út úr hinu óhugnanlega herbergi. „Nú, ég læt fylgjast með Havering svona til að byrja með,“ sagði hann. Þegar hann sá hvað ég varð undrandi bætti hann við: „Það er nefnilega ekki allt með felldu í for- tíð Haverings. Þegar hann var ungur stúdent í Oxford varð eitthvert havarí út af ávísunum frá föður hans. Málið var að sjálfsögðu þaggað niður. Núna er hann skuldum vafinn og það eru skuldir sem ég er viss um að hann myndi ekki vilja að frændinn vissi um. Það er líka næsta víst að hann er einn aðalerfingi frænda síns. Já, ég hef auga með honum. Þess vegna vildi ég ná tali af honum áður en hann hitti konu sína. Framburði þeirra ber hins vegar algerlega saman og það er næsta víst að hann fór með kortér yfir sex lestinni til London. Hún kemur til London klukkan hálfellefu og þá fór hann strax í klúbbinn sinn. Ef það verður stað- fest getur hann ekki hafa komið hér, dulbúinn með svart skegg, og skotið frænda sinn.“ „Já, ég ætlaði einmitt að spyrja þig um svarta skeggið." Japp glotti. „Ég held að það hafi vaxið mjög hratt, til dæmis á þeim fimm mílum sem eru milli veiði- kofans og Elmer Dale. Þeir Bandaríkjamenn, sem ég hef hitt, eru venjulega nauðrakaðir. Þetta bendir að vísu til þess að það sé meðal bandarískra kunningja Pace sem morðingjann er að finna. Eg yfirheyrði ráðskonuna fyrst og svo frúna og þeim ber saman í öllum meginat- riðum. Verst er að frú Havering sá ekki náungann. Hún er vel gefin kona og gæti hafa tekið eftir einhverju sem kæmi okkur á sporið.“ Ég settist niður og skrifaði nákvæma og langa skýrslu til Poirots. Áður en ég póstlagði hana gat ég bætt ýmsu við, til dæmis því að kúlan reyndist úr sams konar byssu og var í veiðikofanum. Ennfremur reyndist enginn vafi leika á þvi að hr. Havering sagði satt og rétt frá ferðum sínum þetta örlagaríka kvöld. Frá- sögn hans var staðfest í flestum atriðum. í þriðja lagi hafði dálítið spennandi gerst. Fjár- málamaður, sem bjó í Ealing, hafði tekið eftir brúnum böggli milli járnbrautarteinanna við Haven Green. Þegar hann opnaði böggulinn kom skammbyssa í ljós. Hann afhenti lögregl- unni pakkann og brátt kom í ljós að þetta var eimitt það sem allir höfðu verið að leita að, hin byssan úr byssuherberginu. Einu skoti hafði verið skotið úr henni. Öllu þessu bætti ég við skýrsluna. Daginn eftir, nánar tiltekið um morguninn þegar ég var að snæða morgunmatinn, kom skéyti frá Poirot. „Vitanlega var sá svartskeggjaði ekki hr. Havering. Sendu mér lýsinguna á ráðskonunni og hvemig hún var klædd, einnig það sama varðandi frú Havering. Láttu alveg vera að taka myndir. Þær verða hvort eð er undirlýstar og ekki vitund listrænar." Mér fannst Poirot dálítið stuttur í spuna í skeytinu og jafnframt virtist hann öfunda mig af aðstöðu minni. Mér fannst beiðnin um lýs- inguna á klæðnaði kvennanna fáránleg en ég sendi samt sem áður skeyti og lýsti þeim eins vel og ég gat. Klukkan 4 kom skeyti írá Poirot. „Láttu Japp handtaka ráðskonuna strax.“ Ég var undrandi á þessu skeyti en fór strax með það til Japps. Hann bölvaði lágt. „Detti mér allar dauðar lýs úr höfði en hann hlýtur að hafa eitthvað fyrir sér fyrst hann vill láta gera þetta. Ég tók varla eftir konunni. Ég veit ekki fyrir hvað ég get látið handtaka hana en ég get að minnsta kosti látið hafa gætur á henni.“ En við vorum of seinir. Frú Middleton, þessi hægláta, virðulega, miðaldra kona, var horfin. Farangur hennar hafði verið skilinn eftir. I honum fundust einungis ósköp venjuleg hvers- dagsföt. Ekkert fannst sem sýndi hver hún var eða hvert hún hafði farið. Frú Havering sagði okkur allt sem hún vissi um konuna. „Ég réð hana fyrir um þrem vikum eftir að frú Emery, síðasta ráðskonan okkar, sagði upp. Það var ráðningarskrifstofa frú Selbourne í Mountstræti sem sendi hana. Þetta er vel látin ráðningarskrifstofa og ég ræð öll mín hjú gegn- um hana. Nú, hingað komu þónokkrar konur en frú Middleton kom best fyrir og hafði auk þess prýðisgóð meðmæli. Ég réð hana sam- stundis og lét síðan ráðningarskrifstofuna vita. Ég get ekki ímyndað mér að hún hafi haft nein afskipti af þessu máli. Þetta var svo indæl kona.“ Þetta var svo sannarlega dularfullt. Það var ljóst að hún hafði ekki framið glæpinn sjálf því að þegar skotið var úr byssunni stóðu hún og frú Havering í ganginum. Þrátt fyrir það var hún samt á einhvern hátt tengd morðingjanum. Hvers vegna hefði hún annars átt að hlaupast á brott? Ég sendi Poirot skeyti þar sem ég sagði frá því sem var að gerast og lagði til að ég færi til London og spyrðist fyrir hjá ráðningarskrifstof- unni. Svar Poirots var stutt og laggott. „Tilgangslaust. Ráðningarskrifstofan hefur aldrei heyrt hennar getið. Athugaðu í hvaða bíl hún kom þegar hún kom í fyrsta skipti í veiðikofann." Ég skildi hvorki upp né niður í fyrirmælunum en gerði samt eins og hann bað um. Það var heldur ekki um marga möguleika að ræða. Á leigubílastöðinni voru tveir Fordbílar og tveir léttivagnar. Við athugun kom í ljós að enginn þeirra hafði ekið konunni. Frú Havering sagð- ist hafa látið hana hafa næga peninga fyrir ferðalaginu til Derbyshire og svo aftur til veiði- kofans. Ein Fordbifreið var venjulega til taks á lestarstöðinni ef einhver þyrfti á að halda og með tilliti til þess að enginn hafði orðið var við svartskeggjaðan mann um kvöldið þegar morðið var framið benti allt til þess að morðing- inn hefði komið í bíl sem beið eftir honum. Sami bíll hafði líklega flutt ráðskonuna á stað- inn. Ég get nefnt það í framhjáhlaupi að fyrir- spurnir lögreglunnar hjá ráðningarskrifstof- unni í London voru árangurslausar eins og Poirot hafði sagt fyrir um. Ráðningarskrifstof- an hafði fengið beiðnina frá frú Havering og sent nokkra umsækjendur en þegar hún sendi þeim svo þóknunina fyrir aðstoðina hafði hún ekki minnst á hvern umsækjandann hún hafði ráðið. Mér var nú öllum lokið og hélt því til Lon- don. Poirot var kominn á fætur. Hann sat í hægindastól fyrir framan arininn, íklæddur silkislopp. Hann fagnaði mér vingjarnlega. „Hastings, kæri vinur, það er ánægjulegt að sjá þig. Ég er svo sannarlega búinn að sakna þín. Hefurðu skemmt þér vel? Þú ert væntan- lega búinn að þeytast fram og aftur með hinum ágæta Japp. Þið hafið rannsakað og yfirheyrt eins og ykkur lysti.“ „Poirot," hrópaði ég, „þetta er ljóta svart- nættið. Málið verður aldrei upplýst." „Þetta verður líklega engin skrautíjöður í hattinn okkar." „Heldur er þetta tormelt.“ „Ég hef ágætis maga, það er alls ekki vanda- málið, og ég veit svo sem hver það var sem myrti hr. Pace.“ „Þú lést mér í té allar upplýsingar sem ég þurfti á að halda í skýrslum þínum. Við skulum nú athuga málið í rökréttri röð. Hr. Harrington Pace er auðugur maður og við lát hans mun frændi hans erfa eignir hans. 1 fyrsta lagi er frændinn í fjárhagsvandræðum. I öðru lagi er frændinn þekktur, við skulum orða það þannig að hann sé ekki mjög sterkur á svellinu, sið- ferðislega. 1 þriðja lagi...“ „Já, en Roger Havering fór beint til London. Það hefur verið sannað." „Hárrétt og einmitt vegna þess að hr. Haver- ing fór frá Elmers Dale kortér yfir sex og þar sem hr. Pace var ekki myrtur fyrr en hann var lagður af stað, læknirinn hefði við krufninguna uppgötvað ef logið hefði verið til um morð- tímann, getum við dregið þá ályktun að hr. Havering hafi alls ekki myrt frænda sinn. En, Hastings, gleymdu því ekki að frú Havering var heima.“ „Ómögulegt, hún var með ráðskonunni þegar skotinu var hleypt af.“ „Aha, ráðskonan, en hún er horfin." „Hún finnst." „Það held ég ekki. Finnst þér ekki undarlegt hve erfitt er að átta sig á þessari ráðskonu. Það er eitt af því fyrsta sem ég tók eftir.“ „Nú, hún hefur gegnt ákveðnu hlutverki og lét sig hverfa að því búnu.“ „Og hvert heldurðu að það hlutverk hafi verið?" „Nú, líklega að hleypa samverkamanninum inn, það er að segja náunganum með svarta skeggið." „Ónei, það var nú ekki hlutverk hennar. Það eina sem hún átti að gera var að staðfesta fjar- vistarsönnun frú Havering. Ráðskonan finnst aldrei því að hún var aldrei til. „Það er engin slik manneskja til,“ eins og hinn mikli Shake- speare sagði.“ „Það var Dickens sem sagði þetta,“ muldraði 54 VIKAN 36. TBL

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.