Vikan - 04.09.1986, Side 59

eríku þó sums staðar sé boðið upp á
salat á undan henni. Þegar steikur
sem þessar eru borðaðar skilur mað-
ur betur en áður kynlegt vaxtarlag
Ameríkana. A götum amerískra stór-
borga úir og grúir af fólki með
gífurlega stóran rass og vaxið eins
og í tígul, digrast um mj aðmirnar og
lærin en mj ókkar svo upp og niður.
Eg upplifði þennan sérstaka vöxt
fyrst á Hawaii fyrir mörgum árum.
Aður en ég fór þangað minntist ég
gamallar kvikmyndar með Elvis
Presley sem hét Blue Hawaii en í
henni voru einmitt margar íturvaxn-
ar stúlkur sem sungu og dönsuðu
íklæddar aðskornum pilsum með
blómaskraut um hálsinn. Þessar
stúlkur voru ímynd kvenlegrar feg-
urðar, mýktar og yndisþokka, svona
eins og vel hönnuð smurbrauðssneið
er ímynd danskrar verkkunnáttu og
skipulagshæfileika. Þegar til eyjar-
innar var komið blöstu þó við mikil
vonbrigði. Meyjarnar íturvöxnu,
sem höfðu dansað tælandi fyrir Elvis
karlinn, voru núna orðnar feitar og
pattaralegar af áti hamborgara og
Til atlögu.
franskra kartaflna. Þær voru hættar
að ganga í aðskornu pilsunum en
voru komnar í hólkvíða Marimekko
kj óla svona eins og tíðkast á V estur-
löndum meðal róttækra gáfukvenna
með offituvandamál. Ég hélt á
Hawaii að þessi fita stúlknanna staf-
aði af því að þjóðin væri hætt að lifa
á grænmeti og fiski veiddum á spjót
en sækti þess í stað næringuna á
hamborgarastaði McDonalds og of-
an í steikarpotta fyrir kj úklinga að
hætti Kentuckys.
En endurteknar ferðir um önnur
héruð Bandaríkjanna færðu mér
heim sanninn um annað því amer-
ískir hamborgararassar eru alls
staðar jafnalgengir og ameríski
fáninn. Illgj arnar tungur segj a að
þessi kynlega fitudreifing stafi af
öllum hormónunum sem pundað sé
í nautgripina í eldinu svo þeir skili
af sér sem mestri eggj ahvítu. En
hvort heldur amerískur matur inni-
heldur hormóna eða ekki þá er hann
ákaflega vel útilátinn svo sennileg-
ast er það nú skýringin á offitunni
í því landi.
Við fengum okkur nokkrar slíkar
steikur á ferðalaginu en sú besta var
á frægum steikarstað á 51. götu alveg
við Broadway sem heitir Gallag-
her’s. Þessi staður mun að sögn
kunnugra vera þekktur meðal leik-
ara og annarra frægra persóna í New
York enda ófáar myndir á öllum
veggjum af brosandi frægu fólki. í
anddyrinu gefur að líta kjötgeymslu
staðarins bak við glugga og er þar
hægt að virða fyrir sér bolakj ötið
sem maður ætlar innan skamms að
leggja sér til munns. Ég fékk mér í
forrétt amerískar úthafsrækjur með
sítrónusafa. Rækjurnar voru góðar
en heldur þurrar og bragðdaufar,
greinilega nýkomnar úr frosti og
höfðu verið snöggþíddar. Steikin
sj álf var eins og annars staðar mikil
um sig og stórfengleg. Þetta var kj öt-
hleifur, svona 300 grömm að þyngd
með beini í og í meðlæti voru bornir
fram nokkrir kartöflubátar á diski.
Slík steik er eins hrein og bein og
íslenskur fífill á vordegi eða hafn-
firskur mótorbátur á leið inn Faxa-
flóa í kvöldkyrrð. Slík steik stendur
alltaf fyrir sínu enda er kj ötið
óhemju meyrt og safaríkt.
Á mörgum veitingastöðum hér-
lendis hafa veitingamenn tekið upp
á því að bera fram ákaflega litla
skammta matar en fagurlega
skreytta graslauk og radísum sem
gleður augað. Þegar að þessu er
fundið afsvöngum, reiðum gestum
svara þj ónarnir manni með þóttasvip
og segj a að þetta sé nýj a franska
línan, en svona líti hún einmitt út.
Islenskur kokkur, sem skildi nýju
frönsku línuna á þennan hátt, gæti
sennilega látið eina steik, eins og ég
fékk á Gallagher’s, nægja í aðalrétt
handa 4-5 manns að minnsta kosti
og mundi þá væntanlega skreyta
skammtana með söltu grænmeti og
hella yfir þykkri sósu. Á Gallagher’s
var eina sósan með steikinni blóðug-
ur vökvinn innan úr vöðvanum og
bragðaðist þetta listavel.
Skelfiskstaðurinn, sem ég prófaði,
heitir Oyster Bar og er á Grand
Central Station. Á barnum er hægt
að slafra í sig ostrur þar sem maður
stendur upp á endann og drekkur
sódavatn eða eitthvað annað. Þarna
fékk ég einn af aðalréttum austur-
strandarinnar, Clam Chowder, sem
er súpa úr ostrum og smakkaðist
svona sæmilega. Ég var ekki yfir
mig hrifinn en fannst þetta allt gott.
Fyrir ferðalanga, sem hyggj a á
New York, mæli ég með einhverjum
góðum steikarstað og svo einhveij-
um stað sem hefur sérhæft sig í
sjávarréttum og skeldýrum. Það má
vel vera að maður fái í sig eitthvað
meira en góðu hófi gegnir af hormón-
um en hitt er víst að maður fer
saddur og glaður út af amerískum
veitingastöðum en ekki hálfsvangur
og svekktur eins og mér finnst ég
fara alltof oft frá borðum reykvískra
staða.
36. TBL VIKAN 59