Vikan - 20.08.1987, Blaðsíða 55

Það kom vond lykt undan höndunum
á henni.
„Strákpjakkur. Ætlaðirðu að drepa
okkur úr áhyggjum?'1 sagði pabbi. „Við
vorum að því komin að kalla á lögregl-
una.“
Pétur leit í kringum sig. Hvergi var
lögregluþjón að sjá. Var pabbi búinn
að gleyma því að þau voru upp við vatn?
„Mamma, mig langar til að fara til
Akureyrar til afa og ömmu.“
Mamma leit á pabba. „Seinna, elsk-
an,“ sagði hún og klappaði honum á
kinnina. „Þegar vegurinn er allur orðinn
malbikaður. Þú veist hvernig vondir
vegir fara með bílinn.“
Pétur hafði ekki hugmynd um það.
Til hvers voru bílar ef ekki til að keyra
úti á vegum? Sjálfum fannst honum
gaman að hossast og horfa á rykið þyrl-
ast upp undan hjólunum. Stundum
klesstust flugur á framrúðuna. Allt um
kring voru lækir, fossar og ár - en venju-
lega keyrði pabbi hans svo hratt að
hann sá varla nokkuð annað en sjoppur
og fjöll.
„Mamma, ég hitti strokumann af
Kleppi og stelpu sem er örugglega systir
hennar Rikku rugluðu.'1
Um stund stóðu pabbi og mamma
bara þarna og horfðu á hann. Allt í einu
fór pabbi að hlæja. „Vissi ég ekki, hann
hefur sofnað einhvers staðar uppi á
hólnum. Ég sagði þér að hann færi ekki
langt."
„Elsku karlinn," sagði mamma. „Var
hann að dreyma?"
Hvern?
Pabbi bölvaði og bölvaði. Helvítis,
andskotans, djöfulsins. Þau voru að
keyra veginn frá vatninu og niður á
malbikaðaveg. Bíllinn hossaðist, rykið
umlukti vinstri hlið hans og skelfdir
fuglar þutu upp af hreiðrum sínum við
vegarbrúnina. Pétri fannst gaman. A lít-
illi tjörn sá hann tvo svani með unga.
Hann veifaði til þeirra og annar svanur-
inn teygði hálsinn til himins eins og í
kveðjuskyni.
Á Akureyri var fullt af svönum.
Nú var amma hans örugglega að elda
kvöldmatinn. Afi kom fram í eldhúsið,
lyfti upp lokinu og þefaði úr pottinum.
„Ertu með lifur einu sinni enn?“ og svo
hristi hann hausinn, fór inn í ísskáp og
fékk sér pilsner.
Amma hló. „Ég held það sé akkodans
nógu gott oní þig, karl minn. Annars
væri réttast þú eldaðir sjálfur. Þú ert
alltáf nöldrandi, sama hvað ég sýð
handa þér.“
„Að elda er ekki karlmannsverk,"
sagði afi og rölti inn í stofu. Hann sett-
ist í gamla hægindastólinn sinn, hallaði
sér aftur á bak, tók gleraugun upp úr
brjóstvasanum og fór að fletta Degi.
„Ekki halla þér utan í peysuna," kall-
aði amma.
Afi leit við og sá hvar besta ullarpeys-
an hans lá á stólbakinu. Um leið fann
hann að hann var orðinn blautur á bak-
inu.
„For fanden," sagði afi.
Hann talaði alltaf útlensku þegar
hann var reiður.
„Æ lov jor es, pabbi."
Mamma leit upp úr Búrdablaðinu
sínu. „Hvað sagðirðu, elskan?" sagði
hún án þess að líta við. „Langar þig í
is? Ættum við kannski að láta það eftir
honum svona einu sinni?" spurði hún
pabba. Pabbi var eitthvað skrýtinn á
svipinn. Það var eins og hendurnar á
honum væru negldar við stýrið. „Jón,
er eitthvað að? Þú ert þó ekki að fá
kast?“ Mamma lagði blaðið frá sér og
þreifaði á enninu á pabba. Pabbi sagði
ekki neitt.
Pétur óskaði þess að hann ætti bróð-
ur. Það skipti ekki máli hvort hann var
lítill eða stór, bara ef hann gæti talað
við hann. Mamma sagði stundum að
þau hefðu ekki efni á öðru barni. Pétur
vissi ekki til þess að börn kostuðu neitt.
1 sjónvarpinu bjuggu mömmurnar
börnin til sjálfar. Hann hafði séð þau
koma grútdrullug út úr maganum á
þeim, grátandi og ógurlega lítil. Þegar
Pétur hafði langað í Híman hafði
mamma hans búið til handa honum lít-
inn mann úr tré sem var næstum alveg
jafn flottur. Mamma sagði að það borg-
aði sig ekki að kaupa Híman þegar hún
gæti búið til alveg jafn góð leikföng sem
kostuðu ekki neitt.
Hann myndi biðja mömmu sína að
búa til fullt af Hímönum úr tré fyrir sig
og bróður sinn og líka Skeletor og alls
konar dreka og ógeðsleg dýr. Þeir
myndu leika sér saman upp við vatn -
kannski uppi á hól ef þar væri ekkert
fólk að líma saman á sér munnana -
og þá gæti Híman barist við alvöru
dýr, kóngulær og flugur og járnsmiði.
Þá myndu mamma og pabbi ekki hafa
neinar áhyggjur þvi þeir myndu sko
passa hvor annan og það þyrfti ekki að
kalla á lögregluna þótt þeir færu hinum
megin við hólinn.
Allt í einu sá Pétur kú út um gluggann.
„Mamma, ég dýrka á þér spenana."
Bíllinn tók kipp. Það var eins og pabbi
hefði gleymt því að hann var að keyra.
Hann var rennsveittur og munnurinn
opinn - eins og á litlum börnum þegar
þau fá í hendur nýtt leikfang. Mamma
var að lesa Búrda og heyrði ekki neitt.
Pétur kastaðist í loft upp við það að
bíllinn fór ofan í djúpa holu í veginum.
Pabbi bölvaði og mamma fór að
skamma hann fyrir að bölva í návist
drengsins. Svo voru þau allt í einu kom-
in niður á malbikaðaveg.
Út um gluggann sá Pétur hraun. Það
var brúnt og grátt og gult og minnti
hann á ælu. Guð hlaut að hafa verið
með alveg rosalega gubbupest þegar
hann skapaði ísland.
Pabbi var ofsalega ánægður með að
vera kominn niður á malbikaðaveg.
Hann brosti út að eyrum, setti upp sól-
gleraugun, steig bensínið i botn, hallaði
sætisbakinu aftur og stundi lágt. Pétur
skildi ekki af hverju honum fannst svona
gaman á sléttuin vegum. Hinir voru
miklu skemmtilegri.
Pabbi var farinn að raula. Hann opn-
aði gluggann, sleppti annarri hendinni
af stýrinu og stundi á nýjan leik.
Mamma leit upp úr blaðinu.
„Af hverju andvarparðu svona, elsk-
an?“
Pétur minntist skyndilega hljóðanna í
fólkinu uppi á hól.
„Ég held hann langi að taka þig,
marnrna."
Þá fékk pabbi kast.
34. TBL VI KAN 55